Κριτική από την Ελένη Πετάση.

Εκείνος είναι 75 χρόνων και εκείνη 42. Εκείνος είναι από τη φύση του μοναχικός και εκείνη εξωστρεφής, αλλά στην ουσία απελπισμένα μόνη. Η τυχαία συνάντησή τους σ’ έναν σιδηροδρομικό σταθμό πυροδοτεί μια αναπάντεχη σχέση. Μια σχέση που φλερτάρει με την αρχή της απροσδιοριστίας έτσι όπως τη διατύπωσε στα 1927 ο φυσικός, Νομπελίστας, Werner Heisenberg, υποστηρίζοντας ότι «δεν μπορεί να μετρηθεί ταυτόχρονα και με ακρίβεια, ούτε πρακτικά ούτε θεωρητικά, η θέση και η ταχύτητα ή η ορμή ενός σωματίου».

Κατ’ επέκταση στο «Heisenberg» ο Σάιμον Στίβενς -με ήρωες δύο ετερόκλητους χαρακτήρες: τον Iρλανδό, μουσικόφιλο, αλλά απόλυτα απομονωμένο Άλεξ, που διατηρεί ένα αποτυχημένο χασάπικο στο Λονδίνο, και την πληθωρική, αθυρόστομη Αμερικανίδα Τζόρτζι, που η αλήθεια της συγγενεύει με το ψέμα- αποπειράται να εφαρμόσει το βασικό αξίωμα της κβαντικής μηχανής στις ανθρώπινες σχέσεις.

Μετά το «Μotortown» (2007-8) ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος ασχολείται ξανά με κείμενο του Άγγλου συγγραφέα. Μόνο που το συγκεκριμένο, αν και διαθέτει κοινωνιολογικές προεκτάσεις, παρουσιάζει πολλές δραματουργικές αδυναμίες. Γιατί ενώ στην αρχή έχει σφικτή δομή και χιούμορ, στη συνέχεια αναλώνεται σε ανούσιες φλυαρίες. Ωστόσο, τόσο η ωμή γλώσσα του όσο και το θέμα του (η αναμφισβήτητη ανάγκη επαφής των ανθρώπων) ανταποκρίνονται στην ατομικιστική εποχή μας, αγγίζοντας -ενδεχομένως- στον καθένα μας ευαίσθητες χορδές. Κάτι που δεν κατάφερε να εκμαιεύσει η παράσταση παρά την επιμελημένη και καθαρή σκηνοθεσία.

Για το χλιαρό αποτέλεσμα ευθύνονται και οι καλοί πρωταγωνιστές της. Η Κόρα Καρβούνη, χωρίς ιδιαίτερες αποχρώσεις, πρόβαλε τον δυναμισμό της Τζόρτζι, αλλά -όπως στην περυσινή Μπλανς Ντιμπουά- «έθαψε» την τσαλακωμένη θηλυκότητά της. Ο Περικλής Μουστάκης σωστά σκιαγράφησε τον Άλεξ με λιτά εκφραστικά μέσα, αν και ήταν πέραν του δέοντος υποτονικός.

Ελένη Πετάση / [email protected]