Ο βραβευμένος με Όσκαρ Πάολο Σορεντίνο σκηνοθετεί τον Τζουντ Λο με φόντο το Βατικανό και το αποτέλεσμα είναι μια από τις καλύτερες σειρές της σεζόν.

Ίσως η σειρά που περιμέναμε περισσότερο τη φετινή σεζόν είναι το «The Young Pope». Πρόκειται για ένα δημιούργημα του Πάολο Σορεντίνο που διαφέρει από ό,τι έχουμε συνηθίσει. Τα πρώτα δύο επεισόδια έκαναν πρεμιέρα στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές και η παρουσία του Τζουντ Λο στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι από μόνο του ένα γεγονός που προσελκύει πολύ κόσμο. Είναι μια διεθνής συμπαραγωγή που μεταξύ άλλων φέρει και την υπογραφή του αμερικανικού HBO. Η πρώτη σεζόν αποτελείται από δέκα επεισόδια και πριν καν προβληθεί έχει ανακοινωθεί ότι θα υπάρξει και δεύτερη. Και το βέβαιο είναι πως έχουμε κάθε λόγο να δηλώνουμε ενθουσιασμένοι.

Το «The Young Pope» παρουσιάζει την ανάδειξη στο προσκήνιο του πρώτου Αμερικανού Πάπα και σε νεαρή μάλιστα ηλικία. Τον Λένι Μπελάρντο, ο οποίος θα εξελιχθεί στον Πάπα Πίο τον 13ο υποδύεται ο Λο, στη σημαντικότερη στιγμή της καριέρας του τα τελευταία χρόνια. Είναι πολυτέλεια να βλέπουμε ηθοποιούς όπως ο Λο να αναλαμβάνουν τέτοιους ρόλους στην τηλεόραση και σε αυτό βοήθησε πολύ η παρουσία του Σορεντίνο. Ο Ιταλός σκηνοθέτης έχει ξεχωρίσει ως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους δημιουργούς του παγκόσμιου σινεμά και με ταινίες όπως την «Τέλεια ομορφιά» και την «Νιότη» μπορούμε να φανταστούμε γιατί κάποιος ηθοποιός θα θέλει να συνεργαστεί μαζί του.

Όπως κάθε σωστός Ιταλός, έτσι και ο Σορεντίνο είναι λάτρης κάθε τι όμορφου και θέλει αυτό να είναι εμφανές και στις ταινίες του. Το μαξιμαλιστικό πολύχρωμο σινεμά του «χωράει» μόνο στη μεγάλη οθόνη, οπότε είχαμε την περιέργεια να δούμε πώς το χαρακτηριστικό στυλ του θα μεταφερθεί ακέραιο στην τηλεόραση, εκεί που η ομορφιά δεν αρκεί για να κρατήσει το κοινό αν δεν στηρίζεται από ένα σενάριο που διατηρεί το ενδιαφέρον ανά εβδομάδα. Βλέποντας πάντως τα πρώτα επεισόδια, όχι μόνο ξεχάσαμε όλες αυτές τις έγνοιες αλλά εισήλθαμε τόσο βαθειά στο σύμπαν της σειράς ώστε να μη βλέπουμε την ώρα να παρακολουθήσουμε και τη συνέχεια.

Ήδη από το εναρκτήριο πλάνο γίνεται σαφές ότι ο Σορεντίνο δεν έχει κάνει καμία υπαναχώρηση όσον αφορά την προσωπική του σφραγίδα και πως το συγκεκριμένο πρότζεκτ είναι απόλυτα δικό του. Βλέπουμε ένα μωρό που προχωρά πάνω από μια στοίβα άλλων μωρών παιδιών και στο τέλος της διαδρομής βγαίνει ο Τζουντ Λο ως Λένι Μπελάρντο. Είναι μια πολύ δυνατή εικόνα που αποκτά ισχυρότερο συμβολισμό στην πορεία, καθώς μαθαίνουμε ότι ο Μπελάρντο μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο. Ως συνέχεια αυτής της σεκάνς, βλέπουμε τον Μπελάρντο να στέκεται γυμνός δίπλα στο κρεβάτι του, έτοιμος να φορέσει τα ρούχα του Πάπα και να βγει στο μπαλκόνι του Βατικανού για να μιλήσει στο κοινό. Και τη συγκεκριμένη σκηνή ο Σορεντίνο τη διαχειρίζεται σαν ροκ συναυλία. Το κοινό παραληρεί μπροστά στον Μπελάρντο, ο οποίος βγάζει έναν ακραίο λόγο, στηρίζοντας τον αυνανισμό, το γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων, τις εκτρώσεις, το σεξ που δε σκοπεύει στην αναπαραγωγή και κάθε ζήτημα που είναι ταμπού για το Βατικανό. Τότε θα παρέμβει ο Καρδινάλιος Βοϊέλο, Γραμματέας του Βατικανού, για να του τονίσει ότι αυτός είναι ο Πάπας και είναι λάθος του Μπελάρντο που βρίσκεται εκεί. Και μετά από λίγο θα τον δούμε ξαπλωμένο στο κρεβάτι του να ξυπνά από αυτό το σουρεαλιστικό όνειρο, το οποίο όμως εκφράζει σε σημαντικό βαθμό την προσωπικότητά του.

