Φέτος αφήσαμε Κυκλάδες, Σποράδες, Δωδεκάνησα και Επτάνησα πίσω, φορτώσαμε το αυτοκίνητο, βάλαμε πρώτη και κατευθυνθήκαμε προς την Πάτρα με προορισμό την Ανκόνα. Έπειτα από 21 ώρες στο πλοίο, αφήσαμε τον δρόμο να μας οδηγήσει στις όμορφες περιφέρειες της Τοσκάνης, της Λιγουρίας, της Ούμπρια, ενώ «πεταχτήκαμε» και μέχρι τη Σαρδηνία για να δούμε κάτι σε νησί. Ιδού τα αποτελέσματα.

«Από Ελλάδα είστε; Και αφήσατε τις παραλίες της Ελλάδας για να έρθετε εδώ;» απόρησαν δυο-τρεις άνθρωποι που βρέθηκαν στο δρόμο μας με τα τραγουδιστά τους ιταλικά. Η αλήθεια είναι ότι κάποιες στιγμές αναπολήσαμε κι εμείς τις ελληνικές παραλίες, ένα παγωμένο φρέντο καπουτσίνο με τα πόδια στο κύμα, ένα πιάτο γεμιστά… Αλλά μετά έρχονταν οι αμπελώνες της Τοσκάνης, η λεπτή πίτσα, τα χειροποίητα ζυμαρικά, τα χρώματα από τα Cinque Terre, οι μελωδίες της Φλωρεντίας, το ιταλικό κρασί και το τιρκουάζ κρυστάλλινο νερό της Σαρδηνίας και τα ξεχνούσαμε όλα.

Πινακίδες για Ρώμη παντού, αλλά προς το παρόν η Αιώνια Πόλη δεν είναι στα σχέδιά μας.

Πρώτη στάση: Περούτζια. Δεν ξέρουμε αν ήταν ο ενθουσιασμός της εκκίνησης του ταξιδιού, αλλά η μικρή αυτή ιστορική πόλη πάνω σε έναν γραφικό λόφο στην κοιλάδα του άνω Τίβερη μας πήρε τα μυαλά. Μικρή, ατμοσφαιρική, με κόσμο στα σκαλιά της εκκλησίας να τραγουδά και δρομάκια με κινηματογραφική αίσθηση.

Για να μην χάσουμε τα μπάνια μας, περάσαμε από τη λίμνη Trasimeno για μια βουτιά. Ζεστή και θολή, αλλά με ωραίο background.

Ό,τι μυαλά μας απέμειναν από την Περούτζια, μας τα πήραν τα σκηνικά της Τοσκάνης. Λόφοι, αμπελώνες, ηλιοτρόπια, απέραντες εκτάσεις βγαλμένες από πίνακα ζωγραφικής.

Στο ιστορικό κέντρο της Σιένα, στην Piazza del Campo, με το ιδιαίτερο κοίλο σχήμα της. Κάπου εδώ έχουμε καταλάβει ότι το πάρκινγκ στην Ιταλία δεν είναι απλή υπόθεση, καθώς παντού πραγματοποιείται με παρκόμετρο, είναι ελεύθερο συγκεκριμένες ώρες και σε στέλνει μακριά από το ιστορικό κέντρο κάθε πόλης.

Από τα πιο όμορφα bed&breakfast που συναντήσαμε στο δρόμο μας, με το πιο νόστιμο πρωινό, υπό τις μουσικές της Janis Joplin της ιδιοκτήτριας: Α Casa di Rosy, λίγο πιο έξω από τη Σιένα.

Στα στενά του Σαν Τζιμινιάνο, μιας από τις καλύτερα διατηρημένες μεσαιωνικές πόλεις της χώρας, διάσημη για τη μεσαιωνική οχυρωματική της αρχιτεκτονική με τείχη, πύλες και πύργους που διακρίνονται από μεγάλη απόσταση. Η πόλη είναι γνωστή και για το εξαιρετικό λευκό κρασί της, Vernaccia di San Gimignano.

Στάση στη Φλωρεντία για να απολαύσουμε το Duomo, τις πλατείες, τις μουσικές στους δρόμους, τα πλακόστρωτα και την πανσέληνο. Στα αρνητικά είναι ότι όλα αυτά συνέβησαν στους 40 βαθμούς, ένα βήμα πριν τη λιποθυμία. Το φιλί της ζωής μας έδωσε η Trattoria ZàZà με το ριζότο με γαρίδες, σαφράν και κολοκυθάκι.

Πέρασμα από Λούκκα, στις όχθες του ποταμού Σέρκιο, με τα καλοδιατηρημένα αναγεννησιακά της τείχη, για λίγο αυθεντικό gelato.

