Το «Legion» ανατρέπει όσα ξέραμε για τη μεταφορά υπερηρωικών κόμικ στην οθόνη

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2017

Είναι η σειρά που περιμέναμε περισσότερο στις αρχές του 2017 και δικαιώνει ήδη τις προσδοκίες.

Βρισκόμαστε σε μία καμπή της ιστορίας που δε γίνεται να μην έχεις κάποια συγκεκριμένη στάση πάνω σε όσα συμβαίνουν στον κόσμο και που η ουδετερότητα είναι και αυτή μία άποψη. Δηλαδ,ή όταν η καθημερινότητα γύρω σου έρχεται και σε επηρεάζει με τρόπο που δεν μπορείς να αποφύγεις, το να είσαι απολιτίκ δεν συνιστά αδιαφορία, αλλά πολύ περισσότερο μία πράξη. Από αυτή τη συνθήκη δεν μπορεί να ξεφύγει ούτε το σινεμά. Σαφώς και ένα σημαντικό κομμάτι του αφορά την ψυχαγωγία, ωστόσο, όταν η αβεβαιότητα είναι αυτή που κυβερνά στην πραγματική ζωή, είναι δύσκολο να μην εξετάσεις και το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο του κάθε φιλμ. Και από αυτό τον κανόνα δεν μπορεί να ξεφύγει ούτε η μόδα των υπερηρωικών ταινιών. Άλλωστε, τα κόμικ με σούπερ ήρωες ανέκαθεν αλληλεπιδρούσαν με τις εξελίξεις ανά τον κόσμο και μέσα από αυτές αναδείχθηκαν στον αφρό της ποπ κουλτούρας.

Παρόλα αυτά και ενώ μπαίνουμε με ευχαρίστηση και με μία εφηβική λαχτάρα στην αίθουσα σε κάθε νέα ταινία του είδους, έχει βρει μία συγκεκριμένη φόρμα και παράγει το ίδιο και το ίδιο αποτέλεσμα, αλλάζοντας απλώς κάθε φορά το περιτύλιγμα. Η προσωπικότητα χάνεται και έτσι μία σειρά από παραγωγές που αφορούν χαρακτήρες οι οποίοι είναι διαφορετικοί από τον υπόλοιπο κόσμο γύρω τους καταλήγουν να υποστηρίζουν αυτή τη διαφορετικότητα μόνο κατ' επίφαση, με την τυποποίηση να αποτελεί τον κανόνα. Είναι λοιπόν απόλυτα δίκαιο ότι η αλλαγή έρχεται από την τηλεόραση, η οποία τόσο πολύ στηρίζει νέες ριζοσπαστικές τάσεις στην ποπ κουλτούρα τα τελευταία χρόνια.

Μιλάμε για το «Legion», την πολυαναμενόμενη νέα σειρά του FX που στηρίζεται στα κόμικ των X-Men και συνδυάζεται με το κινηματογραφικό σύμπαν των μεταλλαγμένων που έχει χτίσει το στούντιο της Fox. Και όσο αυτές οι ταινίες βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στην δημιουργική ασημαντότητα ενός βαριεστημένου αυτόματου πιλότου, άλλο τόσο περιπετειώδης και καλλιτεχνικά άρτια καταλήγει να είναι η εν λόγω σειρά. Υπεύθυνος για την ανάπτυξή της είναι ο Νόα Χόλεϊ, ο άνθρωπος πίσω από την επιτυχία του τηλεοπτικού «Fargo», φέρνοντας εις πέρας ένα πρότζεκτ που τον ενδιέφερε εδώ και καιρό. Όπως τόνισε ο ίδιος, ήθελε πολύ να διηγηθεί μία διαφορετική υπερηρωική ιστορία που θα διαφέρει από ό,τι έχουμε δει οπτικοποιημένο ως τώρα και παρακολουθώντας το πρώτο επεισόδιο μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως το πέτυχε. Το «Legion» είναι ένας θρίαμβος.

