Επειδή μια περατζάδα στο Αιγαίο δε μας έφτασε, ετοιμάσαμε βαλίτσες και μπήκαμε ξανά στο κρουαζιερόπλοιο της Celestyal Cruises.

Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου οι επιλογές για καλοκαιρινές διακοπές είναι αναρίθμητες αλλά το budget κατά τι περιορισμένο, η επιλογή μιας ευχάριστης και -το κυριότερο- προσιτής κρουαζιέρας σε μερικά από τα διαμάντια του Αιγαίου μάλλον φαντάζει άπιαστο όνειρο. Το όνειρο αυτό, λοιπόν, ανέλαβε να εκπληρώσει η Celestyal Cruises, μέσα από τις μοναδικές κρουαζιέρες της σε κορυφαίους προορισμούς του Αιγαίου, όπως η Κως και η Σαντορίνη, κι όλα αυτά σε ένα πακέτο τόσο οικονομικό όσο θα στοίχιζε μια τριήμερη επίσκεψη στο πλησιέστερο νησί.  

Αφού εξερευνήσαμε τα σοκάκια της Μυκόνου, κάναμε βόλτα στο παρελθόν μέσα από μια εκδρομή στην αρχαία Έφεσο, και κολυμπήσαμε στην «Πυθαγόρεια» Σάμο και την «εξωγήινη» (σς. Σαρακήνικο) Μήλο, (διαβάστε σχετικά εδώ), γυρίσαμε στη βάση μας, ετοιμάσαμε βαλίτσες και σαλπάραμε για το δεύτερο και μεγαλύτερο μέρος της θεματικής κρουαζιέρας της Celestyal Cruises «Ειδυλλιακό Αιγαίο». Τέσσερα ελληνικά νησιά, δύο τουρκικές πόλεις κι αμέτρητες εικόνες χώρεσαν μέσα σε τέσσερις γεμάτες μέρες, συνθέτοντας το παζλ μιας εμπειρίας που ξεπέρασε τις μεγάλες προσδοκίες μας «αέρα» και γι αυτό σας την προτείνουμε ανεπιφύλακτα.

Μέρα Ι

Γνωριμία με το Celestyal Crystal
Το ταξίδι μας ξεκίνησε από το λιμάνι του Πειραιά στις 12.00 ακριβώς, με πρώτο προορισμό την αρχοντική Σύρο. Στο εξάωρο που μεσολάβησε μέχρι την άφιξή μας στο νησί, είχαμε όλο το χρόνο να ενημερωθούμε από το πλήρωμα της Celestyal για διάφορα πρακτικά ζητήματα (επίδειξη ασφαλείας, πακέτα εκδρομών και ξεναγήσεων, δραστηριότητες και θεματικές εκδηλώσεις κ.ά.) καθώς και να εξερευνήσουμε το -10ώροφο, παρακαλώ- κρουαζιερόπλοιο. Reception, γραφείο εκδρομών, duty free, καζίνο, ντίσκο (για πιο καλτ καταστάσεις), ευρύχωρα σαλόνια για καφέ, lounge areas για χαλάρωση, όμορφα εστιατόρια και μπαρ με θέα το πέλαγος (στο Helios Bar -όνομα και πράγμα- στον ένατο όροφο θα πιείτε και θα φάτε δίπλα στην πισίνα, ενώ στο Thalassa Beach Bar στον πέμπτο θα χαθείτε κοιτώντας τον αφρό του κύματος να ενώνεται με τον ορίζοντα) δε σε αφήνουν να βαρεθείς ακόμα κι αν το θες. Αφού χαζέψαμε όλους τους ορόφους, καταλήξαμε σε ένα από τα εστιατόρια, όπου και μας σέρβιραν ένα γευστικότατο γεύμα με επιλογές για κάθε ουρανίσκο: από τον πιο απαιτητικό vegan μέχρι τον πιο φανατικό κρεατοφάγο, το μενού του Celestyal Crystal (που σημειωτέον, ήταν διαφορετικό κάθε μέρα) μας χάρισε υπέροχες γαστριμαργικές εμπειρίες εν πλω.

