«Ο μόνος εχθρός του καλού είναι το καλύτερο» είναι προφανώς ένα μότο που στο Χόλιγουντ δεν το έχουν ακουστά, εξού και τα απίστευτα και ανούσια σίκουελ που εμφανίζονται κάθε τρεις και λίγο.

Έλλειψη φαντασίας και έμπνευσης ή απλά καμία διάθεση δημιουργικότητας, από σεναριογράφους, σκηνοθέτες και άλλους συντελεστές; Όποια και αν είναι η αιτία το ζήτημα είναι ότι από αρχής «σίκουελ» οι κινηματογραφικές απόπειρες επαναδημιουργίας παλαιότερης αίγλης της πρωτότυπης ταινίας, αποτυγχάνουν συνήθως παταγωδώς.

Ο μόνος λόγος για να κάνεις μία συνέχεια μίας επιτυχίας φυσικά και είναι η επανάληψή της, αλλά με κόστος την ποιότητα δυστυχώς ελάχιστες είναι οι φορές που ένα σίκουελ, δεν παίρνει «μπάλα» και την πρώτη ταινία.

Από τον «Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες» με τις πάνω κάτω 20 αναπαραγωγές-συνέχειες, μέχρι το «Star Wars» και τον «Ηλίθιο και Πανηλίθιο» που οι τελευταίες πληροφορίες μιλάνε για το νούμερο 2, που έρχεται σύντομα, τα σίκουελ, όπως έχει αποδείξει η ιστορία δεν αξίζουν τον κόπο.

Χειρότερο ωστόσο απ’ όλα, τουλάχιστον στην θεωρία, γιατί γυρίσματα δεν ξεκίνησαν ακόμα, και υπάρχει έστω και φρούδα ελπίδα να «φαλιρίσει» η ιδέα, είναι το σίκουελ της κωμωδίας «Twins» με τον Αρνολντ Σβατζενέγκερ και τον Ντάνι Ντε Βίτο στους πρωταγωνιστικούς αταίριαστους ρόλους των δίδυμων αδερφών. Επειδή όμως προφανώς το Χόλιγουντ, δεν έχει πλέον καθόλου γούστο ή αίσθηση χιούμορ, οι τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι η συνέχεια θα έχει και την προσθήκη του …τρίτου αδερφού, τον οποίο θα υποδυθεί ο Έντι Μέρφυ.

Η διαφορά βέβαια είναι ότι κάτι που ήταν αστείο ως πρωτότυπη ιδέα στα 90ς δεν μπορεί να είναι το ίδιο αστείο σχεδόν 20 χρόνια μετά και ιδιαίτερα με έναν βεβιασμένο τρόπο να αποσπάσει η ταινία γέλιο. Το προφανές αστείο ενός έγχρωμου, ενός «κάποτε» μυώδους και ενός κοντού να μοιράζονται το ίδιο DNA, μόνο χαμόγελο δεν προκαλεί πλέον.

Φεύγοντας από το συγκεκριμένο - ας βγω ψεύτρα- Βατερλώ, μιας κάποτε συμπαθητικής κωμωδίας για να περνάει η ώρα, η αλήθεια είναι ότι ακόμα και αυτό το ενδεχόμενο δεν πλησιάζει καν την εξάδα των χειρότερων σίκουελ, που ακολουθεί.

Η προσπάθεια αναβίωσης του εξαιρετικού για την εποχή του «Dirty Dancing» με την μορφή του «Dirty Dancing: Havana Nights» του 2004, όχι μόνο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα αλλά πολύ περισσότερο «χάλασε» τις αναμνήσεις του ακούσματος του κάποτε θρυλικού «Time of my life».

Ο Σούπερμαν έφυγε, γύρισε, ξανάφυγε και επέστρεψε πολλές φορές στο Χόλιγουντ για να καταφέρει με το «Superman IV: The Quest for Peace» (1987) αλλά και το «Superman Returns» του 2006 να κάνει το κινηματογραφόφιλο κοινό να θέλει να ξεχάσει την Metropolis.

Αλλά τι μπορεί να πει κανείς για τα «Saw III, IV και V» που βγήκαν το 2006, 2007 και 2008 αντίστοιχα; Σίκουελ τέτοιας συχνότητας περισσότερο τηλεοπτική σειρά θυμίζουν παρά κινηματογραφικές ταινίες.

Η ανάγκη ύπαρξης του Σταλόνε και η αναβίωση του Ρόκυ, που προφανώς δεν γερνάει ποτέ έκαναν τα σίκουελ να ξεπεράσουν κάθε εφιάλτη. Με διαφορά το χειρότερο να είναι το νούμερο 5 του 1990, ο μποξέρ των 80s Ρόκυ Μπαλμπόα ξαναγύρισε «ρετουσαρισμένος» επέστρεψε και το 2007, 31 χρόνια από την πρώτη του εμφάνιση, για να νικήσει…πάλι. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι και η Andrea τον έχει βαρεθεί πια.

Και επειδή προφανώς οι σούπερ ήρωες δεν πεθαίνουν ποτέ, ο Μπάτμαν …πηγαινοέρχεται στη Γκόθαμ Σίτι, είτε μόνος του είτε με παρέα τον Ρόμπιν. Το «Batman Forever» (1995) και το «Batman και Robin» δύο χρόνια αργότερα δίνουν την εντύπωση ότι ο συγκεκριμένος χαρακτήρας είναι για το Χόλιγουντ ότι ο Οιδίποδας για τους έλληνες ηθοποιούς: ρόλος καταξίωσης.

Το χειρότερο ωστόσο σίκουελ που …εμπνεύστηκε ποτέ το Χόλιγουντ, και δυστυχώς υλοποίησε, ήταν η το «Blues Brothers 2000» του 1998. Ο Dan Aykroyd επιστρέφει χωρίς φυσικά το έτερον ήμισυ, John Belushi, ο οποίος έχει πεθάνει ήδη από το 1982, για να αναβιώσει μία μπάντα που καθόρισε τον ίδιο αλλά και την δεκαετία του 80. Αυτό που κατάφερε ήταν απλά να «αμαυρώσει» ότι είχε απομείνει από τους «Blues Brothers».

ΣΟΦΗ ΖΙΩΓΟΥ