Τελικά ο Μπερνάρντο θα γίνει Πάπας χάρη σε ένα παιχνίδι μεταξύ των Καρδιναλίων, αλλά απέχει πολύ ως προς το προφίλ του Πάπα που έχουμε συνηθίσει και αυτό όχι επειδή είναι νέος για τη θέση ή γιατί είναι Αμερικανός. Ο Λένι Μπελάρντο είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος, αλλά και ένας πολύ σκοτεινός που θα κάνει τα πάντα για να ισχυροποιήσει τη θέση του και να διώξει μακριά όσους θεωρεί δυνατούς και επικίνδυνους. Κάπως έτσι άλλωστε κατάφερε να φτάσει και ως εκεί. Είναι μοναχικός τύπος, καταφέρνει πάντα ωστόσο να φέρνει όλους στα μέτρα του και να παίρνει αυτό που θέλει. Δεν εμπιστεύεται τους ανθρώπους και για αυτό δεν του είναι δύσκολο να τους εκμεταλλεύεται. Κρύβει μέσα του ένα μαύρο σκοτάδι το οποίο δεν αφήνει να γίνει φανερό προς τους γύρω του, είναι εμφανές πάντως ότι τον κατατρώει. Και αν και Πάπας δεν πιστεύει στον Θεό, αλλά θα ήθελε πάρα πολύ να βρει αυτή την πίστη και αυτήν ακριβώς κυνηγάει. Αναζητά τη λύτρωση από τον ίδιο του τον εαυτό και μια σταθερά που θα καλύψει το μεγάλο κενό που έχει. Είναι ένας αντιήρωας, αλλά ταυτόχρονα και μια τραγική φιγούρα.

Ο Λο είναι φανταστικός ερμηνεύοντας τον Μπελάρντο. Είναι σαφές ότι εδώ πέρα σημασία δεν έχει ο Πάπας Πίος ο 13ος αλλά ο άνθρωπος πίσω από αυτόν. Και ο 43χρονος Άγγλος ηθοποιός φέρνει εκτός από την εμπειρία του και το καυστικό χιούμορ και το αλαζονικό ύφος που χρειάζεται ο ρόλος του. Μετά από το πρώτο επεισόδιο έχεις ήδη καταλάβει την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα του και έχεις επενδύσει σε αυτόν. Αντίπαλο δέος είναι ο Καρδινάλιος Βοϊέλο. Μεγαλύτερος σε ηλικία και πιο τεχνοκράτης, κάνει όλα τα θελήματα στον Μπελάρντο αλλά την ίδια στιγμή αναζητά κάποια αδυναμία του για να τον εκθέσει και να του πάρει τη θέση. Ο Σίλβιο Ορλάντο είναι τρομερός στο ρόλο του, αληθινή αποκάλυψη, και οι σκηνές που μοιράζεται με τον Λο είναι σκέτη απόλαυση. Σημαντικός είναι και ο ρόλος της αειθαλούς Νταϊάν Κίτον ως μια Αμερικανίδα μοναχή που ζει στο Βατικανό και μεγάλωσε τον Μπελάρντο, βοηθώντας τον να αναρριχηθεί στη θέση του Πάπα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Σορεντίνο ασχολείται με την θρησκεία. Ένα σημαντικό κομμάτι της «Τέλειας ομορφιάς» επικεντρωνόταν γύρω από τη θρησκεία και την αναζήτηση του Θεού ή μιας ανώτερης δύναμης που δίνει νόημα στη ζωή. Αυτή η ενασχόληση δε γίνεται όμως με βαρετό και επίπεδο τρόπο. Η απεικόνιση της θρησκείας από τον Σορεντίνο είναι ένα ατμοσφαιρικό και μυστικιστικό κυνήγι ενός σκοπού και μιας πνευματικότητας. Ποιος έχει ξεχάσει την φανταστική σκηνή με την υπερήλικη μοναχή και τα φλαμίνγκο; Το ίδιο ακριβώς φαίνεται να συμβαίνει και εδώ. Προσπαθεί να ανιχνεύσει ζητήματα πέρα από τον άνθρωπο και την ύπαρξή του, διαθέτοντας έναν ενδιαφέροντα αντιήρωα στα πρότυπα του Φρανκ Άντεργουντ, με τον Σορεντίνο να αφηγείται ποιητικά την ιστορία και να δημιουργεί κάποιες εικόνες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν αναγεννησιακά κάδρα. Αν κάποιοι τελευταίοι περίμεναν ακόμη για να αποδεχτούν την ποιότητα του τηλεοπτικού προϊόντος τα τελευταία χρόνια και την κινηματογραφική του αξία, το «The Young Pope» είναι μια σειρά που θα τους πείσει και με το παραπάνω.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]