Κι αφού χορτάσαμε αλμυρά και γλυκά, πήραμε τον «κατήφορο» για την καμπίνα μας, η οποία και αποτέλεσε ακόμα μια ευχάριστη έκπληξη. Δροσερή ατμόσφαιρα, μοσχοβολιστά κλινοσκεπάσματα και μπόλικες πετσέτες, πλούσιο mini bar, δορυφορική τηλεόραση, άνετα κρεβάτια και ένα μπαλκόνι-όνειρο με θέα στο πέλαγος, μας έκλεισαν το μάτι για μια διαμονή όπου η άνεση έχει ρόλο πρωταγωνιστικό. Αφού κάναμε τη σιέστα μας, ετοιμαστήκαμε και βγήκαμε στο μπαλκόνι για να χαζέψουμε (και να βγάλουμε φωτογραφίες) το εντυπωσιακό λιμάνι της Σύρου.

Πρώτος προορισμός: Σύρος

Λίγο μετά τις 18.00, το Celestyal Crystal μάς αποβίβασε σε ένα από τα πιο όμορφα (και προσωπικά, αγαπημένα) νησιά του Αιγαίου. Γεμάτοι λαχτάρα κι ανυπομονησία, κατεβήκαμε στη Σύρο (ή Σύρα), έτοιμοι να εξερευνήσουμε τα πανέμορφα σοκάκια της Ερμούπολης, να θαυμάσουμε το νεοκλασικό Δημαρχείο του Τσίλερ και το φημισμένο Θέατρο Απόλλων (το οποίο λέγεται πως εσωτερικά είναι αντίγραφο της Σκάλας του Μιλάνου), τον μεγαλοπρεπή Άγιο Νικόλαο με τον ζαφειρένιο τρούλο και φυσικά, τα επιβλητικά Βαπόρια. Η ομορφότερη συνοικία της Ερμούπολης με τα αρχοντικά σπίτια του 19ου αιώνα που κυριολεκτικά χύνονται στο βράχο ανταγωνίζεται σε ομορφιά τα πιο ειδυλλιακά τοπία της Ελλάδας και όχι αδίκως.

Αφού χορτάσαμε θέα και φωτογραφικά κλικς, μια στάση στα «Αστέρια» κρίθηκε απαραίτητη. Κατηφορίζοντας για το beach-bar κατατεθέν του νησιού, το μάτι χορταίνει εικόνες νοσταλγίας, από εκείνες στις οποίες η σέπια θα ήταν το ιδανικό φίλτρο του φωτογραφικού κάδρου. Ζευγάρια που κάνουν προμενάδα χέρι-χέρι δίπλα στο κύμα, ηλικιωμένοι που αράζουν σε πλαστικές καρέκλες, παιδιά (αλλά και μεγάλοι) που παίζουν και κάνουν ξένοιαστες βουτιές από τις τσιμεντένιες προβλήτες είναι μερικά απ’ όσα θα δεις στο δρόμο προς τη ραστώνη.

Πρώτη στάση λοιπόν, τα «Αστέρια». Καφές, βουτιά και socializing σε ένα από τα πιο όμορφα καφε-μπαρ του Αιγαίου μέχρι τις 20.30 όπου αποφασίσαμε να ανηφορίσουμε για να χαζέψουμε το ηλιοβασίλεμα στα Βαπόρια, να χαθούμε ξανά στα δρομάκια της χώρας, να γευτούμε τοπικές γεύσεις και, φυσικά, να αγοράσουμε τα ξακουστά συριανά λουκούμια. Αφού κάναμε τσεκ σε όλα τα παραπάνω, πήραμε το δρόμο προς το κρουαζιερόπλοιο. Η ώρα ήταν 23.00 κι εμείς αποκαμωμένοι αλλά γεμάτοι ενθουσιασμό για την επόμενη μεγάλη μέρα.

Μέρα ΙΙ

Δεύτερος προορισμός: Τουρκία

Eκδρομή στη Σμύρνη
Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε σκληρά: νωρίς (στις 07.30) και με τη συνειδητοποίηση πως δε θα έχουμε Internet καθώς βρισκόμαστε εκτός συνόρων. Ευτυχώς, η θέα από το μπαλκόνι και το πλούσιο πρωινό του Celestyal Crystal μάς άλλαξαν τη διάθεση στο πι και φι. Αφού τελειώσαμε το γεύμα μας, αποβιβαστήκαμε στο Τσεσμέ, όπου και μας περίμεναν καμιά 20αριά πούλμαν με κατεύθυνση τη Σμύρνη, μια εκδρομή που κρίναμε ως άχαστη (αν και προαιρετική) και σπεύσαμε να ακολουθήσουμε. Στο πούλμαν μας περίμενε μια ιδιαίτερα καταρτισμένη ξεναγός με ρίζες από Ελλάδα και Τουρκία, η οποία για το επόμενο τρίωρο ανέλαβε να μας μυήσει στην ιστορία και την κουλτούρα της Σμύρνης, της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της Τουρκίας μετά την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα. Μετά από μία μόλις ώρα, φτάσαμε στη Σμύρνη.

