Το μικρότερο από τα νησιά της Χαβάης φαίνεται ότι είναι και το πιο αυθεντικό και ο τελευταίος φρουρός της γλώσσας και της κουλτούρας του εξωτικού νησιωτικού συμπλέγματος. Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι μπορεί κανείς δύσκολα να το επισκεφτεί.

Λίγοι άνθρωποι στον κόσμο έχουν ακούσει τις λέξεις «Καλώς ήρθατε στο Ni'ihau». Ο λόγος είναι ότι το «απαγορευμένο νησί» της Χαβάης είναι δύσκολα επισκέψιμο και εκτός ορίων για όλους, εκτός των κατοίκων του, συγκεκριμένου στρατιωτικού προσωπικού, κυβερνητικών εκπροσώπων και ελάχιστων επισκεπτών που θα καταφέρουν να βγάλουν τουριστική visa.

Το νησί δεν ανήκει στις Η.Π.Α., αλλά στους Bruce και Keith Robinson, δισέγγονα της αρχικής ιδιοκτήτριας, Elizabeth Sinclair, η οποία αγόρασε το νησί από τον Βασιλιά της Χαβάης, Kamehameha IV, στα τέλη της δεκαετίας του 1860. Για 30 χρόνια, επιτρέπουν μόνο μικρές ομάδες επισκεπτών και μόνο όταν υπάρχει λόγος.

flickr.com

Με περιορισμένη πρόσβαση, χωρίς δρόμους, ξενοδοχεία, εστιατόρια και ηλεκτρισμό στο νησί, πολλοί αναρωτιούνται γιατί κάποιος να θέλει να το επισκεφτεί. Ο λόγος είναι ότι αποτελεί το μοναδικό μέρος στο αρχιπέλαγος, όπου μπορεί κάποιος να ζήσει τη χαβανέζικη κουλτούρα, όπως ήταν πριν 100 χρόνια.

Το νησί είναι ανέγγιχτο, με μόλις έναν οικισμό, το Pu'uwai, όπου ζουν 170 άτομα, ψαρεύοντας και εκτρέφοντας ζώα. Με λόφους και θάλασσα να κυριαρχούν στο τοπίο, στο νησί υπάρχουν πολλά κέλυφη από σαλιγκάρια της θάλασσας (τα λεγόμενα opihi στην τοπική διάλεκτο), τα οποία οι ντόπιοι τα αναζητούν για ώρες, ώστε να φτιάξουν όμορφα κολιέ, όπως συνηθίζεται στο νησί.

commons.wikimedia.org

Χωρίς τεχνολογική ανάπτυξη, η ζωή στο νησί έχει αλλάξει ελάχιστα τα τελευταία 100 χρόνια. Οι κάτοικοι μιλούν ακόμη μια εκδοχή της χαβανέζικης γλώσσας που κοντεύει να εκλείψει και ακολουθούν διάφορες παραδόσεις, που πλέον δεν είναι τόσο διαδεδομένες, ζώντας έναν διαφορετικό και πιο αυθεντικό τρόπο ζωής, παλεύοντας, όμως, καθημερινά με απειλές εκτός του τρόπου ζωής τους, δηλαδή απρόσκλητους επισκέπτες να συλλέγουν τα κοχύλια ή ψαράδικα να κλέβουν τις προμήθειές τους.

Κι όπως εκφράζουν και οι ίδιοι οι ντόπιοι, όσο κι αν το μέρος δελεάζει τους τουρίστες, χρειάζεται να παραμείνει προστατευμένο από αυτούς, αν θέλει να παραμείνει απομονωμένο και αυθεντικό με κάθε τρόπο.