Ο σκηνοθέτης γράφει για το clickatlife μια μικρή ιστορία για τα Χριστούγεννα της καρδιάς μας.

Χριστούγεννα ὁ δρόμος

Στο χιόνι πάνω, το τριζάτο, το μαλακό, στα βαμβάκια, στα σύννεφα, χωμένος μέχρι τα γόνατα, Χριστούγεννα και περπατάω πάνω στο χνάρι σου, περπατάω πάνω στο σημάδι σου, μπροστά εσύ στα έλατα, στα άστρα, στις κορφές, στους θάμνους η αλεπού και πίσω εγώ, ο γάιδαρος της Υεμένης, το φορτηγό σου, να κουβαλάω, μπαγκάζια, βαλίτσες, σχέδια, μυρτιές, σκίνα, κουμαριές, στα αστέρια, στις απόκρημνες γωνιές, ο μέγας όνος, ο μέγας όνος σου, ο πόνος σου, η αθωότητα και η μωρία, ο σύντροφός σου, ο πρόθυμος, ο ανυπότακτος, ο καρτερικός, ο ράθυμος, ο ισχυρογνώμων.

Χριστούγεννα ο δρόμος. Δεξιά και αριστερά ο τόπος μας, τα μήλα, τα πορτοκάλια, ἡ θάλασσα. Πάνω στο γάιδαρο εσύ να τραγουδάς, να ψέλνεις, να αγάλλεσαι κι αυτός ωραίος και ζωηρός με το περπάτημα της μάνας του, άγριο άλογο, και του προπάππου του, αρσενική γαζέλα, στα χιόνια, στα βουνά μας, στα καθαρά νερά, στα αρτεσιανά, στις γούρνες μας, να περπατάς, να πηγαίνεις, ήσυχη και ανέμελη, αμέριμνη, ωραία, όμορφη, Δεκεμβριανή με τη δροσιά, το κρύσταλλο στα χείλη, με το μωρό στην αγκαλιά κι αυτός με τα αυτιά του, τις αυτάρες του στητές, ορθές, να σε προσέχει, να σας προσέχει, να σας νοιάζεται, να σας πηγαίνει. Στρατιώτης. Οδηγός. Αρχάγγελος.

Στο χιόνι πάνω το τριζάτο, να το ακούω, να το νιώθω, να το χαίρομαι, να το αλέθει, να το ζυμώνει, να το πλάθει, να το γράφει ἡ πατούσα μου, ἡ λαχτάρα μου, να σκύβει ἡ μουσούδα μου, να καθαρίζει τα χιόνια, να βρίσκει τα καλά νερά, τη χλόη, τα άχυρα, τα μανιτάρια τα γλυκά. Τ' αγκάθια. Τα ραντάρ μου, οι κεραίες, οι αντένες, οι αυτάρες μου, η έγνοια μου, η αγάπη, η ανησυχία, πιάνει τον ήχο, βλέπει το λύκο, βλέπει τον κίνδυνο, μη φοβάσαι, βλέπω τον γκρεμό, τον ξέρω, μη φοβάσαι, ακούω χιλιόμετρα μακριά την ανάσα του, αλαφιάζομαι, στυλώνομαι, σ’ έχω στον ώμο μου, σε κρατάω, σας κρατάω, σας προσέχω, θα σας πάω, μη φοβάσαι, ξέρω το δρόμο, ξέρω το μονοπάτι το κρυφό που βγάζει κατευθείαν στη σπηλιά, στο στάβλο, στο παχνί, στο σπίτι, στο σπίτι μας, με τους ανθρώπους μας, με τα ζώα μας με την ευχή:

Στη γωνιά μας κόκκινο τ’ αναμμένο τζάκι, τούφες χιόνια πέφτουνε στο παραθυράκι. Το παραθυράκι, με την αυλή, με τα δέντρα, με τον σκοτεινό, τον χιονισμένο δρόμο, με τον πανούργο πόνο στο κούφωμα της βελανιδιάς. Εκεί, με τη φλόγα στο μάτι, με την επιμονή η αλεπού, με τη λαχτάρα, ωραία, όμορφη Δεκεμβριανή, με τη δροσιά, το κρύσταλλο στα χείλη, με την αγωνία, με την αγάπη σου, αλέθει και ζυμώνει και πλάθει το μονοπάτι το κρυφό Χριστούγεννα στα χιόνια μας, το χνάρι, το σημάδι σου μπροστά και πίσω εγώ, ο γάιδαρος της Υεμένης, το φορτηγό σου, να κουβαλάω, μπαγκάζια, βαλίτσες, σχέδια, μυρτιές, σκίνα, κουμαριές, ο μέγας όνος, ο μέγας όνος σου, ο πόνος σου, η αθωότητα και η μωρία, ο σύντροφός σου, ο πρόθυμος, ο ανυπότακτος, ο καρτερικός, ο ράθυμος, ο ισχυρογνώμων.

Χριστούγεννα ὁ δρόμος.

Ο Θοδωρής Γκόνης σκηνοθετεί αυτή την περίοδο την παράσταση «Ο πατέρας του Άμλετ» του Μάνου Ελευθερίου στο Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες. Παράλληλα, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγρα το βιβλίο του«Εφτά Λευκά Πουκάμισα».