Η Θεσσαλονίκη της Ανατολής όπως αποκαλούν πολλοί Έλληνες τη Σμύρνη επιβεβαιώνει τη φήμη της με την πρώτη ματιά: μεγάλη παραθαλάσσια περιοχή με ιδιαίτερα αστικό χαρακτήρα, μνημεία, κίνηση και φιλική ατμόσφαιρα. Οι πολυκατοικίες που δεσπόζουν στον κόλπο της Σμύρνης κάνουν πράγματι τη Θεσσαλονίκη να μοιάζει με το μικρό αδερφάκι της (και λέμε μικρό, γιατί η Σμύρνη φιλοξενεί περίπου 4,000,000 κατοίκους). Η αμφιθεατρική τουρκική πόλη με το ξακουστό ρολόι, τα τζαμιά και τους φοίνικες δε θυμίζει σε τίποτα το παρελθόν της (μοναδικά απομεινάρια τα μετρημένα στα δάχτυλα ελληνικά αρχοντικά που θα δεις στον σμυρναίικο κόλπο), αντιθέτως, είναι μια σύγχρονη μεγαλούπολη με χαρακτήρα Ανατολής. Μια βόλτα στο γιουσουρούμ και το μεγάλο τζαμί αρκεί για να πείσει. Αφού χαθήκαμε στα στενά του παζαριού και περιπλανηθήκαμε στην παραλία και τις πλατείες της πόλης, επιστρέψαμε στο πούλμαν, που θα μας μετέφερε πίσω στο Τσεσμέ και το κρουαζιερόπλοιο για την ώρα του μεσημεριανού γεύματος.

Βόλτα στο Τσεσμέ

Μετά το μεσημεριανό δείπνο και την απαραίτητη σιέστα (η ζέστη της Τουρκίας μας κούρασε ιδιαιτέρως), ήμασταν έτοιμοι να εξερευνήσουμε το γραφικό Τσεσμέ, που μας εντυπωσίασε από την πρώτη κιόλας ματιά νωρίς το πρωί, όταν από το μπαλκόνι αντικρίσαμε τις πρώτες τουρκικές σημαίες (που ομολογουμένως κατακλύζουν τη χώρα). Η παραθαλάσσια περιοχή -που βρίσκεται σε απόσταση μόλις 9 ναυτικά μίλια από τη Χίο- αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα τουριστικά θέρετρα της Τουρκίας, συγκεντρώνοντας τα δύο τρίτα του πληθυσμού κι έχοντας επάξια κερδίσει τον τίτλο «τουρκική ριβιέρα» (sic). Η πόλη με τις πολλές οθωμανικές βρύσες (απ’ όπου μάλλον πήρε το όνομά της, καθώς Τσεσμέ σημαίνει «πηγή»), το επιβλητικό γενοβέζικο φρούριο, το καραβάν σεράι του 18ου αιώνα, τα γραφικά δρομάκια αλά Ξάνθη και την κυκλαδίτικη μαρίνα προσελκύει τουρίστες από όλο τον κόσμο καθώς, εκτός από τις ομορφιές της, αποτελεί κι έναν από τους καλύτερους προορισμούς παγκοσμίως για wind-surfing. Εμείς surfing δεν κάναμε, επιδοθήκαμε όμως με τις ώρες σε σπορ της ξηράς όπως το sightseeing και τα ψώνια στην τοπική αγορά. Κι αφού χαζέψαμε και το ηλιοβασίλεμα στην παραλία του Τσεσμέ, η πείνα μάς σήμανε καμπανάκι κι, έτσι, γύρω στις 21.00 επιστέψαμε στη βάση μας για δείπνο, ποτό και ξεκούραση στα μαλακά κρεβάτια μας.

