Τα καλύτερα τηλεοπτικά επεισόδια του 2016 (Β’ μέρος)
ΔΕΥΤΕΡΑ, 12 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016
Αυτά είναι κατά τη γνώμη μας τα 10 καλύτερα τηλεοπτικά επεισόδια της χρονιάς που φεύγει.
Δείτε τον ΟΔΗΓΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2016/2017 του clickatlife
Έχουμε αναφερθεί πολλάκις στο πόσο αξιόλογη ήταν η φετινή τηλεοπτική παραγωγή. Υπήρξε ένας συνδυασμός από παλαιότερες σειρές που παρουσίασαν την πιο δυνατή σεζόν τους έως τώρα και από καινούριες που έφεραν τον απαραίτητο αέρα ανανέωσης με τον πειραματισμό τους και κερδισμένοι ήμαστε όλοι εμείς. Είναι σαφές εδώ και καιρό πως η τηλεόραση γίνεται ολοένα και πιο κινηματογραφική και όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις καταλαβαίνουν ακριβώς σε τι αναφερόμαστε. Για να μη σας κρατάμε λοιπόν άλλο σε αγωνία, αυτά ήταν τα δέκα επεισόδια της τηλεόρασης που θεωρούμε πως άξιζαν περισσότερο μέσα στο 2016.
Ακούγεται τρελό, αλλά ό,τι καλύτερο είδαμε φέτος στο ολοένα και αυξανόμενο υπερηρωικό τμήμα της τηλεόρασης ήρθε από τις περιπέτειες της Supergirl. Μπορεί στην πρώτη της σεζόν η σειρά του CBS να μη δικαίωσε τις προσδοκίες, αλλά η δεύτερη σεζόν άλλαξε άρδην όσα ξέραμε και μαζί ανέτρεψε και τις εντυπώσεις. Ο ερχομός του Superman ήταν εντυπωσιακός και με πολύ σωστό timing και με ξεκάθαρες βάσεις στον κόσμο των κόμικ, χωρίς να ντρέπεται για αυτή την καταγωγή. Σπουδαία πρεμιέρα, η οποία ως ιστορία δείχνει το δρόμο στον βυθισμένο στο ατέρμονο σκοτάδι κινηματογραφικό κόσμο της DC Comics.
Παρακολουθήσαμε ένα επεισόδιο που διήρκησε 70 λεπτά, όντας το μεγαλύτερο σε διάρκεια στη σειρά ως τώρα και δεν υπήρχε ούτε μια στιγμή που να μη συμβαίνει κάτι. Η σκηνοθεσία του Μιγκέλ Σάποτσνικ στο φινάλε ήταν ακόμη πιο εστιασμένη από αυτή της μάχης που προηγήθηκε, χωρίς να χάνει ούτε μια στιγμή τον προσανατολισμό ή να μπερδεύεται ανάμεσα στις ιστορίες. Όλες είχαν ισόποσο ενδιαφέρον και αν η σειρά έδειχνε κάπως κατακερματισμένη ανάμεσα στις πολλές ιστορίες της, τώρα η μυθολογία της ενοποιήθηκε ξανά ως ένα άγριο μεσαιωνικό παραμύθι βιβλικών προδιαγραφών που αντλεί νοήματα από την αρχαία τραγωδία και εικονοποιεί σαν ρομαντικός ζωγράφος.
Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εκπλήξεις στο τηλεοπτικό πρόγραμμα της χρονιάς ήρθε λίγο πριν το τέλος της. Η σειρά του TBS παρακολουθεί τέσσερις εγωκεντρικούς twenty-somethings οι οποίοι αφήνουν για λίγο την ναρκισσιστική ζωή τους για να ασχοληθούν με την εξαφάνιση μιας πρώην συμφοιτήτριάς τους. Η υπόθεση ξετυλίγεται ως μαύρη κωμωδία, αλλά στο τέλος η λύση του μυστηρίου εξελίσσεται σε σκληρό δράμα. Γιατί αυτό που συντελείται είναι το ξεσκέπασμα μιας γενιάς που προσπαθεί να καλύψει τα κενά της προτάσσοντας τον εαυτό της. Φοβερό φινάλε και απίστευτο τελευταίο πλάνο, με την Άλια Σόκατ να εξωτερικεύει κάθε πτυχή της μελαγχολίας που θέλει να εκφράσει η σειρά.
Δε χωρά αμφιβολία πως το «Value» είναι ένα από τα καλύτερα επεισόδια που έχουμε δει φέτος στην τηλεόραση. Όσον αφορά τη σκηνοθεσία και το γραψίμο (ο ίδιος ο Ντόναλντ Γκλόβερ επέλεξε να σκηνοθετήσει το επεισόδιο), είναι σε επίπεδο Emmy. Ξέρει ακριβώς τι θέλει να πετύχει και δε χάνει πουθενά το στόχο του. Και η γεννημένη στην Γερμανία Zazie Beetz είναι πραγματικά μια αποκάλυψη. Το κεντρικό μήνυμα του επεισοδίου και η στιγμή σε σχέση με την επικαιρότητα που αυτό προβάλλεται είναι όμως το στοιχείο που το ανάγει σε εξαιρετική σύγχρονη τηλεόραση. Χρειαζόμαστε τέτοιες φωνές, ειδικά όταν ξέρουν πώς να μιλήσουν.
