Δεν το περιμέναμε σε καμία περίπτωση, αλλά η νέα ταινία «Star Wars» είναι το «V for Vendetta» που χρειαζόμασταν για την χαοτική δεκαετία που διανύουμε.

Ο ενθουσιασμός για τη νέα εποχή των ταινιών «Star Wars» μπορεί να μην ξαναφτάσει τα περυσινά επίπεδα, αφού με το «The Force Awakens» ήρθε μια αναπάντεχη καινούρια αρχή η οποία προκάλεσε έναν χαμό χωρίς προηγούμενο, ωστόσο φέτος υπάρχει μια μικρή ιδιαιτερότητα. Πηγαίνουμε πίσω στο χρόνο για να παρακολουθήσουμε το «Rogue One»,  την ιστορία δηλαδή της καταστροφής του Death Star, του μεγάλου υπερόπλου της Αυτοκρατορίας, κάτι το οποίο σημαίνει πως επιστρέφουμε και στην εποχή κατά την οποία ο κεντρικός κακός ήταν ο Darth Vader.

Για κάποιους αυτό ίσως να σημαίνει μια ξεδιάντροπη προσπάθεια επένδυσης στη νοσταλγία, μιας και οι οπαδοί της σειράς είναι πολύ δεκτικοί σε ο,τιδήποτε την αφορά και θα στηρίξουν ο,τιδήποτε φέρει το λογότυπο του Πολέμου των Άστρων. Και μιας και πιθανότατα θα έχετε ήδη δει την ταινία, θα ξέρετε πως κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν ισχύει, αλλά θα μπορούσαμε να πούμε πως η συγκεκριμένη ταινία μοιάζει να είναι απολύτως απαραίτητη και πως 40 σχεδόν χρόνια μετά από το «A New Hope» τη χρειαζόμασταν ώστε να διαλευκανθούν κάποιες ασάφειες.

Καταρχάς μιλάμε για μια ταινία «Star Wars» που καταφέρνει να επιβιώσει χωρίς να έχει σε πρωταγωνιστικό ρόλο κάποιον από τους βασικούς χαρακτήρες της σειράς ή κάποιον που να έχει κάποια άμεση σχέση μαζί τους. Πρωταγωνίστρια είναι η Jyn Erso, κόρη του δημιουργού του Death Star, η οποία καλείται να πάρει θέση σε μια ταραχώδης εποχή και καταλήγει στην ομάδα που θα προσπαθήσει να κλέψει τα σχέδια της δημιουργίας του. Στο ρόλο της Erso συναντάμε την Φελίσιτι Τζόουνς και η παρουσία της υποψήφιας για Όσκαρ (για την «Θεωρία των Πάντων») Αγγλίδας ηθοποιού προσφέρει μια ξεχωριστή ποιότητα στο φιλμ. Και αυτή η διαφορετικότητα δε μένει μόνο στο πολύ καλό κάστινγκ, αλλά επεκτείνεται στη γενικότερη αισθητική που επικρατεί.

Ο σκηνοθέτης Γκάρεθ Έντουαρντς (τον ξέρετε από την πρόσφατη αναβίωση του «Godzilla») χτίζει βήμα-βήμα την ατμόσφαιρα και επενδύει στο τεχνικό κομμάτι. Το τελικό αποτέλεσμα δεν ακολουθεί τις επιταγές παλαιότερων ταινιών της σειράς, αλλά μοιάζει με μια καινούρια πολύ καλή δημιουργία που ανήκει στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Σίγουρα υπάρχει fan service και υπάρχουν στιγμές που η αίθουσα ξεσπά σε κραυγές και χειροκροτήματα, αλλά υπάρχει και μια στιβαρή πλοκή από πίσω και μια γενικότερη αίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που σε αντίθεση με το «The Force Awakens» δεν επενδύει στη στιγμή, αλλά θα μείνει ως μια σημαντική περίπτωση και για το franchise και για το είδος και θα επιστρέφουμε σε αυτή μετά από χρόνια. Ακόμη και αν κάποιος δεν έχει καμία επαφή με τον κόσμο του «Star Wars», μπορεί να δει το «Rogue One» και να το εκτιμήσει ως γενικότερα έναν ενδιαφέροντα σταθμό κινηματογραφικής δημιουργίας για το 2016.

Ας έρθουμε όμως στο σημαντικότερο μέρος του «Rogue One», το οποίο έχει να κάνει με την επιλογή της πρωταγωνίστριάς του και τον τρόπο που τοποθετείται και εξελίσσεται μέσα σε αυτό τον κόσμο. Η Jyn δεν είναι μια γεννημένη επαναστάτρια και δεν υπολόγιζε ποτέ να μπει σε τέτοιες περιπέτειες. Η εποχή είναι τόσο πιεστική και επιτακτική ώστε δεν μπορείς να μείνεις ατάραχος απέναντι σε ό,τι συμβαίνει. Έτσι, η Jyn παίρνει την κατάσταση στα χέρια της και λαμβάνει μέρος σε μια αποστολή αυτοθυσίας για χάρη της αίσθησης δικαίου που πνίγει όσους βλέπουν την Αυτοκρατορία να επεκτείνεται σε ολόκληρο τον γαλαξία. Μπορεί να μην πρόκειται για ένα τσιτάτο πρότυπο όπως για παράδειγμα το «V for Vendetta», είναι όμως ένα επίκαιρο και ρεαλιστικό σύμβολο συμμετοχής στα γεγονότα, όταν αυτά έρχονται και επεμβαίνουν στην ίδια σου τη ζωή και η επιλογή που έχεις να κάνεις είναι αν θα παραβλέψεις την πραγματικότητα ή αν θα προσπαθήσεις να την αλλάξεις. Η Jyn Erso είναι μια ανώνυμη ηρωίδα της διπλανής πόρτας και αν και μιλάμε για μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που λαμβάνει χώρα σε ένα μακρινό σύμπαν πολύ καιρό πριν, καταφέρνει να στέκεται στο εδώ και το τώρα.

Βλέποντας το «Rogue One», επανεξετάζεις διαφορετικά το «A New Hope» και κάποια κενά που άφησε να αιωρούνται για χρόνια. Έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που σε κάνει να αναθεωρήσεις την έννοια του κλασικού. Είναι πιο μεστή, πιο σκεπτόμενη και πιο δυνατή υποκριτικά από αρκετές άλλες ταινίες «Star Wars», συνεπώς η εξιδανίκευση του παρελθόντος είναι κάτι το οποίο δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι. Το franchise διανύει μια φανταστική περίοδο και το μέλλον φαίνεται ακόμη πιο ευοίωνο. Συμβαίνει τώρα και ενώ αξιοποιεί την αγάπη των οπαδών και την ανταποδίδει, οδηγείται προς άλλες ενδιαφέρουσες κατευθύνσεις.

ΓΜ