Είδαμε την «Lulu» του Φρανκ Βέντεκιντ που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Bios σε σκηνοθεσία Δήμητρας Τάμπαση και με live μουσική από τις S.W.I.M.

Ενδιαφέροντα πράγματα γίνονται στην Αθήνα το τελευταίο διάστημα. Μπορεί να μην είναι ακριβώς το νέο Βερολίνο όπως λέγεται όλο και περισσότερο, αλλά μέσα από την κρίση των περασμένων ετών αναδείχθηκαν καινούριες τάσεις, πολύ πιο μοντέρνες, σύγχρονες και επίκαιρες με την εποχή. Όσοι βρέθηκαν και στην πρόσφατη συναυλία της Princess Nokia στο Gagarin θα κατάλαβαν ότι δεν γίνονται πια σημαντικά φρέσκα events σε αυτή την πόλη, αλλά υπάρχει και το αντίστοιχο κοινό για να τα ακολουθήσει. Αυτή η κινητικότητα παρατηρείται και στο θέατρο. Μπορεί στην πλειονότητα του αθηναϊκού θεατρικού χάρτη να υπάρχουν ασφαλείς επιλογές γνωστών και κλασικών έργων, με ανεβάσματα που δεν ακονίζουν τις γωνίες, υπάρχουν όμως και δουλειές που τολμούν κάτι διαφορετικό που καταφέρνει να ζει και να αναπνέει στο σήμερα.

Ακριβώς μια τέτοια περίπτωση είναι η «Lulu» της Δήμητρας Τάμπαση, την οποία γνωρίσαμε μέσα από το ξεχωριστό «Brave New World» στο Σύγχρονο Θέατρο την περασμένη σεζόν. Τώρα τη συναντάμε στο Bios να ανεβάζει το «Lulu» του Φρανκ Βέντεκιντ και είναι πραγματικά ένα έργο που δένει ιδανικά με την καλλιτεχνική της ματιά. Η Lulu είναι ένα πλάσμα άκρως σεξουαλικό, πέρα από τα όρια της πατριαρχικής κοινωνίας και του κόσμου μας και για αυτό το λόγο αφανίζεται από το απόλυτο ανδρικό σύμβολο δολοφόνου, τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη. Στην αστραφτερή πορεία της θα μαγνητίσει τους πάντες, οι οποίοι βλέπουν πάνω της αυτό που θέλουν να δουν και αυτή σαν εξωγήινο πλάσμα που αλλάζει μορφή θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους, μέχρι όλοι οι σύζυγοί της να πεθάνουν ένας προς ένας.

Η Τάμπαση στέκεται στο θάνατο των συζύγων της Lulu και έτσι φαντάζεται το χαρακτήρα της χωρίς καθορισμένο φύλο, αφού ο νεκρός σύζυγος παίρνει κάθε φορά και τη θέση της. Είναι ένα έξυπνο και λειτουργικό τέχνασμα, αφού εκτός από το ότι αναδεικνύει την πολυπλοκότητα και την μοναδικότητα του χαρακτήρα, προτάσσει και την ψυχαναλυτική πλευρά του έργου του Βέντεκιντ σχετικά με τον πόθο που προκύπτει από την σεξουαλική έλξη και έχει να κάνει με το καθρέφτισμα στον άλλο δικών μας φετίχ, παθών και κομματιών του εαυτού μας που λησμονούμε ή που δεν τολμάμε να βγάλουμε προς τα έξω. Είναι μια φιλόδοξη ιδέα η οποία κερδίζεται εκ του αποτελέσματος.

Φυσικά καθώς ο Βέντεκιντ είναι από τους πρωτοπόρους του εξπρεσιονισμού στο θέατρο, η προσέγγιση της παράστασης δεν μπορούσε να είναι στερεοτυπική και συντηρητική. Έτσι, η Τάμπαση βλέπει την «Lulu» σαν ένα μεγάλο electro-pop πάρτι, το οποίο για να είναι επιτυχημένο δεν μπορεί να είναι αψεγάδιαστο. Τα σκηνικά αποτελούνται από μια σειρά από τουαλέτες, φυσική κατάληξη κάθε έξαλλου πάρτι και από neon λάμπες, οι οποίες ταιριάζουν με την live μουσική από τις Someone Who Isn’t Me (S.W.I.M.), δημιουργώντας ένα μοναδικό οπτικοακουστικό θέαμα μοντέρνας αισθητικής, μέσα στο οποίο μπορεί να απλωθεί η ιστορία. Κάπως έτσι, το στυλ παράγει περιεχόμενο και το περιεχόμενο ορίζει το στυλιζάρισμα.

Με έναν φρέσκο, νεανικό θίασο που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του ανεβάσματος (Αντωνίνα Βλουτή, Νίκος Γεωργίου, Απόστολος Μαλεμπιτζής, Ιάσονας Παπαματθαίου, Κωστής Στεφανής, Μυρτώ Στράμπη, Ορέστης Τρίκας), το αποτέλεσμα είναι μια θαρραλέα παράσταση που πειραματίζεται με τα όρια ηθικού και ανήθικου, λόγου και μουσικής, εκκωφαντικά όμορφη, την ίδια στιγμή που ξύνει την ασχήμια κάτω από την επιφάνεια. Την «Lulu» της Δήμητρας Τάμπαση την βιώνεις με την ίδια επικινδυνότητα ενός δυνατού πάρτι που τελειώνει τα ξημερώματα ή με την ένταση μιας επιτυχημένης ηλεκτρονικής συναυλίας, με τη διαφορά ότι επαναλαμβάνεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Αυτή η «Lulu» είναι μια παράσταση που τη νιώθεις τώρα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]