Της Ελένης Πετάση.

Ο Τροβατόρε, από τις δημοφιλέστερες όπερες του Βέρντι, στηρίζεται τόσο στην εξαίσια μουσική της όσο και στους ερμηνευτές της. Γιατί, αφενός το σκοτεινό λιμπρέτο της είναι άνευ λογοτεχνικών αξιώσεων -αφήνοντας, ωστόσο, περιθώριο στον συνθέτη να αναδείξει στο έπακρο τα  πρωτόγνωρα για την εποχή του εκφραστικά μέσα-  και αφετέρου, οπως φέρεται να είπε ο θρυλικός  τενόρος Ενρίκο Καρούζο «Για να πετύχει η παράσταση αυτού του έργου το μόνο που χρειάζεται είναι 4 μεγάλους τραγουδιστές».

ΧΑΡΗΣ ΑΚΡΙΒΙΑΔΗΣ

Στην παράσταση της Λυρικής Σκηνής (25/7) μπορεί οι τραγουδιστές να μην ήταν οι μεγαλύτεροι στον κόσμο αλλά άφησαν καλές εντυπώσεις: Η Τσέλια Κοστέα (Λεονόρα) με στέρεη τεχνική «κυκλοφόρησε» με άνεση μέσα στις άριες με την σοπράνο κολορατούρα φωνή της. Ο Βάλτερ Φρακκάρο (Μανρίκο), διαθέτοντας εξίσου στέρεη τεχνική, δεν κατάφερε, όμως, να αποδώσει υποκριτικά τον επαναστατικό χαρακτήρα του ρόλου του. Ο Μάρκο Καρία ήταν ένας αποτελεσματικός Κόμης ντι Λούνα, ενώ η έκπληξη της βραδιάς ήρθε από την Ελενα Κασσιάν η οποία, ερμηνεύοντας εκτάκτως την τσιγγάνα Αζουτσένα, μετέδωσε όλο το πάθος, το θυμό και την εκδικητικότητα της. Έξοχη, όπως πάντα, η χορωδία της ΕΛΣ υπό τη διεύθυνση του Αγαθάγγελου Γεωργακάτου και ικανοποιητική - αλλά όχι στις καλύτερες στιγμές της - η ορχήστρα της Λυρικής με μαέστρο τον Μίλτο Λογιάδη.

Charis_Akriviadis

Από κει και πέρα, αντιμετωπίσαμε ένα κακόγουστο, γκροτέσκο - συμβολικό (;) - ογκώδες σκηνικό (ένα χέρι, ένα μάτι, ένα σύμπλεγμα από ανθρώπινα κεφάλια, ένα ξερό δέντρο και δύο λιμνούλες) με την υπογραφή του σκηνοθέτη Στέφανο Πόντα. Η παράστασή του, εξάλλου, αναλώθηκε σε μια αδιάκοπη, ανεξήγητη και αδικαιολόγητη, κινησιολογία της χορωδίας και των ημίγυμνων κομπάρσων της (;). Κρίμα!