Ανέβηκε στο ποδήλατό του τον Αύγουστο του 2013 ξεκινώντας από το Σαν Φρανσίσκο, για να φτάσει έπειτα από 15 μήνες στην Αθήνα, κάνοντας πετάλι και βιώνοντας εμπειρίες για δύο ζωές. Με αφορμή τα εγκαίνια της έκθεσης φωτογραφίας από το ταξίδι του (αύριο, Πέμπτη 10/12), μιλήσαμε μαζί του, τον βάλαμε να ξαναθυμηθεί τα πάντα (όχι ότι τα ξέχασε ποτέ) και να τα μοιραστεί μαζί μας -και τα 12.000 χιλιόμετρα, μαζί με τους ανθρώπους που γνώρισε, οι οποίοι υπήρξαν το πιο σημαντικό μέρος του ταξιδιού του.

Ο Δημήτρης Πλουμίδης, από τον Νοέμβριο του 2014 που ολοκλήρωσε ένα ταξίδι πολύ διαφορετικό από αυτά που είμαστε συνηθισμένοι, έχει πλέον να διηγείται μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία σε φίλους και γνωστούς. Μια ιστορία με ποδήλατο, από το Σαν Φρανσίσκο στην Αθήνα, η οποία περιλαμβάνει 12.000 χιλιόμετρα, 15 μήνες στο δρόμο, 7 τρύπιες σαμπρέλες και πολλές εμπειρίες ανάμεσα σε 2 ηπείρους και έναν ωκεανό. Το θρυλικό ποδήλατο, δυστυχώς, εκλάπη πριν από 3 ημέρες στην Αθήνα, οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες της περιήγησης που καλύπτει το 1/3 της γης, όμως, δεν πρόκειται να χαθούν ποτέ. Αντιθέτως, θα ζωντανέψουν και πάλι αύριο 10/12, μέχρι και τις 17/12, στον «Ορίζοντα Γεγονότων», με την έκθεση φωτογραφίας του ταξιδιού αυτού, μια έκθεση που δίνει υπόσταση στους ανθρώπους και τους τόπους, όπως τους γνώρισε ο Δημήτρης Πλουμίδης. Προτού, όμως, δούμε από κοντά την εμπειρία του αποτυπωμένη σε εικόνα, θελήσαμε να τη μάθουμε από τον ίδιο.

Πώς σου γεννήθηκε η ιδέα να γυρίσεις τον κόσμο (ή έστω το 1/3 αυτού) με το ποδήλατο;

Πάντα ήθελα να ταξιδέψω χωρίς να έχω συγκεκριμένα χρονικά όρια και έτσι όταν πλέον είχα αποφασίσει πως θα έφευγα από τη δουλειά μου, το να κάνω το γύρο του κόσμου μου έδωσε ένα σκοπό, ώστε να μην περιπλανιέμαι άσκοπα. Το ποδήλατο προέκυψε. Αρχικά, ξεκίνησα με αυτοκίνητο, αλλά έμεινε στο Death Valley. Τα 400 δολάρια που έδωσα τότε για να το επισκευάσω ήταν αρκετά για να καταλάβω πως άλλη μια τέτοια ζημιά και θα μου έτρωγε όλες τις οικονομίες, και δεν θα μπορούσα να ταξιδέψω. Οπότε γύρισα στο Σαν Φρανσίσκο, το πούλησα, και πήρα ένα ποδήλατο. Το ποδήλατο έχει πολλά καλά για το ταξίδι. Μπορείς να κουβαλάς περισσότερα πράγματα από ένα σακίδιο. Μου ήταν αδύνατο να κουβαλάω τη κάμερά μου, ρούχα, και μαγειρικά σε ένα backpack. Δεν έχει έξοδα σε βενζίνες και επισκευές. Πάει σχεδόν παντού και από μονοπάτια που δεν πάει ο πολύς κόσμος, οπότε βλέπεις την πραγματική πλευρά των περιοχών που ταξιδεύεις. Σου δίνει τη δυνατότητα να έρθεις σε επαφή με τον κόσμο και, όταν θέλεις, την αυτονομία να φύγεις. Επιπλέον, είχα κάποιους φίλους που με βοήθησαν στην αρχή πάρα πολύ, καθώς είχαν περάσει 4 χρόνια ταξιδεύοντας στην Λατινική Αμερική με το ποδήλατο, οπότε είδα πως είναι εφικτό.

