Κάποιοι άνθρωποι είναι καχύποπτοι με τους διπλανούς τους. Δεν εμπιστεύονται και δεν πιστεύουν ότι η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια υπάρχουν ακόμη στις μέρες μας. Όχι, όμως, και ο Ελπιδοφόρος Χρυσοβέργης, ο οποίος κάνει το όνομά του πραγματικότητα και φέρνει την ελπίδα στους ρομαντικούς εκεί έξω, που θέλουν να συνεχίσουν να πιστεύουν στην καλοσύνη των ανθρώπων. Με την ολοκλήρωση του Kalosyni Project, μιλήσαμε μαζί του και μάθαμε πόσο πιο ωραία είναι η ζωή όταν πιστεύεις στους γύρω σου. Ακόμη κι αν οι τσέπες σου είναι άδειες.

Τον λένε Ελπιδοφόρο, ασχολείται με τον εθελοντισμό, έξι μήνες τον χρόνο βρίσκεται σε μέρη όπως η Τανζανία, το Βιετνάμ και το Νεπάλ, βοηθώντας με τα χέρια του και την αγάπη του τις τοπικές κοινωνίες και τους υπόλοιπους έξι είναι στο NISI Πολυχώρος στις Ράχες Φθιώτιδας, ένα υπέροχο μέρος για glamping που επισκεφτήκαμε κι εμείς πριν μερικούς μήνες, όπου διοργανώνει επίσης πολλές εθελοντικές δράσεις. Συνοδοιπόρος του στη ζωή και στο όνειρο η Δώρα Μπίτση, με την οποίο εδώ και κάποια χρόνια «τρέχουν» το www.wheeling2help.com, μια πρωτοβουλία με στόχο να εμπνεύσει και να μυήσει τους νέους στον εθελοντισμό, μέσω κοινωνικών δράσεων στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό.

Αυτή τη στιγμή ο Ελπιδοφόρος και η Δώρα βρίσκονται ήδη στην Τανζανία, στη νέα τους εθελοντική προσπάθεια. Πριν αναχωρήσουν, όμως, ο Ελπιδοφόρος ολοκλήρωσε ένα πολύ ιδιαίτερο πρότζεκτ: το Kalosyni Project. Στο πλαίσιο αυτού, αποφάσισε να ποδηλατήσει σε 4 χώρες, μέσα σε 20 ημέρες, χωρίς καθόλου λεφτά στην τσέπη, με στόχο να βασιστεί στην ανθρωπιά και στην καλοσύνη των ανθρώπων. Τα κατάφερε άραγε;

Πώς σου ήρθε η ιδέα για το Kalosyni Project; Τι ακριβώς είναι;
Το Kalosyni Project ήταν ένα όμορφο κοινωνικό πείραμα, στο οποίο είχα σκοπό να ποδηλατήσω από τη Βουδαπέστη μέχρι τη Λαμία, διανύοντας 1500 χιλιόμετρα, χωρίς χρήματα, βασιζόμενος μόνο στην καλοσύνη των ανθρώπων. Στην καθημερινότητά μας ακούμε πολλές αρνητικές ειδήσεις και πληροφορίες, αλλά επειδή είμαι θετικός σαν άνθρωπος και πιστεύω ότι υπάρχει αγάπη και καλοσύνη έξω στον κόσμο, ήθελα να κάνω αυτό το πρότζεκτ για να το αποδείξω. Ένας άλλο λόγος που το έκανα ήταν γιατί πιστεύω ότι η καλύτερη επένδυση που μπορούμε να κάνουμε είναι τα ταξίδια και πολλά όνειρα νέων ανθρώπων που δεν έχουν χρήματα, σταματούν εκεί. Ήθελα, λοιπόν, να δείξω ότι τα ταξίδια δεν απαιτούν απαραίτητα πολλά χρήματα, αλλά περισσότερο χρόνο και θυσίες για ανέσεις.