Μέρα ΙΙΙ

Τρίτος προορισμός: Κως
Επόμενη στάση μετά την Τουρκία, η  Κως, μια επιλογή διόλου τυχαία καθώς το  νησί του Ιπποκράτη βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την ηπειρωτική Τουρκία. Η πρώτη άποψη του νησιού από το μπαλκόνι μάς άφησε με το στόμα ανοιχτό. Η Κως είναι πιθανώς ό,τι πιο τροπικό θα δεις στον ελληνικό χώρο (εξαιρείται η νότια Κρήτη που βλέπει Λιβυκό πέλαγος): αμέτρητοι φοίνικες κι επιβλητικοί μιναρέδες, τουρκικά τζαμιά, αρχαιοελληνικά ερείπια και ιταλικού τύπου πυργίσκοι (που θυμίζουν αντίστοιχα αρχιτεκτονήματα της Ρόδου) περιπλέκονται μεταξύ τους δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό σκηνικό που προσφέρει μια πρώτη ανάγνωση της πλούσιας ιστορίας του νησιού.

Η υποδοχή του επισκέπτη γίνεται μεγαλοπρεπώς καθώς ένα τεράστιο φρούριο του 14ου αιώνα (που χτίστηκε από τους Ιππότες του Αγίου Ιωάννη της Ρόδου) δεσπόζει στην είσοδο του λιμανιού. Αφού περάσεις το φρούριο, στα αριστερά σου θα δεις σημάνσεις που καθοδηγούν στο διάσημο πλάτανο του Ιπποκράτη, το μέρος όπου δίδασκε ο διάσημος αρχαίος ιατρός. Λίγο πιο πέρα, με κατεύθυνση ξανά προς τα αριστερά κι αφού περάσεις μπροστά από τα αρχαία λουτρά, μια σκιερή στοά κι ένα πελώριο τζαμί που τώρα πια λειτουργεί ως κατάστημα, θα βρεθείς στα ερείπια της αρχαίας αγοράς της Κω, μιας από τις μεγαλύτερες του αρχαίου κόσμου. Βουκαμβίλιες, φοίνικες, πεσμένοι κίονες κι ερείπια ενός ένδοξου παρελθόντος χορταίνουν το μάτι σου μέχρι εκεί που εκτείνεται. Αν και η Κως είναι ένας τόπος γεμάτος κληρονομιά, ιστορία και μνημεία (Ασκληπιείο, Κάστρο των Ιπποτών, Αρχαιολογικό Μουσείο, Ναός του Απόλλωνα κ.ά.), η ζέστη και οι λίγες ώρες που είχαμε στη διάθεσή μας, μας ώθησαν ντουγρού για την παραλία.

Μιας και δεν είχαμε κάποιο μέσο, και δεδομένου ότι η Κως είναι ένα από τα μεγαλύτερα νησιά του Αιγαίου (και το τρίτο μεγαλύτερο νησί των Δωδεκανήσων μετά τη Ρόδο και την Κάρπαθο), η μοναδική επιλογή που είχαμε για δροσερές βουτιές ήταν η ακτή Ζουρούδη, η τουριστική παραλία που απλώνεται στα δεξιά του λιμανιού. Χιλιάδες άτομα, ακόμα περισσότερες (πολύχρωμες) ξαπλώστρες και ομπρέλες, δυνατές μουσικές που μπλέκονταν από τα δεκάδες beach bars που εκτείνονταν σε μεγάλη απόσταση τα ένα κολλητά στο άλλο. Αφού ρίξαμε τη βουτιά μας στα μπλε νερά της Κω, πήραμε βαθιά ανάσα (ένεκα της βαριάς ζέστης) και οδεύσαμε προς εξερεύνησης της χώρας.

Δρόμοι γεμάτοι χρώμα (καταπράσινα δέντρα και φούξια βουκαμβίλιες έδεναν αρμονικά), πανύψηλοι φοίνικες και νοσταλγικές μονοκατοικίες με αισθητική των 60s ήταν οι πρώτες μας εικόνες από την παραλία προς τη χώρα. Φτάνοντας, κάναμε μια βόλτα στα αριστοκρατικά σοκάκια, ξαποστάσαμε στην κεντρική πλατεία με το τρίγωνο δημοτική αγορά-τζαμί-εκκλησία, ψωνίσαμε τα απαραίτητα souvenirs και φάγαμε παγωτό στο πιο σκιερό καφέ της χώρας, όπου η λέξη ραστώνη πήρε σάρκα και οστά. Λίγο μετά τις 17.00 και γεμάτοι από εικόνες Ελλάδας κι Ανατολής, αποχαιρετήσαμε την πανέμορφη Κω και πήραμε το δρόμο για το «σπίτι». Έτσι άλλωστε νιώθαμε το Celestyal Crystal από τις πρώτες κιόλας ώρες.