Από πότε ασχολείσαι με το ποδήλατο;

Δεν είχα κάνει ποδήλατο από τα 14 μου.

Το ταξίδι γενικά ήταν πάντα σημαντικό στη ζωή σου ή μόνο όταν συνδυάζεται με κάτι extreme;

Ναι, πάντα μου έδινε πνοή και χαρά να ταξιδεύω, αλλά δεν θεωρώ το ταξίδι μου extreme. Πήγαινα πολύ σιγά, σταματούσα όποτε ήθελα και λίγες ήταν οι φορές που χρειάστηκε να ζοριστώ σωματικά ή να κινδυνέψω λόγω της κίνησης στους δρόμους. Πολλοί μου λένε πως αυτό που έκανα είναι μεγάλο adventure. Εγώ θεωρώ πως είναι απλώς venture. 

Πες μας για το ταξίδι σου, τη διαδρομή σου, από πού ως πού έφτασες, από πού πέρασες και τι συνάντησες.

Γενικά κρατήθηκα όσο πιο νότια γινόταν για να αποφύγω το κρύο και όσο πιο βόρεια το καλοκαίρι για να αποφύγω την ζέστη... Ξεκίνησα από το Σαν Φρανσίσκο και κατέβηκα νότια περνώντας από το περίφημο Pacific Coast Highway. Όμορφες και ακριβές παραθαλάσσιες περιοχές μέχρι το San Diego. Προσπαθούσα να καθυστερήσω για να περάσει ο Σεπτέμβριος και να μην έχει πολλή ζέστη όταν θα διέσχιζα την έρημο της νότιας Καλιφόρνιας και της Αριζόνας και όντως, όταν ξεκίνησα από το San Diego, είχε μεν ζέστη, αλλά όχι καύσωνες. Γενικά, η έρημος ήταν η πιο δύσκολη γεωγραφικά περιοχή, πιο δύσκολη από τα βουνά. Από το San Diego, λοιπόν, συνέχισα παράλληλα με τα σύνορα με το Μεξικό για τη Yuma στην καρδιά της ερήμου και μετά το Tucson και από εκεί προς κάποιες πανέμορφες και ξεχασμένες κωμοπόλεις πρώην μεταλλωρύχων, όπου εγκαταστάθηκαν χίπηδες όταν στέρεψαν τα ορυχεία. Πλέον ζούνε άνθρωποι που δεν θέλουν τους ρυθμούς και τρόπους ζωής της καπιταλιστικής κοινωνίας. Bisbee, Silver City... μέρη που αναφέρονται στην ταινία "3:10 Yuma". Από το Silver συνέχισα για El Paso και μετά βόρεια για Albuquerque, όπου με φιλοξένησε ένας τύπος που είχε ράντσο με άλογα. Μετά συνέχισα ανατολικά, περνώντας από τα αραιοκατοικημένα υψίπεδα του New Mexico.