Φοβόσουν καθόλου πριν το ξεκινήσεις, σε περίπτωση που δεν έβρισκες την καλοσύνη που περίμενες στο δρόμο σου;
Δεν είχα ιδιαίτερους φόβους και ανησυχίες πριν ξεκινήσω το ταξίδι. Οι φόβοι και οι ανησυχίες γκρεμίζουν τα όνειρά μας και δεν τα αφήνω να με κυριεύουν. Μου αρέσει, άλλωστε, να δοκιμάζω τον εαυτό μου σε διάφορες προκλήσεις. Αν δεν έβρισκα κάπου να κοιμηθώ, είχα μαζί μου ένα sleeping bag και στη χειρότερη περίπτωση θα κοιμόμουν σε κάποια εκκλησία ή κάτι ανάλογο. Πάντα, όμως, σκέφτομαι θετικά και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα καταφέρνω!

Περίγραψέ μας με λίγα λόγια τη διαδρομή σου, από πού ξεκίνησες και πού έφτασες.
Ξεκίνησα από τη Βουδαπέστη και ποδηλατούσα παράλληλα στον Δούναβη που έχει ποδηλατοδρόμους, για περίπου τρεις ημέρες. Έπειτα πέρασα τα σύνορα και συνέχισα στη Σερβία για περίπου 8 ημέρες (Σόμπορ, Νόβι Σαντ, Βελιγράδι). Μετά το Βελιγράδι συνέχισα νότια, περνώντας από διάφορες μικρές πόλεις μέχρι τα σύνορα με τα Σκόπια. Στα Σκόπια έμεινα δύο ημέρες, πέρασα από Κουμάνοβο και Ράντοβιτς, μια άλλη μικρή πόλη και έπειτα από δυο εβδομάδες στον δρόμο μπήκα στην Ελλάδα: λίμνη Δοϊράνη, Θεσσαλονίκη, Κατερίνη, Λάρισα, Βόλος κι έπειτα από 20 ημέρες στον δρόμο, τερμάτισα στο 16ο Δημοτικό Σχολείο Λαμίας.

Ήσουν μόνος σε όλο αυτό;
Ήταν η πρώτη φορά που ήθελα να είμαι μόνος, σε ένα απρογραμμάτιστο ταξίδι, επίτηδες, ούτως ώστε να έρθουν στιγμές και συναισθήματα που δεν έρχονται οργανωμένα. Παρ’ όλ’ αυτά είχα μια φίλη μαζί μου για τις τρεις πρώτες ημέρες και 5-6 φίλοι ακόμη ήρθαν μαζί μου στο κομμάτι από Θεσσαλονίκη μέχρι Λάρισα. Στο κύριο κομμάτι της διαδρομής, όμως, ήμουν μόνος μου.

Πώς προσέγγιζες τους ανθρώπους για να τους ζητήσεις φιλοξενία ή ό,τι άλλο χρειαζόσουν;
Αυτό ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές της ημέρας και πάντα είχε τη γοητεία του. Με το ποδήλατο κάλυπτα γύρω στα 80 με 100 χιλιόμετρα καθημερινά και κάθε απόγευμα σταματούσα σε ένα μέρος που ήθελα να ξαποστάσω και να κοιμηθώ το βράδυ. Επέλεγα συνήθως μικρά χωριά, επειδή στα χωριά οι άνθρωποι είναι πιο ανοιχτοί, και όταν έβλεπα κάποια οικογένεια που να παίζει σε έναν κήπο, πλησίαζα. Το πιο δύσκολο απ’ όλα ήταν το επικοινωνιακό κομμάτι, γιατί συνήθως στα χωριά σε αυτά τα μέρη δεν μιλούν αγγλικά, οπότε λίγο με παντομίμα, λίγο με χαμόγελο προσπαθούσα να τους ρωτήσω αν θα μπορούσα να κοιμηθώ εκεί το βράδυ. Συνήθως δεν έλεγα για το πρότζεκτ από την αρχή, για να βλέπω τις πρώτες αντιδράσεις όταν ένας ξένος σε πλησιάσει και σου ζητήσει να κοιμηθεί στο σπίτι σου. Η αλήθεια είναι ότι το περίμενα χειρότερο, όσο κι αν πίστευα ότι υπάρχει καλοσύνη, αφού στην πράξη ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Πολλές φορές έβρισκα πολύ γρήγορα κάπου να κοιμηθώ –σίγουρα χρειαζόταν μια συζήτηση παραπάνω για να καταλάβουν κιόλας οι άνθρωποι ποιον έχουν απέναντί τους και θα βάλουν στο σπίτι τους, λογικό είναι με όλα αυτά που περισσότερο έχουμε ακούσει και λιγότερο έχουμε δει. Με τη συζήτηση, όμως, σιγά-σιγά γκρεμιζόταν αυτός ο φόβος και οι άνθρωποι με έβαζαν στο σπίτι τους, μου έδιναν βραδινό, πρωινό, σνακ για τον δρόμο και γίνονταν όλοι «έξω καρδιά».

