Υπέροχο το Παρίσι αλλά από κουζίνα… χάλια! Την φράση αυτή σίγουρα είτε θα την έχετε ακούσει ή θα την έχετε διαπιστώσει και από μόνοι σας. Δείτε μερικά από τα βασικότερα χιουμοριστικά διατροφικά «κλισέ», που θα ακούσετε από Έλληνες ταξιδευτές του κόσμου για τις κουζίνες άλλων χωρών.

Οι ταξιδιώτες του πλανήτη δεν «βαθμολογούν» μια χώρα μόνο για τα μουσεία και τα αξιοθέατά της. Μεγάλους-ή μικρότερους-βαθμούς δίνουν και στην τοπική κουζίνα, που επηρεάζει κατά μεγάλο μέρος και την τελική εικόνα που διαμορφώνουμε για μία χώρα ή πόλη. Διαβάστε ορισμένες από τις απόκρυφες σκέψεις Ελλήνων ταξιδιωτών και νιώστε τυχεροί που ζείτε στην χώρα που επινόησε την «greek salad» και το «souvlaki»!

Γαλλία: δεν είμαστε Παπούα, δεν είμαστε Ζουλού (αλλά τα ωμά μας αρέσουν…)

Έχετε ακούσει μύθους και θρύλους για το φαγητό στην πόλη του Φωτός, το λαμπερό Παρίσι. Οι υπέροχοι ρυθμοί της πόλης, που ποτέ δεν κοιμάται σας έχουν συναρπάσει, όμως ήρθε και η ώρα του φαγητού και θα πρέπει να ικανοποιήσετε και τις απαιτήσεις του στομαχιού σας. Πάει και τελείωσε. Θα φάτε σαν Γάλλος. Και θα διαπιστώσετε μόνοι σας, αν τελικά ισχύουν όλα όσα έχετε ακούσει για τη γαλλική κουζίνα. Διαλέγετε ένα υπέροχο μπιστρό. Κάθεστε αναπαυτικά στις –συνήθως- ψάθινες καρέκλες και με το μενού στο χέρι δίνετε γεμάτος καμάρι την παραγγελία σας. Μόλις φεύγει από το τραπέζι σας ο σερβιτόρος, αναρωτιέστε, τι έχετε ξεχάσει. Κάποιοι φίλοι, που είχαν πρόσφατα επισκεφθεί τη γαλλική πρωτεύουσα, κάτι σας είχαν πει, αλλά που να θυμάστε τώρα με τέτοια πείνα…

Καταφθάνουν τα ορεκτικά και το πραγματικά υπέροχο και δικαίως φημισμένο γαλλικό κρασί. Καλές και οι σαλάτες, σε γενικές γραμμές. Και πάμε τώρα στο κυρίως πιάτο. Ένα υπέροχο ζουμερό φιλέτο, στολίζει το τραπέζι σας και αρπάζετε τα μαχαιροπήρουνα για να του… επιτεθείτε. Όμως, στην πρώτη μπουκιά, θυμάστε αυτόματα την λέξη, που δεν έπρεπε να ξεχάσετε στην παραγγελία σας. Αφού λοιπόν ξεχάσατε την λέξη «καλοψημένο», ο Γάλλος ψήστης θεώρησε, πως πρέπει να το ετοιμάσει «αλά Παριζιέν», δηλαδή σχεδόν άψητο, με το αίμα να κολυμπά σε κάθε σας μπουκιά! «Γι’ αυτό είναι όλοι οι Γάλλοι αδύνατοι», σκέφτεστε και τσιμπολογάτε τη μπαγκέτα σας, μήπως και σταματήσει το στομάχι σας να διαμαρτύρεται…

Ιταλία: μα, τι πίτσα είναι αυτή;

Η γειτονική μας Ιταλία, φημίζεται για τα εκλεκτά προϊόντα της, που βασίζονται κυρίως στο παραδοσιακό μοντέλο της μεσογειακής διατροφής. Σε μια κουζίνα, που δε διαφέρει ιδιαίτερα από τη δική μας, πολλοί Έλληνες απορούν, όταν διαπιστώσουν έκπληκτοι, πως η Ιταλική πίτσα, καμία απολύτως σχέση δεν έχει με την «ελληνική» εκδοχή της.

Έτσι λοιπόν, στη γενέτειρα της pizza, θα διαπιστώσετε, πως το δημοφιλές προϊόν, δεν κυκλοφορεί στη συνηθισμένη κυκλική του μορφή, όπως εδώ, αλλά διατίθεται σε μεγάλα, τετράγωνα κομμάτια και συχνά πωλείται με το… μέτρο! Αλλά, οι εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ. Ξεχάστε την αφράτη, ίσως και γεμιστή με λιωμένο τυρί, παχιά ζύμη. Οι ιταλικές πίτσες έχουν λεπτή ζύμη. Εξαιρετικά λεπτή ζύμη. Και όσο λεπτότερη είναι η ζύμη, τόσο μεγαλύτερη είναι η «μαεστρία» του πιτσαδόρου, που πετάει ψηλά στον αέρα το εύπλαστο-και λεπτό-ζυμάρι προς χάριν εντυπωσιασμού!