Κάθε πόλη απείχε 60 μίλια από την επόμενη. Κατέβηκα προς το Austin και μετά πέρασα τα πευκοδάση του Texas. Στο Texas, γενικά, μου έκανε τρομερή εντύπωση η φιλοξενία των κατοίκων: πολύ φιλικοί, απλοί και ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι. Δεν καταλαβαίνω ακριβώς γιατί ψηφίζουν συντηρητικά και έχουν τρέλα με τα όπλα, αλλά στην κοινωνική συμπεριφορά τους είναι πολύ πιο φιλελεύθεροι από τους κατοίκους της Καλιφόρνιας. Austin, Huntsville και πολλά μικρά χωριά και κωμοπόλεις όπου έκανα πολλούς φίλους. Τότε ξεκίνησαν και τα κρύα, και φτάνοντας πλέον στον Μισσισσιππή, κατέβηκα κατευθείαν νότια προς το δέλτα του ποταμού και μετά ανέβηκα στη Νέα Ορλεάνη, όπου έκανα και Χριστούγεννα στην εκκλησία της ελληνικής κοινότητας. Η Νέα Ορλεάνη είναι η ωραιότερη πόλη της Αμερικής για εμένα. Το καλύτερο φαγητό (creole και soul kitchen του νότου... po-boys), απίστευτη μουσική σκηνή δωρεάν και έλλειψη φορολογίας στο αλκοόλ. Έμεινα 10 μέρες, διαμένοντας σε ένα κοινόβιο κήπο δίπλα στον ποταμό, ένα μέρος όπου ακόμα νιώθεις την καταστροφή του Katrina και μετά γνώρισα έναν τύπο που με άφησε να μένω στο ιστιοπλοϊκό του σκάφος. Από Νέα Ορλεάνη συνέχισα πλέον αρκετά γρήγορα προς την Φλόριντα. Είχα πλέον βάλει κατά νου να βρω ιστιοπλοϊκό για να περάσω τον Ατλαντικό και τα περισσότερα συγκεντρώνονταν εκεί. Τερμάτισα το ταξίδι στο Saint Augustine, την παλαιότερη πόλη της Αμερικής, και από εκεί, σχεδόν αμέσως, βρήκα έναν τύπο 72 ετών που ήθελε βοήθεια για να πάει με το ιστιοπλοϊκό τους στις Μπαχάμες, οπότε έβγαλα τον Ιανουάριο στα Abacos! Γύρισα στη Φλόριντα και γνώρισα τον Irwin, που έψαχνε πλήρωμα για να περάσει τον Ατλαντικό. Έμεινα στο σκάφος του στη Φλόριντα μέχρι τα μέσα Μαΐου και μετά ξεκινήσαμε. Πρώτη στάση ήταν οι Βερμούδες, ένα γραφικό και πλούσιο νησί στη μέση του Ατλαντικού. Από εκεί συνεχίσαμε για Αζόρες, όπου και το ταξίδι μας σταμάτησε. Χάσαμε τον αυτόματο πιλότο και ήταν πολύ δύσκολο να συνεχίσουμε δύο άτομα άλλες 10 μέρες. Επιπλέον μαλώσαμε και με πέταξε έξω από το σκάφος! Ήμουν τυχερός και βρήκα να μείνω κατευθείαν με μία φίλη ταξιδεύτρια από την Κροατία και αφού γυρίσαμε λιγάκι τα νησάκια, συνεχίσαμε μαζί με αεροπλάνο για Μαδρίτη. Είχα σκοπό να συνεχίσω για Γρανάδα, αλλά φτάνοντας στο Τολέδο κατάλαβα πως είχε πάρα πολλή ζέστη για να περάσω τα υψίπεδα της κεντρικής Ισπανίας μέσα στο καλοκαίρι, οπότε κίνησα για το Πόρτο, όπου είχα έναν φίλο και θα συναντούσα και την Λία, την φίλη μου από τις Αζόρες. Για αλλού ξεκίνησα δηλαδή, και αλλού βγήκα -πήγαινα ουσιαστικά ανάποδα. Αυτό οδήγησε και στις καλύτερές μου μέρες. Στη Σαλαμάνκα πέτυχα