Ξεχώρισες κάποια μέρη με πιο φιλόξενους ανθρώπους ή πιο ψυχρούς;
Είχα ακούσει για τους Ούγγρους ότι είναι αφιλόξενοι, αλλά σε εμένα στην πράξη αποδείχτηκε ακριβώς το αντίθετο. Θα έλεγα ότι βρήκα τρομερή φιλοξενία στην Ουγγαρία. Πέρασα από ένα μικρό χωριουδάκι με τον Δούναβη στα αριστερά με ποδηλατόδρομο και δάσος από την άλλη πλευρά, σε ένα πραγματικά παραμυθένιο τοπίο που ήθελα οπωσδήποτε να μείνω το βράδυ. Μπήκα, λοιπόν, στο χωριό, άρχισα να ψάχνω, βρήκα δυο νέα παιδιά που δυστυχώς δεν μιλούσαν καθόλου αγγλικά, αλλά με το Google Translate συνεννοηθήκαμε. Πήραν τηλέφωνο τους γονείς τους, εκείνοι δέχτηκαν, πήγα στο σπίτι, μαγειρέψαμε όλοι μαζί, φάγαμε όλοι μαζί… Μέσα σε ελάχιστο χρόνο που με είχαν γνωρίσει, γίναμε μια οικογένεια, με ρωτούσαν για την Ελλάδα και περάσαμε όμορφες στιγμές. Την επόμενη ημέρα, μάλιστα, ήθελαν να ποδηλατήσουν κι αυτοί λίγα χιλιόμετρα μαζί μου για παρέα. Ήταν δύσκολος ο αποχωρισμός σε ορισμένες περιπτώσεις.

Ποια πράξη καλοσύνης σε συγκίνησε περισσότερο;
Με συγκίνησε πάρα πολύ ένας κύριος στη Σερβία –γενικά οι Σέρβοι μας θεωρούν αδέρφια τους και το συνειδητοποίησα για τα καλά στο πρότζεκτ- σε ένα άλλο μικρό χωριό, την Τσούπρια, όπου ρωτούσα πού μπορώ να μείνω και με πήγαν σε έναν κύριο 1,95 ύψος, 150 κιλά, ξυρισμένο κεφάλι, με μούσια, επάγγελμα νεκροθάφτης, ο οποίος δεν μίλαγε ούτε λέξη αγγλικά. Πραγματικά ήταν κι αυτός ένας αγαθός γίγαντας, που έμενε δίπλα στο ποτάμι σε ένα πολύ ωραίο μέρος που είχε φτιάξει με τα χέρια του, με την πέμπτη του γυναίκα. Ένας τύπος που πίνει 5 λίτρα ρακή την ημέρα, απολαμβάνει τη ζωή και με φρόντισε πάρα πολύ. Εκτός από φαγητό, μου έδωσε πράγματα για το δρόμο, μια μπλούζα με το τηλέφωνό του για να τον πάρω αν χρειαζόμουν οτιδήποτε στο δρόμο και γενικά έδειξε ένα ενδιαφέρον που με συγκίνησε και από έναν άνθρωπο που αν απλώς τον έβλεπες, χωρίς να τον γνωρίσεις, μπορεί και να φοβόσουν. Μάλιστα, θα έρθει, και στην Ελλάδα το καλοκαίρι.

Ποιο μέρος σε μάγεψε ταξιδιωτικά;
Ποδηλατικά, η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη. Είχε αρκετούς ποδηλατοδρόμους, οπότε ήσουν μακριά από τα αυτοκίνητα και μπορούσες καλύτερα να απολαύσεις τη διαδρομή. Η Ουγγαρία ήταν πάρα πολύ όμορφη και ποδηλατούσα δίπλα στο ποτάμι με πολύ πράσινο και η Σερβία είχε πολύ ωραία εξοχή, ενώ τα Σκόπια μοιάζουν αρκετά με την Ελλάδα, αφού δεν μας χωρίζουν και πολλά χιλιόμετρα. Στα Σκόπια, δηλαδή, ένιωσα και λίγο Ελλάδα.