Αντίο Τοσκάνη, καλησπέρα Λιγουρία, με πρώτη στάση το γραφικό Porto Venere, στην επαρχία της La Spezia. Αποτελείται από 3 χωριά (Fezzano, Le Grazie και Porto Venere) και 3 νησάκια (Palmaria, Tino και Tinetto) στα οποία μπορεί κάποιος να φτάσει με τουριστικό καραβάκι. Το 1997, το Porto Venere, όπως και τα χωριά του Cinque Terre μπήκαν στη λίστα Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco. Το τοπίο είναι πράγματι όμορφο, η πολυκοσμία, όμως, του αφαιρεί την ατμόσφαιρα.

Ώρα για βόλτα με το τρένο στα πέντε διάσημα χωριά Cinque Terre, στα βράχια της δυτικής Λιγουρίας. Riomaggiore, Manarola, Corniglia, Vernazza και Monterosso είναι τα όμορφα μεσαιωνικά χωριά, που θα δείτε, με πολύχρωμα σπίτια, γραφικά στενά, εκκλησίες, παραδοσιακά εργαστήρια και πεντανόστιμη κουζίνα. Για τη διατήρηση του φυσικού και πολιτιστικού πλούτου της περιοχής, η Ιταλία την έχει κηρύξει προστατευόμενο πάρκο και οι επισκέπτες μπορούν να αγοράσουν ένα ημερήσιο πάσο στην τιμή των 16 ευρώ για να περπατήσουν στα γραφικά μονοπάτια που συνδέουν τις μοναδικές αυτές πόλεις.

Μια στάση στην Πίζα και τον... "στραβωμένο" πύργο της και βουρ για Σαρδηνία. Ο πύργος δεν θα σας εντυπωσιάσει, αλλά θα γελάσετε με τους τουρίστες που προσπαθούν να τον… φέρουν στα ίσια του απαθανατίζοντας τους εαυτούς τους σε περίεργες στάσεις. Στην Piazza dei Miracoli μπορείτε να επισκεφτείτε και τον Καθεδρικό Ναό της Πίζας, το Καμπαναριό, το Baptistry και το Campo Santo που χτίστηκε σε ιερό χώμα από τον Γολγοθά, αν και θα λέγαμε ότι η πόλη δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να δείτε.

Άφιξη στην Olbia της Σαρδηνίας, από το Λιβόρνο και βουτιά στα τιρκουάζ της νερά, με πρώτο μπάνιο στην spiaggia del Principe, στη διάσημη Costa Smeralda. Τα νερά τιρκουάζ, ο κόσμος, όμως, υπερβολικά πολύς. Κι επειδή μας λείπει ο κρύος καφές, τον φτιάχνουμε μόνοι μας με μιξεράκι στην παραλία, τραβώντας τα βλέμματα των ντόπιων.

Οι αποστάσεις στη Σαρδηνία είναι μεγάλες, αφού αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου, με αποτέλεσμα ο χρόνος οδήγησης για μπάνιο να φτάνει τη 1-1,5 ώρα. Το τοπίο δεν είναι ιδιαίτερα πλούσιο στις διαδρομές, τουλάχιστον στο βόρειο τμήμα του νησιού, αλλά τα νερά είναι παντού κρυστάλλινα και τιρκουάζ. Εδώ, στην παραλία La Pelosa, στο Stintino, στα βορειοδυτικά.

Διακοπή από το τιρκουάζ, με λίγο πράσινο, στην παραλία Li Cossi, η οποία συνδυάζει και το ποταμάκι που περνά πίσω της, που της έδωσε και την ονομασία της. Βρίσκεται νοτιοδυτικά της Costa Paradiso και φτάνει κάποιος έπειτα από ένα δεκάλεπτο περπάτημα, με απαραίτητη προμήθεια τις γρανίτες και τα νερά του bar στην αρχή του μονοπατιού.

Ξανά στα τιρκουάζ, στην παραλία La Cinta στο San Teodoro, που θυμίζει Ελαφόνησο, με λίγο περισσότερο κόσμο (ναι, γίνεται).

Ένα από τα πιο προσεγμένα και μίνιμαλ δωμάτια που μείναμε στη Σαρδηνία, στο χωριό Osilo.

Τελευταία βουτιά στην παραλία Lu Impostu με λίγο coco bello (κομμένες φέτες καρύδας που πωλούν στις παραλίες πλανόδιοι τραγουδώντας στιχάκια με ομοιοκαταληξία πάντα στο coco bello). Πίτσα και σπαγγέτι με μύδια για μετά το μπάνιο.

Ιταλικά biscotti που θυμίζουν τεράστια σαβαγιάρ και οι Ιταλοί τα βουτούν στον πρωινό καφέ τους. Τα απολαύσαμε στο Bed&Breakfast Olaspri στο χωριό Oschiri.

Στα δρομάκια της Olbia πριν το γυρισμό. Η Olbia είναι ένα από τα λιμάνια της Σαρδηνίας, στα ανατολικά.

Επιστροφή στην ενδοχώρα, με ένα σύντομο πέρασμα από Ρώμη.

Κανείς δεν θέλει να γυρίσουμε. Ούτε ο καιρός.

ΤΖΟΥΛΙΑ ΤΑΣΩΝΗ