μία ομάδα ποδηλατών, 13 άτομα από τη Γαλλία, την Ελβετία και τη Γερμανία και πήγαμε μαζί μέχρι τη Πορτογαλία, ταξιδεύοντας βράδυ για να γλιτώσουμε τη ζέστη. Ήταν απίστευτη εμπειρία, σαν παραμύθι. Δέσαμε πολύ σαν ομάδα και είχε κάτι μαγικό. Χωρίσαμε κάπου στα βουνά της Πορτογαλίας, καθώς εκείνοι πήγαιναν νότια. Συνέχισα προς το Πόρτο όπου συνάντησα τον φίλο μου, την Λία, και την Wiki, άλλη μία κοπέλα από την Πολωνία που έκανε διακοπές. Ως δια μαγείας, βρήκαν και οι δύο ποδήλατα, και συνεχίσαμε μαζί για το Santiago de Compostella, όπου και το περίφημα μονοπάτια του Santiago, με πολλούς περπατητές και ποδηλάτες. Από εκεί, συνεχίσαμε για Bilbao, που θέλαμε να παραβρεθούμε στην ετήσια γιορτή των Βάσκων. Και αυτή απίστευτη εμπειρία. Από το Bilbao η Λία έφυγε μόνη της και εγώ συνέχισα με την Wiki για τη Μασσαλία. Είχα γνωστούς στη Toulouse και περάσαμε από εκεί και μετά άλλους γνωστούς σε ένα πανέμορφο χωριουδάκι μέσα στα αμπέλια. Ήταν μάλιστα και εποχή τρύγου και το μέρος ήταν γεμάτο Πολωνούς που δούλευαν στο μάζεμα. Ήταν ευκαιρία να βγάλω κάποια λεφτά και δούλεψα λίγες μέρες, ζώντας σε έναν κήπο του patron, με μία ομάδα Πολωνών. Μετά ακολούθησαν οι όμορφες περιοχές της Προβηγκίας και επιτέλους Μασσαλία, που μαζί με την Νέα Ορλεάνη ήταν οι πιο όμορφες πόλεις του ταξιδιού μου. Η Μασσαλία έχει τεράστια κουλτούρα με ποδήλατα και πολύ εναλλακτικό κόσμο. Από εκεί συνέχισα μόνος μου, πέρασα την Κυανή Ακτή, τη Liguria της Ιταλίας και έφτασα στη Γένοβα μία μέρα μετά τις προπέρσινες πλημμύρες. Μετά τη Γένοβα κατέβηκα στην Πίζα και συνέχισα στην μαγευτική Τοσκάνη. Φλωρεντία, Σιέννα, Μοντεπουλσιάνο! Δύσκολοι λόφοι, αλλά γεμάτοι ομορφιά. Είχα γνωρίσει έναν νεαρό Γερμανό και τον ακολουθούσα 3-4 μέρες στους λόφους. Μόνος μου ίσως να μην τα κατάφερνα, αλλά έλεγα αφού αυτός μπορεί, μπορώ κι εγώ. Μετά την Τοσκάνη συνέχισα μόνος πάλι για Ανκόνα, όπου πέρασα με το ferry στο Split της Κροατίας και από εκεί συνέχισα νότια και δίπλα στην θάλασσα προς το Dubrovnik. Μία μέρα έξω από το Dubrovnik μου έκλεψαν το laptop την ώρα που κοιμόμουν. Ευτυχώς είχα backup, αλλά πλέον στενοχωρήθηκα πολύ και ήθελα να συνεχίσω γρήγορα προς την Αθήνα. Πέρασα σχετικά γρήγορα το Μαυροβούνιο και μπήκα Αλβανία, όπου με σαγήνεψε η φιλοξενία των κατοίκων. Δεν πλήρωσα καφέ ή ρακή ούτε μία φορά και μίλαγα συνέχεια ελληνικά. Στην Ελλάδα μπήκα στην Κρυσταλλοπηγή και συνέχισα Καστοριά, Καλαμπάκα και μετά έπεσα πάνω στον Δομοκό. Νόμιζα πως είχα τελειώσει με τα βουνά και δεν ήμουν ψυχολογικά προετοιμασμένος, αλλά πέρασα και βγήκα Λαμία. Μετά η Αθήνα ήταν 2 μέρες δρόμος, παράλληλα της εθνικής.