Λεπτή ζύμη σε πίτσα; Που ακούστηκε!

Γερμανία: ευτυχώς που υπάρχουν και οι μπύρες…

Φίλοι και γνωστοί έμαθαν για το ταξιδάκι που ετοιμάζετε στο Βερολίνο. «Να φας λουκάνικα και να πιεις μπύρες», συμβουλεύουν οι «γνωρίζοντες». Και καλά μέχρι τα λουκάνικα-δεν θα διαπιστώσετε και καμιά τρομερή διαφορά. Όσο για τις μπύρες, μάλιστα. Σε εκατοντάδες γεύσεις, πολλά χρώματα και ποικιλίες, οι γερμανικές μπύρες δικαιώνουν τη φήμη τους. Μήπως όμως, να δοκιμάζατε και ένα τοπικό πιάτο, έτσι για να έχετε να διηγείστε στους φίλους μόλις επιστρέψετε;

Γεμάτοι περηφάνια για την ταξιδιωτική σας περιέργεια, που σας οδηγεί σε νέους, ανεξερεύνητους δρόμους, παραγγέλνετε κάτι που βλέπετε να «παίζει» και στα γύρω τραπέζια. Συνήθως σερβίρεται σε όλες τις μπυραρίες της Γερμανίας και είναι ένα χοιρινό κότσι (!) που αναπαύεται καλοψημένο σε ένα παχύ στρώμα από… ξινολάχανο. Και όλα αυτά, θα εμφανιστούν μπροστά σας σε ένα ξύλινο πιάτο-πλατό με αποκορύφωμα το καρφωμένο (!) μαχαίρι πάνω στο κότσι-έτσι για ντεκόρ! Πίνετε τη μπύρα σας, προσπαθείτε να καταπιείτε όπως όπως το ξινολάχανο και σκέφτεστε, πόσο μακριά είστε από το σουβλατζίδικο της γειτονιάς σας…

Χοιρινό κότσι με ξινολάχανο-καλή σας όρεξη αλά γερμανικά!

Αυστρία: κάτι ήξερε η πριγκίπισσα Σίσσυ

Πατάτε το πόδι σας στην πρωτεύουσα της Αυστρίας, την επιβλητική και πανέμορφη Βιέννη. Δύο φιγούρες κυριαρχούν παντού: του Μότσαρτ και της πριγκίπισσας Σίσσυ. Σε σοκολατάκια, λικέρ, ρούχα, ποτήρια, διακοσμητικά ακόμη και αποτυπωμένοι πάνω σε… οδοντόβουρτσες, ο Μότσαρτ και η Σίσσυ, θα είναι η αχώριστη συντροφιά σας σε αυτό το ταξίδι.

Αφού τρώτε μερικά σοκαλατάκια Μότσαρτ και Σίσσυ (δεν είναι και άσχημα…) κάνετε την πρώτη επιβεβλημένη στάση στα διάσημα καφέ-ζαχαροπλαστεία της πόλης. Υπέροχα γλυκά όντως, και ακόμη καλύτερος ο καφές mélange! Αλλά, τι μυστήρια συνήθεια είναι αυτή να σας φέρνουν νερό στα μικρά ποτηράκια! «Ούζο, θα πιω ή νερό» αναρωτιέστε καθώς κατεβάζετε την πρώτη γουλιά από το «ουζοπότηρο». Ούτε ούζο ούτε νερό. Γκαζόζα. Νερό με ανθρακικό, θα πιείτε μαζί με την παστούλα σας, έτσι για την χώνεψη. Όλοι οι Βιεννέζοι τέτοιο νερό πίνουν, εσείς θα αποτελέσετε την εξαίρεση; Ζητήστε νερό «still» και όχι «sparkling» για να σωθείτε.

