Περιλαμβάνουν δύο επαναλήψεις παραστάσεων σε Ελλάδα και Κύπρο και μια ολοκαίνουργια παράσταση στη Θεσσαλονίκη.

Μεταξύ Αθήνας, Θεσσαλονίκης και Λευκωσίας θα κινηθεί την επόμενη θεατρική σεζόν ο Τάκης Τζαμαργιάς. Ο σκηνοθέτης θα παρουσιάσει τρία έργα, τα δύο εκ των οποίων είναι επαναλήψεις επιτυχημένων παραστάσεων που παρουσίασε τη φετινή περίοδο.

Αναλυτικότερα:

Στις αρχές Σεπτεμβρίου θα επαναλάβει στο Εθνικό Θέατρο το «Η τάξη μας» («Our Class») του Ταντέους Σλομποντζιάν, που αφορά τη σφαγή στη Γιεντβάμπνε της Πολωνίας το 1941, όταν Πολωνοί καθολικοί κάτοικοι συγκέντρωσαν και σκότωσαν όλους τους Πολωνούς Εβραίους γείτονές τους. Καταγράφει με ψυχραιμία, αλλά και γερές δόσεις συναισθήματος, πώς οι ιστορικές συγκυρίες στιγματίζουν τις ζωές των ανθρώπων, φέρνουν στην επιφάνεια τον «κρυμμένο» μας εαυτό και διαλύουν τους πιο ισχυρούς ανθρώπινους δεσμούς.

Εν συνεχεία, θα επαναφέρει στην Παιδική Σκηνή του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου (ΘΟΚ), στη Λευκωσία το «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» της Άλκης Ζέη. Πρόκειται για ένα έργο που η συγγραφέας έγραψε στο Παρίσι, όπου ζούσε αυτοεξόριστη με την οικογένειά της κατά τα χρόνια της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα από τις εκδόσεις Κέδρος το 1971. Η ιστορία του αφορά ένα αγόρι, τον Πέτρο, που στην ηλικία των εννέα μόλις ετών ζει τον πόλεμο του 1940 και κατόπιν μεγαλώνει μέσα στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Αθήνα μέχρι την ημέρα της απελευθέρωσής της. Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα 9 Οκτωβρίου.

Τέλος, τον Απρίλιο του 2018 θα μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη, όπου θα ανεβάσει στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος «Τα ορφανά» του Ντένις Κέλυ. Ένα κείμενο που διερευνά την ατομική ευθύνη και την κοινωνική συνείδηση του καθενός μας όταν βάλλεται άμεσα ή έμμεσα η ύπαρξή μας, στις πτωχευμένες ηθικά σύγχρονες κοινωνίες μας. Μήπως στην προσπάθειά μας να περιχαρακώσουμε τα όριά μας προκειμένου να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τους δικούς μας από τους «άλλους», γινόμαστε από θύματα  θύτες; Μήπως ο ρατσισμός κι η εγκληματικότητα όταν χτυπάνε την πόρτα μας, μας μεταμορφώνουν σε ό,τι περισσότερο φοβόμαστε και μισούμε; Ποια ορφάνια τελικά μας στοιχειώνει περισσότερο; Ποια ορφάνια είναι περισσότερο απειλητική για τη ζωή μας;  Αυτή της απώλειας από το θάνατο ή εκείνη της εγκατάλειψης από την ίδια την οικογένεια;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