Η σειρά που συζητήθηκε όσο λίγες τα τελευταία χρόνια φτάνει στο τέλος της και δικαιώνει πανηγυρικά όσους πίστεψαν στο όραμα της δημιουργού της.

Μία από τις σειρές που όρισαν την αμερικανική τηλεόραση της δεκαετίας που διανύουμε είναι σίγουρα το «Girls». Το όχημα της Lena Dunham για να εκφράσει όλα όσα την απασχολούν κατακρίθηκε ουκ ολίγες φορές για τον εγωκεντρισμό της δημιουργού του, η οποία στο πρόσωπο της Hannah Horvath βρήκε ένα άλτερ έγκο που μπορεί να το διαπλάσσει όπως η ίδια θέλει, μεταφέροντάς του δικές της φοβίες και επιθυμίες. Οδεύοντας ωστόσο προς το οριστικό φινάλε, όποιες εστίες κριτικής έχουν εξαλειφθεί και με κάθε επεισόδιο της έκτης και τελευταίας σεζόν η Dunham αποδεικνύει πως όταν σταμάτησε να θέλει να γίνει μία φωνή μιας γενιάς, ίσως έγινε και η φωνή της γενιάς της.

Μουσική, Εικαστικά, Βιβλίο και όλα τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης 

Είναι πλέον προφανές πως η Dunham δεν ξεκίνησε το «Girls» έχοντας στο μυαλό της πού ακριβώς θα καταλήξει. Η σειρά άλλαζε, προσαρμοζόταν ανάλογα με το τί την απασχολούσε κάθε περίοδο, δίνοντας έτσι μία αίσθηση του εδώ και τώρα που δεν τη συναντάς τόσο εύκολα αλλού. Στην έκτη σεζόν αυτό συνεχίζει να ισχύει, παράλληλα ωστόσο υπάρχει πια και μία αίσθηση διαχρονικότητας. Είχαμε συνηθίσει να μισούμε τους χαρακτήρες οι οποίοι έβρισκαν διαρκώς τρόπους να είναι τοξικοί και για τους άλλους αλλά και για τον εαυτό τους και έτσι, αν και σίγουρα αγαπούσαμε τη σειρά, ήταν λίγο δύσκολο να ταυτιστείς με κάποιο πρόσωπο και να το συμπαθήσεις. Σε αυτή τη φάση ωστόσο έχουμε δει όλους στις χειρότερες στιγμές τους και γνωρίζουμε τις πιο ενδόμυχες σκέψεις τους και δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορεί να μείνει κρυφό. Ξέροντάς τους λοιπόν τόσο καλά, έχουμε δεθεί μαζί τους με έναν τρόπο που μάλλον δεν περιμέναμε. Και η ίδια η Lena έχει σταματήσει να θέλει να τους κάνει κακό, δείχνοντας κατανόηση για την έως τώρα πορεία τους. Η Ηannah, η Marnie, η Jessa, η Shoshanna, ο Adam, ο Ray και ο Elijah είναι φίλοι μας. Και ως φίλοι δε θέλουμε το κακό τους, αλλά αναζητούμε τη λύτρωση για αυτούς.

Κατά τη διάρκεια της έκτης σεζόν, ο Adam αποφασίζει να παρατήσει τη δουλειά του ως ηθοποιός ώστε να αξιοποιήσει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες σε ρόλο δημιουργού. Έτσι, δημιουργεί μαζί με την Jessa μία ταινία που αποτυπώνει με ωμό τρόπο τη σχέση του με την Hannah, σε μία προσπάθεια να ξορκίσουν το συγκεκριμένο παρελθόν από πάνω τους. Ακριβώς έτσι φαίνεται πως λειτούργησε και η Dunham, διοχετεύοντας στο «Girls» όλα αυτά που την κρατούσαν πίσω και ήθελε να βγάλει προς τα έξω για να «καθαρίσει». Και τώρα που αυτό έχει συμβεί, αναζητά την κάθαρση και για τους χαρακτήρες που δημιούργησε. Έχουν περάσει ήδη πολλά και ήρθε η ώρα να το καταλάβουμε και εμείς αυτό. Με αφορμή την εγκυμοσύνη της Hannah βλέπουμε τόσο την ίδια όσο και τους γύρω της να αναζητούν μία σταθερότητα στη ζωή τους και να κυνηγούν κάτι που θα τους ικανοποιεί πραγματικά δε μακροπρόθεσμη βάση. Το φάσμα του θανάτου κάνει την εμφάνισή του και χαρίζει σε όλους τη σοφία ότι δεν είναι όλα για πάντα και πως ο καθένας πρέπει να βρει τι ακριβώς θέλει πριν να είναι αργά και να εισέλθει σε μία διαδικασία στο τέλος της οποίας θα καταλήξει μόνος και μετανιωμένος.

Και μέσα σε όλα αυτά, η Dunham καταφέρνει και χωρά επεισόδια σαν το «American Bitch». Με συνοδοιπόρο τον Matthew Rhys από το «The Americans», η Hannah αφήνει για λίγο την ίδια την Dunham να μπεί στη θέση της και μιλάει λεπτομερώς και εμπεριστατωμένα για τα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης από διάσημους άνδρες (σε αυτή την περίπτωση ένας συγγραφέας στα πρότυπα του Philip Roth), εξετάζοντας όλες τα παραμέτρους, για να καταλήξει σε ένα αρκετά απαισιόδοξο συμπέρασμα που συνοδεύεται όμως από μία εξίσου δυνατή σκηνή, με το «Desperado» της Rihanna να δένει ανατριχιαστικά υπέροχα. Είναι το «One Man’s Trash» (το αντίστοιχο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν, με την Hannah να ζει το όνειρό της στο σπίτι ενός πλούσιου γιατρού, μέχρι να έρθει το ψυχρό φινάλε για να αποδείξει πως όλα ήταν μία φαντασίωση της έκτης σεζόν και είναι ένα ακόμη τρανό παράδειγμα του πόσο έχει προχωρήσει σε πολυπλοκότητα η σειρά.

Το επίκεντρο του «Girls» παραμένει πάντως η σχέση της Hannah και του Adam. Έτσι ξεκίνησε η σειρά, επένδυσε πολλά πάνω σε αυτή και είναι ωραίο να βλέπεις αυτή τη σχολαστικότητα να αποδίδει καρπούς μέσα από τον πλούτο των συναισθημάτων που δίνει πίσω. Περισσότερο από ό,τιδηποτε άλλο, αυτοί οι δύο αυτοκαταστροφικοί τύποι είναι η βάση για όλες τις αλήθειες για τις ανθρώπινες σχέσεις που έχει μεταφέρει η Dunham και αν πούμε ότι δε θα μας λείψουν, θα είναι ψέμματα. Η τηλεόραση δε θα είναι η ίδια μετά το στίγμα που άφησε η Dunham και αυτό έχει αναγνωριστεί ήδη και θα φανεί ακόμη περισσότερο μελλοντικά. Το θέμα είναι πόση αλήθεια είστε διατεθειμένοι να αντέξετε στην τηλεόρασή σας.

ΓΜ