Το «Baskets» ήταν από τις πιο ιδιαίτερες και ενδιαφέρουσες νέες σειρές που έχουμε δει ως τώρα στο 2016 και με τον ανταγωνισμό στην τηλεόραση και στο συγκεκριμένο είδος κωμωδίας να είναι πια μεγάλος, κατάφερε να μας κρατήσει και κάθε επεισόδιο ήταν και καλύτερο, αφήνοντας μια και καλή στην άκρη την αγωνία να αρέσει σε πολύ κόσμο. Ο κόσμος που ήρθε για τον Ζακ Γαλιφιανάκης βρήκε στιγμές ακραίας, υστερικής κωμωδίας, αλλά σε γενικές γραμμές δύσκολα θαέμεινε μετά από ένα ή δύο επεισόδια. Στο ένατο επεισόδιο της σεζόν η σειρά έφτασε στο πικ της, πλασάροντας την γλυκόπικρη μελαγχολία της ως αντίδοτο στην σκληρή πραγματικότητα. Ο Μπάσκετς κατανοεί πως παραμυθιάζεται και επιθυμεί συνειδητά να συνεχίσει. Ο παραισθησιογόνος συνδυασμός σουρεαλισμού και ονείρου έπιασε εδώ κορυφή.
Διαβάστε το Α' μέρος του αφιερώματος για «Τα καλύτερα τηλεοπτικά επεισόδια του 2016»
Το «Halt and Catch Fire» θύμισε λίγο «Mad Men» στον τρόπο που διαχειρίζεται τις μεταπηδήσεις στο χρόνο. Τα 80s είναι μια πολύ γεμάτη δεκαετία, ειδικά για το χώρο της εξέλιξης της τεχνολογίας και των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Μετά το σοκαριστικό φινάλε του όγδοου επεισοδίου η σειρά επέλεξε να μη μείνει σε αυτό το γεγονός αλλά να εξετάσει τις συνέπειές του στο μέλλον. Για τα δύο τελευταία επεισόδια πηγαίνουμε λοιπόν τέσσερα χρόνια μπροστά και βρισκόμαστε πια στο 1990. Και για τα δεδομένα της δεκαετίας αυτά τα τέσσερα χρόνια μοιάζουν με έναν αιώνα. Ο καθένας από τους τέσσερις πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες λειτουργεί αυτή τη στιγμή μόνος του και για δικά του συμφέροντα και αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για τη σειρά να παίξει το δυνατό της χαρτί, το οποίο δεν είναι άλλο από τη δημιουργία του world wide web, κοινώς του ίντερνετ. Πρόκειται ουσιαστικά για μια επανάσταση και βρισκόμαστε στο ιδανικό σημείο για να αναδειχθεί όπως πρέπει. Η ιδέα ξεκινά από την Ντόνα, η οποία την επικοινωνεί στον Τζο για να βρει την Κάμερον στην COMDEX του Λας Βέγκας όπου βρίσκεται για την προώθηση του παιχνιδιού της. Η συνάντησή τους είναι σκέτη ποίηση και η δυναμική που αναπτύσσεται μεταξύ τους είναι έτσι κι αλλιώς το πρώτο πράγμα που αγαπήσαμε στη σειρά ήδη από το πρώτο επεισόδιο.
Το επεισόδιο επικεντρώνεται αποκλειστικά στον Έντγκαρ και τη διαταραχή μετατραυματικού στρες που αποκόμισε από τη συμμετοχή του στον πόλεμο στο Ιράκ. Όλο το επεισόδιο είναι γυρισμένο μέσα από την οπτική γωνία του Έντγκαρ και παρακολουθούμε την καθημερινότητά του όπως τη βιώνει ο ίδιος. Έτσι λοιπόν, μια απλή επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ γίνεται ένα βασανιστήριο για τον ίδιο, στο οποίο όλοι οι πελάτες είναι εν δυνάμει εχθροί πολέμου που τον κοιτάζουν απειλητικά. Είναι πολυτέλεια να υπάρχει μια σειρά που σε κάθε σεζόν αντί να προσπαθήσει να κερδίσει περισσότερο κόσμο αποφασίζει να ακολουθήσει το μονοπάτι του πειραματισμού. Υπάρχουν πολλές κωμωδίες με χαρακτήρες που λειτουργούν σαν ρομπότ επιφορτισμένα με την αποστολή να σου φτιάξουν τη διάθεση και δε διαφωνούμε πως χρειάζονται και αυτές. Το «You’re the Worst» δεν ενδιαφέρεται όμως για αυτό και στον τρόπο που εξερευνά τα ψυχικά τραύματα βρίσκεται ήδη δίπλα σε κορυφαία τηλεοπτικά δράματα.
