Κριτική από την Ελένη Πετάση.

Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι του Τέννεσση Γουίλλιαμς

Μια εξαιρετική από όλες τις απόψεις παράσταση. Η μετάφραση και η σκηνοθεσία της Γεωργίας Μαυραγάνη, δίχως αλλοιώσεις, προσθήκες και υφολογικές πιρουέτες, αλλά με άποψη, αναδεικνύει στο έπακρο το αριστουργηματικό έργο του Τένεσι Γουίλιαμς «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι», προσεγγίζοντας το με άξονα την ποιητικότητα της γλώσσας και τους συμβολισμούς της.

Αν κάτι το διαφοροποιεί από το πρωτότυπο είναι ότι η δράση τοποθετείται στον, θαυμάσια φωτισμένο (από τον Τάσο Παλαιορούτα) κήπο του ήρωα (έξοχο το σκηνικό της Α. Φλέσσα) στον οποίο 19 λευκά, μεταλλικά τριαντάφυλλα αντιδρούν - άλλοτε τρυφερά και άλλοτε βίαια - στο άκουσμα του ονόματος του.

Την ιστορία του ομοφυλόφιλου ποιητή Σεμπάστιαν που κατασπαράσσεται από ένα αγριεμένο πλήθος παιδιών αφηγείται η  ξαδέλφη του Κάθριν, μάρτυρας αυτής της κανιβαλικής τελετουργίας,  αντιμετωπίζοντας την εξαγριωμένη αντίσταση της δεσποτικής μητέρας του και την πιθανότητα να θεωρηθεί  φρενοβλαβής από τον γιατρό Ζάχαρη ο οποίος, εκβιαζόμενος, ενδέχεται να της κάνει λοβοτομή.  

Στην παράσταση η Μαρία Κεχαγιόγλου (Βάιολετ) και η Ελίνα Ρίζου (Κάθριν) έδωσαν κυριολεκτικά ρεσιτάλ ερμηνείας. Ξεχώρισαν επίσης ο Βαγγέλης Αμπατζής και η Αννα Μάσχα. Καλοί στους ρόλους τους η Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, ο Γρηγόρης Μπαλλάς και η Ναζίκ Αιδινιάν.

Στο τελευταίο αφήγημα του «Ο θρύλος του αγίου πότη» (1939) που, πότης και ο ίδιος, ονόμαζε «Η διαθήκη μου» ο Γιόζεφ Ροτ, σαν ύστατη σπονδή, προφητεύει τον θάνατό του μέσα από την ιδιαίτερη ιστορία ενός Παρισινού κλοσάρ.

H ευαίσθητη, αυστηρή αλλά και παιγνιώδης νουβέλα του είναι ένα κοσμικό παραμύθι στο οποίο ο άστεγος ήρωας, ένα μεταλλασσόμενο προσωπείο απελπισίας και ελπίδας, «συναντιέται» με μια σειρά από θαύματα  που τον προτρέπουν να ξεφύγει από την μίζερη καθημερινότητα  του. Εκείνος, όμως, ακόμα και όταν έρχεται σε επαφή με το «μικρό λουλούδι», (όπως ονομάζεται η Αγία Τερέζα στη θεατρική διασκευή του έργου) καταλήγει πάντα στο ποτό γλιστρώντας σταδιακά έξω από τη ζωή.

Το κείμενο του εξαίσιου αυτού στυλίστα διαχειρίζεται άνισα ο Φιλίππου διατηρώντας, ωστόσο, την ουσία του.

Η Μαρία Πανουργιά - αν εξαιρέσουμε μια έλλειψη κινησιολογικής οικονομίας - στήνει μια ενδιαφέρουσα σουρεαλιστική παράσταση στην οποία η αλχημεία σε φαινομενικά ασύνδετα στοιχεία είναι αποκαλυπτική, ενώ γειώνεται αντιστικτικά από μία "χορωδία" τεσσάρων γυναικών κάποιας  ηλικίας. Η διαταραγμένη πορεία του Κάρτακ (εύστοχος ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης), διανθίζεται από ένα εξίσου σουρεαλιστικό βίντεο όπου δύο γονείς μιλούν  κορακίστικα εκμαιεύοντας αυθόρμητο γέλιο.  Τους ερμηνεύουν εξαιρετικά ο Φιντέλ Ταλαμπούκας και η Δομνίκη Μητροπούλου που επιπλέον παίρνουν μέρος σε όλη την παράσταση. Ανώριμη ακόμα η Σοφία Ίτο.

Ελένη Πετάση / [email protected]