Βάζουμε σε λίστα δέκα φιλμ της δεκαετίας που διανύουμε, τα οποία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουν διχάσει και περιμένουν το μέλλον είτε για να δικαιωθούν ή για να φανεί απλά η επίδρασή τους.

Φτάνοντας προς το 2017, νιώθουμε πως το μέλλον ήρθε και μας πρόφτασε. Γράψαμε πως το 2030 είναι πιο κοντά στο 2000, κάτι που φαίνεται πολύ περίεργο για όσους είναι άνω των 30. Το clickatlife.gr ετοιμάζεται να υποδεχτεί τη νέα χρονιά με μια τάση συμφιλίωσης με το μέλλον και σε αυτό το πλαίσιο θα διαβάσετε μια σειρά από αφιερώματα προς αυτή την κατεύθυνση.

Είναι δύσκολο να κοιτάζεις προς το μέλλον, κυρίως επειδή εξερευνάς το άγνωστο, χωρίς να έχεις κάποια στέρεα βάση ως μαξιλαράκι. Υπάρχουν δημιουργοί που λειτουργούν έχοντας ως αρχή αυτή τη λογική και συνεπώς τα έργα τους είναι καταδικασμένα να διχάσουν στην εποχή τους, αλλά συνήθως δικαιώνονται μετά από χρόνια, όταν πια ο κόσμος έχει τα απαραίτητα εφόδια για να κρίνει τις δουλειές τους.

Θεωρούμε πολύ εύκολο να μιλήσουμε για κάποιες παλαιότερες ταινίες που δικαιώθηκαν με το πέρασμα του χρόνου, μιας και τέτοιες λίστες υπάρχουν πολλές στο διαδίκτυο και μπορεί να τις βρει ο καθένας, οπότε θα δοκιμάσουμε να παρουσιάσουμε κάποιες σύγχρονες ταινίες της τρέχουσας δεκαετίας που παρεξηγήθηκαν από πολλούς με την κυκλοφορία τους, αλλά θεωρούμε ότι μελλοντικά θα γυρνάμε πολλές φορές σε αυτές.

«The Act of Kiling» (2012)
Ιδιοφυές και πρωτότυπο, αφοπλιστικά σοκαριστικό και υστερικά ψαρωτικό, είναι ένα ντοκιμαντέρ που μαζί με το «The Look of Silence» θέτει νέα όρια τόσο στο σχολιασμό όσο και στη φόρμα. Ένα έργο σταθμός σε κάθε περίπτωση.

«Spring Breakers» (2012)
Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρωταγωνίστριες είναι ποπ σταρ της Disney, ό,τι πιο επίκαιρο σήμερα, και το φανταστικό είναι ότι ίσως οι ίδιες να μην κατάλαβαν καν ότι δημιουργούν την ίδια τους την αποκαθήλωση. Ο Χάρμονι Κορίν αποθεώνει και αποδομεί ταυτόχρονα την εποχή της εικόνας.

«The Master» (2012)
Στριφνό, υπνωτιστικό, αντιεμπορικό, απαιτητικό, δύσπεπτο, βιωματικό, το «The Master» εξερευνά το υποσυνείδητο μιας ολόκληρης χώρας και αναδεικνύει το υποκριτικό εκτόπισμα του αείμνηστου Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Ίσως το αριστούργημα του Πολ Τόμας Άντερσον και θέλουμε να πιστεύουμε πως μελλοντικά θα δικαιωθεί ακριβώς ως τέτοιο.

«Under the Skin» (2013)
Αρχίζει πολύ πριν αρχίσει, και φυσικά δεν τελειώνει μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους. Σε χορταίνει τόσο ώστε να αντιμετωπίζεις το υπόλοιπο σινεμά ως πολυτέλεια και όχι ως ανάγκη. Από τις πιο επιδραστικές ταινίες της δεκαετίας και ρωτήστε και το «Stranger Things» για αυτό.

«Her» (2013)
Ο Σπάικ Τζόνζι έχει δημιουργήσει έναν απίστευτα πανέμορφο κόσμο, αλλά δεν ενδιαφέρεται να τον αναπτύξει σαν να είναι κάτι το καινούριο. Ό,τι συμβαίνει μέσα σε αυτόν είναι εντελώς φυσικό, σαν να είναι το σήμερα. Ο μόνος λόγος του φουτουριστικού σκηνικού είναι για να γίνει πιο έντονο το μήνυμα στο κεντρικό story της ταινίας, το οποίο είναι από τα πιο δυνατά πράγματα που έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια στο σινεμά. Και κάτι μας λέει ότι το μέλλον που σχηματίζεται θα μοιάζει πολύ με αυτό τον κόσμο.

«Upstream Color» (2013)
Επειδή το βίωμα θα είναι πάντα καλύτερο από την στεγνή παρακολούθηση, χρειαζόμαστε δημιουργούς όπως ο Σέιν Καρούθ, οι οποίοι παίρνουν ένα συναίσθημα και το οπτικοποιούν, αφήνοντάς το να τους καθοδηγήσει σε έναν ονειρικό κόσμο πέρα από το χώρο και το χρόνο. Και αυτός ο κόσμος λέγεται σινεμά.

«Mad Max: Ο δρόμος της οργής» (2015)
Το δημιούργημα του Τζορτζ Μίλερ πήγε το βαλτωμένο εμπορικό σινεμά πολλά βήματα μπροστά, σε σημείο που ίσως να μην ήταν έτοιμο να δεχτεί τόση αλλαγή. Αυτή η ταινία είναι ο λόγος που ο έφηβος του 2045 θα πει το δικό του «δε βγαίνουν πια τέτοιες ταινίες σήμερα».

«The Witch» (2016)
Ένα νέο είδος τρόμου αναδείχθηκε με τη συγκεκριμένη ταινία, η οποία από τη στιγμή που ξεπήδησε από το Φεστιβάλ του Σάντανς στοίχειωσε πολλούς ανυποψίαστους ανά τον κόσμο. Πέρα από την υποδειγματική φωτογραφία και την υπαινικτική σκηνοθεσία, το φιλμ συνιστά μια τρανή απόδειξη ότι ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Μια ενήλικη και σκεπτόμενη ταινία τρόμου που δείχνει το δρόμο για το είδος. Ελπίζουμε να τον ακολουθήσει.

«The Neon Demon» (2016)
Το σινεμά του Ρεφν είναι έτσι κι αλλιώς love or hate περίπτωση, αλλά ειδικά εδώ τερματίζει κάθε πιθανή εστία διχασμού. Για κάποιους είναι ένα υπερστυλιζαρισμένο κούφιο δημιούργημα, αλλά εμείς βρίσκουμε εδώ ψήγματα από το σινεμά που έρχεται.

«Lemonade» (2016)
Ας παραδεχτούμε κάτιτο οποίο έχουν πει κι άλλοι. Ο φετινός δίσκος της Beyonce είναι καλύτερος οπτικά παρά μουσικά. Όχι πως οι μουσικές του άλμπουμ δεν είναι πολύ καλές, αλλά η οπτικοποιησή του υπό τη μορφή ταινίας με ξεκάθαρη αισθητική Τέρενς Μάλικ έφερε μια επανάσταση που η επιρροή της θα φανεί στο πολύ άμεσο μέλλον.

ΓΜ