Ο Ντόναλντ Γκλόβερ αποφάσισε με αυτό το επεισόδιο να φτάσει τον πειραματισμό στα άκρα. Δημιούργησε λοιπόν ένα επεισόδιο που βρίσκεται κάπου ανάμεσα στα σκετσάκια του «Saturday Night Live», του «Chapelle’s Show» και του Adult Swim και παρουσιάζει μια εκπομπή στο φανταστικό κανάλι Black American Network. Σε αυτό το talk show βρίσκεται καλεσμένος ο κεντρικός ράπερ της σειράς, Paper Boi για να λογοδοτήσει για κάποια τρανσφοβικά σχόλια προς την Κέιτλιν Τζένερ στο λογαριασμό του στο Twitter. Στην εκπομπή βρίσκεται καλεσμένη και μια υποστηρίκτρια των δικαιωμάτων της τρανς κοινότητας και ο καυγάς δεν αργεί να ξεκινήσει. Και βλέπουμε την κανονική ροή του συγκεκριμένου καναλιού, με όλες τις διαφημίσεις να είναι κατασκευασμένες και να έχουν μαύρους πρωταγωνιστές και να σχολιάζουν την καθημερινότητα και τα προβλήματα της σύγχρονης Αμερικής. Και επειδή το επεισόδιο δεν ήταν ήδη αρκετά σουρεαλιστικό, στην εκπομπή παρουσιάζεται η ιστορία ενός μαύρου άνδρα που είναι πεπεισμένος πως είναι ένας 35χρονος λευκός και είναι έτοιμος να κάνει επέμβαση αλλαγής χρώματος για να νιώθει οκ με τον εαυτό του και να μη βιώνει τον… αντίστροφο ρατσισμό. Τέλος πάντων δεν είναι σαφές αν υπάρχει κάποιο μήνυμα σε αυτό, είναι όμως ξεκαρδιστικά αστείο και ως πείραμα επεισοδίου είναι μοναδικό και είμαστε σίγουροι ότι με το πέρασμα του χρόνου θα αποκτήσει καλτ στάτους.
Το δέκατο επεισόδιο της τρίτης σεζόν είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει ποτέ η σειρά και δεν το διαπραγματευόμαστε αυτό. Τοποθετεί τους τέσσερις πρωταγωνιστές σε ένα δωμάτιο να συζητούν για την υλοποίηση του πρότζεκτ του ίντερνετ και είναι πραγματικά φανταστικό να βλέπεις τέσσερις πανέξυπνους ανθρώπους (και εξαιρετικούς ηθοποιούς) που έχουν χτιστεί τόσο καλά και ξέρεις όλη τη διαδρομή τους να διαφωνούν εποικοδομητικά για κάτι τόσο σημαντικό, δίχως το οποίο δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας σήμερα. Είναι πραγματικά αναζωογονητικό να βλέπεις μια σειρά να προσπαθεί να προτάξει τη δημιουργικότητα γύρω από το ίντερνετ σε αντίθεση με τις αντίστοιχες υπόλοιπες ζοφερές παραγωγές στις οποίες κάποιος έχει σκοπό να το ρίξει.
Ο Μιγκέλ Σάποτσνικ παίρνει μια απλή μάχη και τη μετατρέπει σε νιχιλιστική εικονοποιία. Εκτός απο το «Ραν», εδώ συναντάμε μια αποτύπωση της φρίκης που διηγείται ο Μάρλον Μπράντο στο «Αποκάλυψη τώρα» και ένα περιπετειώδες ταξίδι στα έγκατα του παραλογισμού του πολέμου, εφάμιλλο με αυτό που πραγματοποίησε ο Βέρνερ Χέρτσογκ στο «Αγκίρε, η μάστιγα του Θεού». Θα ήταν λοιπόν λάθος να παραβλέψουμε αυτή την πλευρά του επεισοδίου, μόνο επειδή δεν μπορεί να ταιριάξει στα στάνταρ που έχουμε συνηθίσει στην τηλεόραση. Επεισόδια πλοκής με κινήσεις σκακιέρας έχουμε πολλά εκεί έξω και όχι μόνο στο «Game of Thrones». Ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε περισσότερα όχι μόνο από την ίδια την τηλεόραση αλλά και από τον τρόπο που την κρίνουμε εμείς οι ίδιοι και κάτω από αυτό το πλαίσιο το «The Battle of the Bastards» είναι ένα φανταστικό επίτευγμα, το οποίο μπλέκει αρμονικά τον Σαίξπηρ με την κουλτούρα της Άπω Ανατολής, εμβαθύνοντας το μύθο της σειράς και αυτό είναι κάτι στο οποίο αξίζει να σταθούμε.
ΓΜ