Μέρα ΙV

Τέταρτος προορισμός: Ίος
Λίγο μετά τις 09.30, κι αφού φουσκώσαμε τα στομάχια μας από το πλούσιο πρωινό της Celestyal, μπήκαμε στις λέμβους που θα μας μετέφεραν στο μικρό -για τα μεγέθη κρουαζιερόπλοιου- λιμάνι της Ίου. Το «ρόδον των Κυκλάδων» ήταν μια γερή «ένεση» στο νυσταγμένο οργανισμό μας αφού με το που πατήσαμε το πόδι μας στο νησί, έπρεπε να ανέβουμε τα δεκάδες σκαλιά που θα μας οδηγούσαν στη χώρα. Ένα μισάωρο αργότερα και πολλές στάσεις -και αγκομαχητά- ενδιάμεσα, φτάσαμε πια στη γραφική χώρα της Ίου και το αποτέλεσμα μας αποζημίωσε με το παραπάνω. Τα ασβεστωμένα σπιτάκια με τα χαρακτηριστικά κυκλαδίτικα μπλε πορτοπαράθυρα, οι ροζ βουκαμβλίλιες που σκαρφαλώνουν στους τοίχους, τα στενά σοκάκια που αλλού ανηφορίζουν κι αλλού κατηφορίζουν, οι μικρές πλατείες με τα παραδοσιακά αλλά και πιο σύγχρονα καφέ, τα σουβενιράδικα και οι ανεμόμυλοι μάς έδωσαν την απαραίτητη δόση Κυκλάδων που χρειαζόμασταν. Την ώρα της βόλτας μας το νησί ήταν πανήσυχο (καθώς η Ίος φημίζεται για την άγρια, μέχρι πρωίας νυχτερινή ζωή της) και πεντακάθαρο -αν και ανά διαστήματα διέκρινες θραύσματα από γυάλινα μπουκάλια-μάρτυρες της εξαλλοσύνης της προηγούμενης νύχτας.

Χορτασμένοι από χρώματα Κυκλάδων, πήραμε το δρόμο για την Κουμπάρα, μια από τις πιο ξακουστές παραλίες της Ίου. Καθώς βρίσκεται σε απόσταση μόλις 2 χλμ από το λιμάνι, θα πίστευε κανείς πως πρόκειται για μια ακόμα παραλία του σορού. Αυτό όμως δε συμβαίνει όταν μιλάμε για μια από τις ομορφότερες παραλίες των Κυκλάδων δίχως ίχνος υπερβολής. Η χρυσαφένια άμμος και οι φοίνικες, οι καφετιές, ψάθινες ομπρέλες που ταιριάζουν άψογα με το εξωτικό σκηνικό της παραλίας, ο βράχος με το λευκό ξωκλήσι που θα δεις στα δεξιά σου όσο κολυμπάς και τα κρυστάλλινα, γαλαζοπράσινα νερά δημιουργούν ένα μοναδικό σκηνικό που σου παραλύει τα οπτικά νεύρα και σε κάνει να μη θέλεις να φύγεις.

Στα συν της Κουμπάρας, η εύκολη πρόσβαση στο λιμάνι (στην επιστροφή το κάναμε «ποδαράτο» για να χαζέψουμε τις διπλανές παραλίες) και το κομψό, κυκλαδίτικης αισθητικής καφέ-εστιατόριο που βρίσκεται στην αρχή της παραλίας, έτοιμο να σε δροσίσει με χυμούς και καλό καφέ και να σε χορτάσει με γευστικές λιχουδιές. Το μπάνιο μας δεν κράτησε πολύ καθώς στις 14.00 έφευγε η τελευταία λέμβος για το κρουαζιερόπλοιο, ωστόσο εμείς ανανεώσαμε το ραντεβού με την Κουμπάρα και ετοιμαστήκαμε για την επόμενη στάση μας στη βασίλισσα των Κυκλάδων, που δεν είναι άλλη από τη μαγευτική Σαντορίνη.