Επόμενα σχέδια;
Η ζωή μας είναι έξι μήνες στην Ελλάδα, στο NISI Πολυχώρος, όπου κάνουμε και πολλές εκπαιδευτικές δραστηριότητες, και τον υπόλοιπο καιρό, φεύγουμε για εθελοντισμό. Τον χειμώνα πηγαίνουμε στην Αφρική, που θα κάνουμε τώρα το πρότζεκτ στην Τανζανία, όπου πάμε κάθε χρόνο, σε μια κοινότητα που βοηθάμε και με το σχολείο και με το περιβάλλον. Ο σκοπός μας είναι να κάνουμε πολλές βιωματικές δράσεις και έρχονται μαζί μας φίλοι και εθελοντές, που μόνο αν το ζήσουν και το νιώσουν καταλαβαίνουν πόσο πολύ μπορεί να τους ταρακουνήσει.

Στην Τανζανία τι ακριβώς θα κάνετε;
Θα είμαστε στο τοπικό σχολείο στο χωριό Gongo, όπου πάμε για τέταρτη χρονιά. Εκεί υπάρχουν τρεις αίθουσες και τρεις δάσκαλοι για 400 παιδιά και θα βοηθήσουμε φτιάχνοντας τις τουαλέτες, που στην ουσία αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν, και κάτι σαν κουζίνα-εστιατόριο για να μπορούν να τρώνε εκεί, γιατί πολλά παιδιά φεύγουν το μεσημέρι να πάνε να φάνε στο σπίτι τους, αλλά κάποια μένουν πολύ μακριά και δεν μπορούν να επιστρέψουν ή απλώς μένουν στο σχολείο νηστικά. Η δράση μας έχει να κάνει και με το περιβάλλον. Σε αυτά τα μέρη, οι άνθρωποι για βιοποριστικούς λόγους καταστρέφουν το δάσος, αλλά με διάφορες δουλειές που μπορούν να δημιουργηθούν –πέρσι π.χ. είχαμε φτιάξει μια φάρμα με κοτόπουλα, όπου μπορούσαν να δουλεύουν εκεί, αντί να κόβουν δέντρα- βοηθάμε στην προστασία του περιβάλλοντος.  

Πες μας δυο λόγια για το wheeling2 help.
Το wheeling2help.com είναι μια διοργάνωση που δημιουργήθηκε πριν δυο χρόνια, καθώς τα πρότζεκτ που κάναμε μεγάλωναν αρκετά, οπότε δημιουργήσαμε αυτό το πλαίσιο. Στόχος είναι να μυήσουμε νέους ανθρώπους στον εθελοντισμό με δράσεις και εδώ στην Ελλάδα (στις Ράχες κάνουμε εκπαιδευτικά, περιβαλλοντικά, πολιτιστικά, αθλητικά προγράμματα), αλλά και στο εξωτερικό, με τα ταξίδια αλληλόδρασης MyQuest, που πάμε σε κοινότητες στην Αφρική και την Ασία και βοηθάμε όπου υπάρχει ανάγκη.  

Τι μήνυμα θέλεις να δώσεις στον κόσμο;
Δεν κάνουμε κάτι ιδιαίτερο. Αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλά είναι να ακολουθούμε την καρδιά μας και τα όνειρά μας και αυτό μας έχει βγει σε πάρα πολύ καλό. Είναι σίγουρα λίγο δύσκολο στις μέρες μας να χαράξεις έναν δικό σου δρόμο, όταν η κοινωνία σου λέει να σπουδάσεις, να βρεις μια καλή δουλειά, να βγάζεις χρήματα, να κάνεις παιδιά, αλλά έτσι περνούν τα χρόνια και τελικά δεν έχεις κάνει πράγματα που πραγματικά αγαπάς. Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να θυμόμαστε να τολμάμε, να αφήνουμε τους φόβους μας στην άκρη, γιατί όντως οι φόβοι γκρεμίζουν τα όνειρά μας, και να κάνουμε πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους. Όταν κάνουμε αυτά που αγαπάμε, χαμογελάμε και ο κόσμος είναι πιο όμορφος.

ΤΖΟΥΛΙΑ ΤΑΣΩΝΗ