Κινδύνευσε ποτέ η ζωή σου και αν ναι, τι συνέβη;

Κινδύνεψα ελάχιστες φορές. Μάλωσα με έναν νεαρό στη Νέα Ορλεάνη που μου κόρναρε γιατί, για κάποιο λόγο, δεν ήθελε να βλέπει ποδήλατα και μου έδειξε το πιστόλι του. Στην Αμερική κινδύνεψα επίσης στο Baton Rouge, λόγω της κίνησης. Στην Ιταλία οι οδηγοί είναι πολύ επιθετικοί, αλλά γενικά, τον μεγαλύτερο κίνδυνο τον είχα έξω από την Τιθορέα. Αν και βρήκα τους Έλληνες οδηγούς πολύ καλούς όσον αφορά την συμπεριφορά απέναντι στα ποδήλατα (κάτι που δεν το περίμενα) στους δρόμους εκεί έξω από το χωριό του πατέρα μου, κινδύνεψαν να με πατήσουν με τις προσπεράσεις τους. Επίσης μία μέρα στον Ατλαντικό θα μας έλιωνε ένα τάνκερ που ήταν στην πορεία μας. Θέλει 15 λεπτά από τη στιγμή που εμφανίζεται στον ορίζοντα για να προσκρούσει αν είναι σε αντίθετη πορεία και έτσι ήταν. Ήμασταν τυχεροί που δεν τρώγαμε εκείνη την ώρα ή δεν παίζαμε τάβλι (παίζαμε πολύ τάβλι στον Ατλαντικό... Πάρα πολύ!).

Ποιες εικόνες από ποια μέρη σου έχουν μείνει πιο ζωντανές;

Πάρα πολλές εικόνες και πάρα πολλά μέρη που δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω πραγματικά. Το Νέο Μεξικό με τις συζητήσεις που είχα ήταν το πρώτο. Εκεί, όλοι ήταν είναι ερημίτες και φιλόσοφοι. Μετά η φιλοξενία στο Τέξας. Η Νέα Ορλεάνη. Ο Ατλαντικός. Οι χίπηδες στην Σαλαμάνκα. Οι Πολωνοί στον τρύγο στη Γαλλία. Η πιο όμορφη περιοχή γενικά ήταν, πάντως, η νοτιοδυτική Γαλλία. Για κάποιο λόγο μου άρεσε πολύ. Οι άνθρωποι και το κλίμα. Γενικά, το πιο σημαντικό στο ταξίδι ήταν οι άνθρωποι που γνώρισα.

Πόσες ώρες έκανες ποδήλατο την ημέρα;

Γενικά έκανα ποδήλατο όλη τη μέρα, αλλά πολύ χαλαρά και με πολλές στάσεις. Ξυπνούσα γύρω στις 9, ξεκινούσα κατά τις 10, σταματούσα για καφέ κατά τις 11, συνέχιζα μετά από καμία ώρα, μετά μεσημεριανό, ίσως κι άλλον καφέ αργότερα. Ανάλογα και με την εποχή. Το χειμώνα που έχει λιγότερες ώρες ηλιοφάνεια, έκανα πιο εντατικό πρόγραμμα. Αν χρειαζόταν να φτάσω σε κάποια πόλη που με περίμεναν, έκανα το ανάλογο πετάλι. Πιο πολύ το πήγαινα με την απόσταση. Στην Αμερική είχα στόχο να κάνω 60 μίλια την ημέρα. Στην Ευρώπη 60 χιλιόμετρα την ημέρα. Γενικά, έκανα ποδήλατο από 30 ως 70 μίλια ή χιλιόμετρα, ανάλογα την ήπειρο που ήμουν. Το περισσότερο που έχω κάνει είναι 90 μίλια για να φτάσω στο Tucson και το λιγότερο 8 χιλιόμετρα, και μάλιστα σε κατηφόρα, για να πάω από το ένα χωριό με αμπέλια στο επόμενο, στη Γαλλία.

Σε ποιο από τα μέρη που πέρασες θα έμενες αν μπορούσες;

Μάλλον θα μπορούσα να μείνω σε όλα αυτά τα μέρη που ανέφερα παραπάνω. Νέο Μεξικό, νοτιοδυτική Γαλλία. Γενικά, παντού είναι καλύτερα από την Αθήνα. Με βάζει σε σκέψεις αυτή η ερώτηση να ξαναφύγω...

Ένιωσες ποτέ φόβο ή αίσθημα παραίτησης;

Ο μεγαλύτερος φόβος ήταν να πάρω την απόφαση να παρατήσω τη δουλειά μου. Τα υπόλοιπα έρχονταν μέρα με τη μέρα. Σταδιακά βλέπεις πως όλα γίνονται με λίγη θέληση. Το μόνο άλλωστε που είχα να ανησυχώ ήταν το ποδήλατό μου. Λίγο αποκαρδιώθηκα όταν με έκλεψαν στην Κροατία, αλλά δεν το άφησα να με καταβάλει και συνέχισα κανονικά.