Μέρα V

Πέμπτος προορισμός: Σαντορίνη
Η ομάδα της Celestyal μας άφησε το καλύτερο για το τέλος. Τι πιο ιδανικό από το να κλείσεις μια τόσο γεμάτη κρουαζιέρα με μια επίσκεψη στο απόλυτο νησί, τη Σαντορίνη; Λίγο πριν την άφιξή μας στην Καλντέρα, σύσσωμο σχεδόν το επιβατικό κοινό συνέρρευσε στα μπαλκόνια του πλοίου για να χαζέψει και να φωτογραφήσει/φωτογραφηθεί με φόντο ένα από τα πιο εντυπωσιακά θαύματα της φύσης. Κοιτώντας γύρω, το μόνο που διέκρινες ήταν ανυπομονησία για την αποβίβαση στον πιο ξακουστό προορισμό της Ελλάδας κι έναν από τους κορυφαίους παγκοσμίως.

Το καράβι σταμάτησε λίγο πριν το λιμάνι της Σκάλας στις 16.00 και η αποβίβαση μέσω των λέμβων ολοκληρώθηκε εντός της επόμενης ώρας. Λίγο μετά τις 17.00, κι αφού μπήκαμε στο (πανάκριβο) τελεφερίκ, βρεθήκαμε στα Φηρά απ’ όπου και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας. Ανηφορίζοντας για το Ημεροβίγλι, περάσαμε το Φηροστεφάνι, το οποίο και μας έκλεψε την καρδιά. Τα φωτογραφικά κλικς πήραν φωτιά, όπως και τα πόδια μας από το περπάτημα στα λιθόστρωτα καλντερίμια της Σαντορίνης, γι αυτό και αποφασίσαμε να πιούμε ένα κρασί στην απέραντη βεράντα που λέγεται Καλντέρα.

Για τη Σαντορίνη, ό,τι και να πεις θα θεωρηθεί γραφικό και χιλιοειπωμένο μέχρι να βρεθείς εκεί: οι κομμένοι βράχοι, τα ασβεστωμένα σπίτια και το ηφαίστειο που ξεπετάγεται μέσα από το βαθύ μπλε του Αιγαίου συνθέτουν ένα σκηνικό σχεδόν σκηνοθετημένο, από αυτά που δεν μπορείς παρά να χαζέψεις και να φωτογραφίσεις, νιώθοντας πιο γραφικός κι από το ηλιοβασίλεμα της Οίας. Παρά την ακρίβεια του νησιού και τον αυξημένο τουρισμό, η Σαντορίνη παραμένει ένα από τα πιο must-see μέρη της Ελλάδας (και του κόσμου). Σου επιβάλλεται θες, δε θες.

Επιστροφή στο Λαύριο
Λίγο μετά τις 20.00 επιστρέψαμε στο κρουαζιερόπλοιο με βαριά καρδιά που όλοι οι προορισμοί τσεκαρίστηκαν, αλλά με αναρίθμητες εικόνες, εμπειρίες κι αναμνήσεις μιας κρουαζιέρας όνειρο. Το τελευταίο βράδυ (όπως και το προηγούμενο) η ομάδα της Celestyal μας επιφύλασσε ένα υπέροχο επίσημο δείπνο που μαλάκωσε τη λύπη της επιστροφής, καθώς και πλήθος δρώμενων στα μπαρ και τα σαλόνια (Καραόκε, ελληνική βραδιά από την ορχήστρα της “Celestyal” και άφθονο χορό). Η άφιξη στο Λαύριο έγινε λίγο μετά τις 06.00, από όπου πήραμε το κτελ για την Αθήνα...

Η δική μας περιήγηση στους προορισμούς της Celestyal Cruises συνεχίζεται με μια ακόμη κρουαζιέρα μέσα στον Σεπτέμβριο, οπότε θα επανέλθουμε με ακόμη περισσότερες εντυπώσεις. Μέχρι τότε, διαβάστε την εμπειρία μας από την πρώτη κρουαζιέρα,  δείτε τις επιλογές και κάντε κράτηση για το δικό σας ονειρεμένο ταξίδι! 

ΣΟΦΙΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ / [email protected]