Κεντρικό πρόσωπο είναι ο Ντέιβιντ Χάλερ (στον πρωταγωνιστικό ρόλο συναντάμε τον Νταν Στίβενς, ο οποίος άξιζε να συμμετάσχει σε ένα τόσο προβεβλημένο πρότζεκτ), ένας μεταλλαγμένος που διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια σε νεαρή ηλικία και έκτοτε έχει περάσει όλη του τη ζωή μέσα σε ψυχιατρεία. Κάποια στιγμή όμως θα εμπλακεί σε ένα παράξενο συμβάν με μία άλλη ασθενή και τότε θα συνειδητοποιήσει ότι ίσως τα πράγματα να μην είναι αυτά που φαίνονται και τελικά να μην είναι άρρωστος όπως αρχικά τον έκαναν να πιστέψει. Δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί ως ιστορία, διαφέρει όμως στα πάντα στον τρόπο που παρουσιάζεται.

Υπάρχουν οι δυνατότητες για κάτι διαφορετικό και ο Χόλεϊ τις εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Παρακολουθούμε τα γεγονότα μέσα από την οπτική γωνία του Χάλερ, κάτι που σημαίνει ότι η σειρά παίζει με το μυαλό σου, χωρίς να μπορείς να διαχωρίσεις με ευκολία τι είναι αληθινό και τι όχι, ποια είναι η πραγματικότητα και ποιο το όνειρο. Οι περισσότεροι θα σκεφτούν κάτι σαν το «Inception», η ουσία βρίσκεται πάντως πολύ πιο κοντά στον Ντέιβιντ Λιντς, τον Κιούμπρικ και την αφαιρετική ροή του σινεμά του Μάλικ. Αυτές είναι επιρροές που αναφέρει και ο ίδιος ο Χόλεϊ και φαίνονται ανάγλυφα και στην πράξη.

Ο καλύτερος τρόπος να προσεγγίσουμε το «Legion» είναι σαν την υπερηρωική εξέλιξη του τηλεοπτικού «Hannibal». Μπορεί η ιστορία του Χάνιμπαλ Λέκτερ να μην ευδοκίμησε όπως της άξιζε στην αναγνώριση από το κοινό, έθεσε όμως τις βάσεις για να δημιουργηθούν σειρές όπως το «Legion», οι οποίες επιλέγουν έναν εξίσου δύσβατο δρόμο, έχουν όμως το background για να εγκατασταθούν στο χώρο του mainstream και να φέρουν στην επιφάνεια την καλλιτεχνική αξία ενός προϊόντος ως μία επιλογή που μπορεί να συνυπάρξει με την εμπορικότητά του. Το CGI μένει στην άκρη και αντ' αυτού έχουμε λεπτομερή σχεδιασμό σκηνικών με αισθητική που παραπέμπει στην ψυχεδέλεια των 60s και των 70s.

Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και η μουσική επένδυση της σειράς που περνώντας από τους Who στους Rolling Stones και εμμένοντας σε υπόκωφα στοιχειωτικά synths μας μεταφέρει μέσα στο μυαλό του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα και στο χάος που επικρατεί εκεί μέσα.

Ο Ντέιβιντ Χάλερ είναι μία τραυματισμένη προσωπικότητα. Πέρα από τις δυνάμεις που διαθέτει και το cool υπερηρωικό κάδρο, δεν παύει να έχει περάσει όλη του τη ζωή μέσα σε ψυχιατρικές κλινικές, χωρίς να έχει μία ξεκάθαρη αίσθηση της πραγματικότητας. Είναι ένας τραγικός ήρωας που χτυπάει πάνω σε αδιέξοδα και η σειρά χτίζει πάνω σε αυτά για να μας συστήσει έναν κόσμο με άπειρες δυνατότητες και με μία πρωτόγνωρη ελευθερία κινήσεων. Το «Legion» μας μεταφέρει σε μία εσωτερικευμένη Χώρα των Θαυμάτων, με κάθε τρύπα να οδηγεί και σε έναν νέο εφιάλτη, και μετά από το πρώτο επεισόδιο ξέρεις ότι απλά δεν ξέρεις τι συμβαίνει και ενώ κατανοείς ότι ο Χόλεϊ παίζει με το μυαλό σου, το απολαμβάνεις και θες να συνεχίσει να το κάνει αυτό. Η διαφορετικότητα των σούπερ ηρώων αποκτά επιτέλους και σάρκα και οστά και έχουμε μπροστά μας μία αληθινά ενδιαφέρουσα διαδρομή που δεν έχουμε ιδέα που θα μας βγάλει. Την είχαμε ανάγκη αυτή τη σειρά.