Μία ματιά στις πρόσφατες απονομές των βραβείων Όσκαρ για να δούμε κατά πόσο η λαμπερή τελετή ανταποκρίνεται στο σινεμά που συμβαίνει γύρω της.

Έχουμε πει πολλάκις πως μέσα από τα Όσκαρ μάθαμε το σινεμά και ότι οι κουβέντες που προκύπτουν περιμένοντας τη μεγάλη βραδιά της απονομής είναι ουσιαστικά αυτό που περιμένουμε όλο το χρόνο, πόσο σημαντική είναι όμως αυτή καθαυτή η τελετή; Και πέρα από κάθε άλλο, πόσο δικαιώνονται οι βραβεύσεις της Ακαδημίας μέσα στο χρόνο; 

Υπάρχει η τάση να νομίζουμε πως μέσα από τα Όσκαρ μία ταινία αποκτά διαχρονικότητα και μένει χαραγμένη στην αιωνιότητα. Αυτό όμως αν και είναι κάτι που μπορεί να συμβεί, σίγουρα δεν αποτελεί τον κανόνα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ταινιών που σάρωσαν στη μεγάλη βραδιά και σήμερα ελάχιστοι ενδιαφέρονται για αυτές. Εν όψει μιας από τις πιο ενδιαφέρουσες κούρσες Καλύτερης Ταινίας των τελευταίων ετών, ας ρίξουμε μία ματιά στα φιλμ που έφυγαν με το μεγάλο βραβείο τη δεκαετία που διανύουμε και κατά πόσο φαίνεται να αντέχουν στο χρόνο. Φυσικά και οι απόψεις που ακολουθούν είναι καθαρά υποκειμενικές 

Είναι φανταστικό, αλλά τη χρονιά που στις υποψήφιες ταινίες βρίσκονταν το «Inception» και το «Social Network», δύο από τις πιο σημαντικές δηλαδή δουλειές κορυφαίων δημιουργών του σύγχρονου αμερικανικού σινεμά, το Όσκαρ κατέληξε στον «Λόγο του βασιλιά». Και όσο κι αν δεχόμαστε ότι είναι μία καλή ταινία που στηρίζεται στις δυνατές ερμηνείες, αναρωτιόμαστε ποιος θα καθήσει να την δει αν προβληθεί σημερα στην τηλεόραση.

Ποια ταινία άξιζε το Όσκαρ: «Social Network»

Δεχόμαστε τη νοσταλγία για το κλασικό Χόλιγουντ, όχι όμως όταν δημιουργεί εντυπώσεις εις βάρος νέων τάσεων. Το «The Artist» είναι μία χαρά ταινια για να τη δεις και να περάσεις καλά αναπολώντας τις παλιές αθώες εποχές του Χόλιγουντ, τα Όσκαρ που απέσπασε δεν έχουν όμως κανένα αντίκτυπο στο σινεμά του 2017. Αντιθέτως, το «The Tree of Life» του Τέρενς Μάλικ είναι ένα αριστούργημα που επηρέασε σε σημαντικό βαθμό τον κινηματογράφο της δεκαετίας που διανύουμε και καταφέρνει να πει τα πάντα γύρω από τη ζωή, ακόμη και για αυτή που βρίσκεται εκεί χωρίς εμάς. 

Ποια ταινία άξιζε το Όσκαρ: «The Tree of Life»

Ο Μπεν Άφλεκ είναι καλύτερος σκηνοθέτης απ' ό,τι ηθοποιός και ακόμη και αν πρωταγωνιστεί ο ίδιος στις ταινίες του, αυτό δε μειώνει την αξία τους. Το σινεμά που κάνει είναι καταιγιστικό και σε κρατά διαρκώς σε εγρήγορση, κάτι που συμβαίνει στο έπακρο με το «Argo». Είναι μία ταινία που την βλέπεις και καθηλώνεσαι από την αγωνία, χάνει ωστόσο πράγματα σε επαναληπτικές προβολές. Αντιθέτως, το «Amour» του Μίκαελ Χάνεκε παραμένει η καλύτερη ταινία της δεκαετίας που διανύουμε, μία ωδή στην αγνή αγάπη, όταν είναι το μόνο που μένει, απαλλαγμένη πια από οποιαδήποτε σαρκική πτυχή της. Πολύ δύσκολα καταφέρνεις να ξαναδείς αυτή την ταινία για δεύτερη φορά, μία πάντως αρκεί ώστε να σου μείνει για πάντα. 