Θα ξαναέκανες κάτι παρόμοιο; Με κάποιο άλλο μέσο ίσως ή κάτι εξίσου extreme;

Το σκέφτομαι... Είχα σκοπό να συνεχίσω μέχρι την Μογγολία με το ποδήλατο, αλλά αφενός μου αρέσει πλέον η ιστιοπλοΐα και το Αιγαίο και σκέφτομαι να ασχοληθώ με αυτό, αφετέρου, μου έκλεψαν χθες το ποδήλατο. Αλήθεια. Σκέφτομαι, πάντως, αρκετά άλλα ταξίδια. Μια ιδέα είναι, επίσης, να συνεχίσω με ιστιοπλοϊκό. Να πάω στο Mardin της Τουρκίας και να ακολουθήσω πρόσφυγες προς τη βόρεια Ευρώπη είναι άλλη μία σκέψη.

Τι σου έμεινε περισσότερο από αυτή την εμπειρία για να διηγείσαι στα παιδιά/εγγόνια σου;

Είναι πάρα πολλές οι ιστορίες. Αυτό που θα έλεγα στα εγγόνια μου, αν ευτυχίσω να έχω ποτέ, είναι να προσπαθήσουν να ζήσουν τη ζωή τους, ώστε να είναι ευτυχισμένα. Να μην φοβούνται να κάνουν αυτό που θέλουν και να ξέρουν, πως αν βάλουν στο μυαλό τους πως ο σκοπός της ζωής είναι η δουλειά και η ασφάλεια, αυτό θα ζήσουν. Αν βάλουν στο μυαλό τους πως ο σκοπός της ζωής τους είναι να ζήσουν την ίδια τη ζωή τους όσο πιο γεμάτα γίνεται και να είναι ευτυχισμένα, αυτό θα πάρουν. Η ζωή δεν σταματάει αν δεν έχεις δουλειά και λεφτά. Απλώς κυνηγάμε την ασφάλεια και αν είναι αυτό το μόνο που μας νοιάζει και δε θέλουμε να πάρουμε ρίσκα γιατί φοβόμαστε, μπορεί να μένουμε κλεισμένοι με μία μίζερη ζωή σε τέσσερις τοίχους. Αν και τώρα είμαι σε μία φάση που ψάχνω να βρω πως να συνεχίσω, δε μετανιώνω καθόλου που έζησα αυτήν την εμπειρία. Με έκανε καλύτερο και πιο ευτυχισμένο άνθρωπο. 

Τι θα δούμε στην έκθεση φωτογραφίας που εγκαινιάζεται αύριο;

Με τις φωτογραφίες προσπαθώ να αποτυπώσω τις διαφορετικές περιοχές μέσα από τους ανθρώπους που ζουν σε αυτές. Θέλω να δω ο ίδιος και να δείξω την ενότητα που υπάρχει σε όλο το δυτικό πολιτισμό, αφού ουσιαστικά διάνυσα ολόκληρη την Δύση. Δεν είναι τόσο τα όμορφα τοπία που με ενδιαφέρουν, αν και υπάρχουν και αυτά, αλλά μέσα από τους ανθρώπους και τις εκφράσεις τους, μπορεί κάποιος να νιώσει λίγο από την εμπειρία που είχα γυρίζοντας όλες αυτές τις περιοχές. Γενικά, θα δείτε πολλά χαμόγελα!

Κάτι μας λέει ότι θα φύγουμε και με πολλά χαμόγελα από αυτή την έκθεση, σχεδιάζοντας το επόμενό μας ταξίδι πιο διαφορετικό από ποτέ.

Πληροφορίες: Έκθεση Φωτογραφίας Δημήτρη Πλουμίδη, Ορίζοντας Γεγονότων, Κεραμεικού 88, Αθήνα, εγκαίνια Πέμπτη 10/12 στις 20.30 (με προβολή, συζήτηση), διάρκεια έκθεσης 10-17/12, 19.00-24.00, https://www.facebook.com/events/513128978848095/

Τζούλια Τασώνη