Συνεχίζετε τη γευστική περιπλάνηση με μια στάση στα φημισμένα «Heuriger» της Βιέννης, τα παραδοσιακά καπηλειά με τους μεζέδες και το καλό κρασί. Ξύλινα τραπέζια, μια ορχήστρα Βιεννέζων με τα χαρακτηριστικά κοντά παντελονάκια που παίζουν μουσική, καρό τραπεζομάντηλα, πήλινες κανάτες με κρασί (καλό!) και εκατοντάδες μεζέδες (λουκάνικα, ψητές πατάτες, φουρνιστό ψωμί, κρεατικά και σάλτσες μπάρμπεκιου…). Θέλετε να τα δοκιμάσετε όλα. Δίνετε την παραγγελία σας και τα πιάτα έρχονται το ένα πίσω από το άλλο. Όλα πεντανόστιμα και καλομαγειρεμμένα. Να, λοιπόν γιατί η πριγκίπισσα Σίσσυ λέγεται, πως ήταν βουλιμική… Και έρχεται η ώρα της «λυπητερής». Σας λούζει κρύος ιδρώτας, καθώς έχετε παραγγείλει το μισό-και βάλε-μαγαζί. «Λες να ξεμείνω από λεφτά και να ντροπιαστώ εδώ στην ξενιτιά», αναρωτιέστε καθώς παίρνετε στα χέρια το λογαριασμό. Σύνολο, περίπου 20 ευρώ! Νομίζετε, πως έχουν κάνει λάθος και καλείτε τη βουκολικά ντυμένη γκαρσόνα. Εκείνη σας καθησυχάζει. Όχι ο λογαριασμός είναι σωστός. Πως είναι δυνατόν όμως, αναρωτιέστε, αφού στην Ελλάδα ένα αντίστοιχο γεύμα ακόμη και στην πιο παρακμιακή ταβέρνα, θα σας κόστιζε πάνω από 50 ευρώ… «Αχ, βρε Ελλαδιστάν», μουρμουρίζετε πληρώνοντας και στο δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο σας έχει πιάσει μια κατάθλιψη-και όχι δεν φταίει η συννεφιά της Βιέννης…

Τούρτα Sacher παρέα με...γκαζόζα στα βιενέζικα καφέ

Αγγλία: do you have Greek salad;

Το Λονδίνο είναι συναρπαστικό. Αλλά πολύς κόσμος, βρε παιδί μου στο δρόμο. Σε αυτή την Oxford Street δε, δυσκολεύεσαι και να περπατήσεις από την πολυκοσμία. Ούτε η Ερμού τα Χριστούγεννα τέτοιο στριμωξίδι. Αλλά, δικαίως χαρακτηρίζεται μητρόπολη. Τεράστια καταστήματα με όλα τα αγαθά, μια γραφική China Town και μια πολύβουη Leicester Square, με καταστήματα φαγητού για όλα τα γούστα και τις τσέπες. Ξεκινάτε με ένα φημισμένο «English tea» στο λόμπι μεγάλου ξενοδοχείου. Ζητάτε ένα τσαγάκι και σας φέρνουν έναν κατάλογο με τουλάχιστον 100 ποικιλίες για να διαλέξετε. Και αφού επιλέγετε κάποιο, σας ρωτούν, πόσα λεπτά θέλετε να βράσουν το νερό σας -1,5 λεπτό/ 3 λεπτά/ 5 ή 7 λεπτά (μη χειρότερα…). Σαστισμένοι απαντάτε 5 λεπτά-τι το πήρατε το Proficiency, μην σας πάρουν και για επαρχιώτες…

Το νερό έχει βράσει ακριβώς 5 λεπτά (!), το τσάι σερβίρεται πάντα σε τσαγιέρα και είναι loose leaf (χύμα δηλαδή) και μαζί σας φέρνουν ένα μικρό σουρωτήρι και… δεκάδες «παρελκόμενα»! Ένας «πύργος» από βουτήματα, γλυκά, σαντουιτσάκια και μπισκότα, θα συνοδεύσει το τσαγάκι σας. Τα τρώτε όλα-ήταν περίπου 20- και περιεργάζεστε τους ανέκφραστους Λονδρέζους, που απολαμβάνουν ιεροτελεστικά το tea time τους. Έρχεται η «λυπητερή» - 30 με 50 ευρώ - ανάλογα με το πόσο καλό είναι το ξενοδοχείο που επιλέξατε… «Δεν έπαιρνα έναν φραπέ καλύτερα», συλλογίζεστε καθώς βγάζετε διστακτικά το 50ρικο από το πορτοφόλι!

Αφού μείνατε σχεδόν απένταροι και ευτυχώς, που έχετε ψιλοχορτάσει από τα συνοδευτικά του τσαγιού, ψάχνετε ένα μαγαζί για «fish and chips». Ακούσατε, πως τα τρώνε στο δρόμο-κάτι σαν το δικό μας σουβλάκι δηλαδή, άρα φθηνά θα είναι…

Τα chippies ή «τσιπάδικα», όπως αναφέρονται από τους ομογενείς μας στο Λονδίνο, σερβίρουν στο χέρι το κλασσικό «πιάτο» της Αγγλίας, ένα τηγανισμένο κομμάτι από μπακαλιάρο δηλαδή, που προσφέρεται σε λαδόκολλα μαζί με ένα χάρτινο χωνί με τηγανητές, χοντροκομμένες πατάτες! Ωραίο το μεζεδάκι σκέφτεστε, αλλά έτσι «ξεροσφύρι»; «Do you have Greek salad?», ρωτάτε τον υπάλληλο, που σας κοιτά απορημένος-γιατί άραγε;

Fish and chips στο Λονδίνο αλλά...«ξεροσφύρι»;

ΛΙΛΗ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