Όταν η μουσική τάσσεται υπέρ των γυναικών
Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου για να τιμήσει τη μεγάλη διαμαρτυρία που έγινε στη Νέα Υόρκη στις 8 Μαρτίου του 1857, όταν εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας επαναστάτησαν ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας για μια καλύτερη ζωή.
Δεν είναι λίγοι, λοιπόν, οι μουσικοί που έχουν υποστηρίξει άμεσα και ουσιαστικά το φεμινιστικό κίνημα και τη δύναμη της γυναικείας φύσης, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Από την pop μέχρι το punk, σας παραθέτουμε αυτούς και αυτές που στήριξαν τα δικαιώματα των γυναικών.
Η Queen Bey, ειδικά στα δύο τελευταία της album, χτίζει το προφίλ της δυνατής, ανεξάρτητης γυναίκας, έχοντας έντονες ανησυχίες για τα κοινωνικά ζητήματα και ιδιαίτερα για τη θέση της γυναίκας. Στα τραγούδια της προβάλλει τις αρετές, τις ικανότητες αλλά και την οργή –όπως πρόσφατα στο «Lemonade»– των γυναικών, φτιάχνοντας παράλληλα τεράστια hits ή ακόμα και catchphrases ("Woke up like this", Flawless).
Πρώην δασκάλα, νυν κακό κορίτσι της μουσικής, η Merril Nisker, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, δε σταματά να προβοκάρει το κοινό, παραδίδοντας ακατέργαστα και ηλεκτρισμένα τραγούδια, ύμνους στην ελευθερία της σεξουαλικής έκφρασης, με μια αισθητική που χαρακτηρίζεται από κιτς εώς ιδιοφυής, ενώ παράλληλα οι ζωντανές της εμφανίσεις είναι πάντα ευρηματικές (αν θυμηθούμε και την τελευταία φορά που την είχαμε δει στα μέρη μας στο Synch, όπου περπάτησε κυριολεκτικά πάνω στο κοινό).
Η αρχηγός των Bikini Kill και Le Tigre είνια μία από τις πρωτοπόρους του φεμινιστικού κινήματος riot grrrl. Μάλιστα, της έχουν αποδώσει το παρατσούκλι «Feminazi» –και όχι άδικα. Η ίδια όπως λέει πέρασε τα 90’s «eating, breathing and shitting feminist punk» (το αφήνουμε χωρίς μετάφραση).
Ο γάμος του Adam Horovitz ή αλλιώς Ad Rock με την Kathleen Hana φαίνεται ότι επηρέασε τη στάση του γκρουπ ως προς τη θέση των γυναικών. Παρότι και οι ίδιοι χρησιμοποιούσαν σέξι υπάρξεις στα videoclip τους, τελικά εξελίχθηκαν σε μια μπάντα με κοινωνικές ανησυχίες, με τα φιλικά τους αισθήματα προς τον φεμινισμό να διαφαίνονται μέσα από στίχους όπως αυτός στο κομμάτι «Sure Shot» («I want to say a little something that's long overdue / The disrespect to women has got to be through / To all the mothers and the sisters and the wives and friends / I want to offer my love and respect to the end»)
Φορούσε φουστάνια επί σκηνής για να «είναι όσο πιο θηλυπρεπής ήθελε», χαρακτήρισε το heavy metal ως ένα σεξιστικό μουσικό είδος, απαξίωσε την ιδέα του αρχετυπικού macho rock star και φυσικά ήταν φίλος με την Kathleen Hana, η οποία τον αποκαλούσε «νεαρό,θυμωμένο φεμινιστή». Ο cobain υποστήριζε με σθένος τις απόψεις της Hana ως προς τον φεμινισμό και την καταπολέμηση των κοινωνικών αδικιών και πίστευε ότι οι γυναίκες είναι το μέλλον του rock n' roll.
Από την αρχή της καριέρας της, η πρώην τραπεζική υπάλληλος προσπάθησε να γίνει διάσημη με τα τραγούδια της, αλλά οι προσταγές των managers και των δισκογραφικών ήταν να αναδείξει και τα γυναικεία της προσόντα, αν ήθελε την επιτυχία -όπως και έκανε τουλάχιστον στην αρχή. Η συνέχεια όμως τη βρήκε πολύ διαφορετική, αφού η ίδια απαρνήθηκε τα σέξι εξώφυλλα δίσκων και τις ημίγυμνες εμφανίσεις, υιοθέτησε ένα λιγότερο «ελκυστικό» look και αποφάσισε να μιλήσει μόνο με τα τραγούδια της, πολλά από τα οποία έγιναν μάλιστα ύμνοι της γυναικείας χειραφέτησης.
ΡΟΖΙΝΑ ΑΡΑΠΗ