Ποια ταινία άξιζε το Όσκαρ: «Amour»

Ορίστε μία πολύ καλή χρονιά για τον κινηματογράφο. Το «12 χρόνια σκλάβος» του ΜακΚουίν είναι ένα συγκλονιστικό πορτρέτο ενός ανθρώπου και μιας ολόκληρης εποχής που όσο και αν προσπαθεί η Αμερική, δεν μπορεί να κρύψει κάτω από το χαλάκι. Ο Τσιούετελ Έτζιοφορ είναι ανατριχιαστικός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αποτυπώνοντας όλες τις κακουχίες που περνά ο χαρακτήρας του με όσο πιο ρεαλιστικό τρόπο γίνεται, σε σημείο που να βλέπεις τα δάκρυα του να αποτυπώνονται τρισδιάστατα επί της οθόνης. Την ίδια χρονιά ωστόσο κυκλοφόρησε και ο «Λύκος της Wall Street», ένα σύγχρονο αμερικανικό έπος που παράλληλα πρόκειται και για την καλύτερη και πιο ουσιώδη δουλειά του Μάρτιν Σκορσέζε εδώ και χρόνια (για την ακρίβεια μέχρι φέτος και το τρομερά αδικημένο «Silence»), με ίσως τον κορυφαίο Λεονάρντο Ντι Κάπριο που έχουμε δει ως τώρα. Θα θέλαμε να βλεπουμε τέτοιες ταινίες να βραβεύονται, ακόμη και αν δε θα διαφωνήσουμε με τη σημασία της καταξίωσης του φιλμ του ΜακΚουίν.

Ποια ταινία άξιζε το Όσκαρ: «Ο λύκος της Wall Street»

Το Χόλιγουντ αγαπά τις ταινίες που εκφράζουν άδολη λατρεία για το Χόλιγουντ και αυτό έχει βγει προς τα έξω ουκ ολίγες φορές. Μία τέτοια περίπτωση είναι το «Birdman», μία ταινία που πέρα από ο,τιδήποτε άλλο αγαπά την Ακαδημία και ό,τι αυτή εκφράζει. Απλά ο Ινιαρίτου καταφέρνει να περάσει αυτή την ιδέα μέσα σε ένα ελκυστικό για το μάτι πλαίσιο, κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα να φαίνεται πολύ πιο πολύπλοκο στο μάτι απ' ό,τι πραγματικά είναι. Την ίδια στιγμή, το «Boyhood» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ πέτυχε να κερδίσει το στοίχημα του χρόνου, φέρνοντας εις πέρας ένα ξεχωριστό πείραμα, το οποίο φαίνεται τόσο φυσικό. Ίσως σε πολλά-πολλά χρόνια η Ακαδημία να μάθει να εκτιμά τέτοιες δημιουργίες. Μέχρι τότε, η λάμψη του κάθε «Birdman» θα κερδίζει πάντα τις εντυπώσεις.

Ποια ταινία άξιζε το Όσκαρ: «Boyhood»

Σύμφωνοι, η αληθινή ιστορία του «Spotlight» είναι πολύ δυνατή και αξίζει να γίνει γνωστή και να έρθει στην επιφάνεια. Άλλωστε είναι καλό πού και πού να θυμόμαστε πώς είναι η πραγματική δημοσιογραφία και πόσο ωφέλιμη μπορεί να είναι στην κοινωνία. Και ο Μαρκ Ράφαλο είναι ένα κεφάλαιο για το σύγχρονο αμερικανικό σινεμά και κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει πλέον με αυτό. Από εκεί και πέρα όμως, το «Mad Max: Ο δρόμος της οργής» είναι μία ταινία που βγαίνει μια φορά στα δέκα χρόνια, ένα ασύλληπτο επίτευγμα που μας δίνει πίστη στο σινεμά και στο μέλλον του, ένα σπάνιο μπλοκμπάστερ που αποτελεί έργο τέχνης. Η Ακαδημία δε θα είναι ποτέ έτοιμη για κάτι τέτοιο. 

Ποια ταινία άξιζε το Όσκαρ: «Mad Max: Ο δρόμος της οργής»

ΓΜ

Μη χάσετε στα Novacinema αποκλειστικά μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες που ξεχωρίζουν στο box office, αλλά και που διακρίνονται σε μεγάλα βραβεία (La La Land, Aστακός).