Και αυτά είναι τα Χριστούγεννα που δεν θα ξεχάσει ποτέ.

Το Σωτήριον Έτος 1992, σε ηλικία 12 ετών, βρέθηκα να περνάω τις δεκαπενθήμερες διακοπές των Χριστουγέννων σε ένα μοναστήρι του Νομού Μεσσηνίας. Εκεί, προς μεγάλη μου έκπληξη (και ακολουθώντας τελικά τη δική του -μυστηριώδη για εμένα εκείνο τον καιρό- κλίση), είχε προσφάτως προσαράξει ο 40άρης τότε αδελφός της μητέρας μου και δικός μου αγαπημένος θείος ως δόκιμος μοναχός. Η στενή σχέση που είχαμε, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με έκανε να θέλω να μοιραστώ μαζί του τον χρόνο των διακοπών.

Η Μονή εκείνο τον καιρό είχε τύχει ανανέωσης, αφού πολλοί άλλοι δόκιμοι, αρκετά χρόνια μικρότεροι σε ηλικία από τον θείο μου και κοντά στη δική μου, δεκαοχτώ ή είκοσι χρόνων, είχαν επίσης προσφάτως ενταχθεί στο δυναμικό της.

Η απόσταση ανάμεσα στη νεανική ορμή των νεαρών δόκιμων μοναχών και στην ανάγκη να υποταχθούν στους κώδικες και τους κανόνες του μοναχικού βίου παρήγαγε μεγάλη ένταση και μου ερέθιζε την περιέργεια.

Θέλοντας να δω πώς ζουν, άρχισα αμέσως να συμμετέχω στο βαρύ πρόγραμμα των ακολουθιών. Ξυπνούσα πριν χαράξει, κατέβαινα από το «κελί» μου στο ναό όπου τους άκουγα να απαγγέλλουν και να ψάλλουν σε μια γλώσσα που μου αποκάλυπτε λιγότερα από τα μισά νοήματά της, αλλά με προκαλούσε να την ανακαλύψω. Έπειτα τους ακολουθούσα στην «Τράπεζα», όπου έτρωγαν -τις περισσότερες φορές- άνοστα φαγητά. Αργότερα στην «Ιματιοθήκη», όπου δοκίμαζαν ακριβοραμμένα άμφια από την Ρωσία, μίτρες, εγκόλπια, επισκοπικές ράβδους κι έπαιζαν τους «Δεσποτάδες», προσφωνώντας ο ένας τον άλλον «Σεβασμιότατε» «Μακαριότατε», «Παναγιότατε» ή έστω «Γέροντα» και τραγουδώντας «Πολυχρονισμούς» σε μελλοντικούς ιεράρχες που κατείχαν τα ονόματά τους, αυτά που -εγκαταλείποντας τα εγκόσμια- είχαν αποκτήσει μετά την μοναχική κουρά. Εις πολλά έτη…Εις πολλά έτη…

Ο κόσμος μου γέμισε πολύχρωμα υφάσματα και λαμπερά τιμαλφή, ήχους Πλάγιους Δεύτερους και Τέταρτους, σπάνια και παλαιά βιβλία, διάβασα «Γεροντικό», «Συνέκδημο του Ορθοδόξου» και «Μηναίον», κείμενα τα οποία έγραψαν άνθρωποι που πίστευαν βαθειά και απευθύνονταν σε ανθρώπους που είχαν την ανάγκη να πιστέψουν. Στο βάθος όλων η έννοια της λατρείας και της αναπαράστασης. Στη Θεία Λειτουργία: Το Θείο Πάθος. Στη μικρή σκηνή της Ιματιοθήκης: πάθη ανθρώπινα, μεγαλειώδη.

Για δύο, σχεδόν, χρόνια μετά από κείνα τα Χριστούγεννα μία βεβαιότητα είχα. Όταν μεγαλώσω θα γίνω μοναχός. Κι έπειτα, ποιος ξέρει; Μπορεί και Αρχιεπίσκοπος. Έτσι κι αλλιώς είχα αρχίσει να εξοικειώνομαι πολύ με την περίεργη εκείνη γλώσσα. Και μήπως δεν θα μπορούσα να μάθω να ψέλνω σαν άγγελος; Όσο για τις στερήσεις…Για δέκα συναπτές ημέρες στο μοναστήρι, όταν όλοι οι υπόλοιποι έτρωγαν έξυπνα μαγειρεμένες (Αγιορείτικος Τσελεμεντές) νηστήσιμες τροφές, εγώ επέμενα στα σκέτα φύλλα μαρουλιού με ξύδι, κάποιες φορές και με λεμόνι. Για ποικιλία.

Ποιο χέρι με τράβηξε από την στενή Ιματιοθήκη και με ανέβασε μετά από τέτοια περιπλάνηση στην θεατρική σκηνή; Ποιος Θεός είναι αυτός που υπονομεύει έτσι τον εαυτό του και αδιαφορεί που τον εγκατέλειψα; Και δεν ζηλεύει που ψάχνω μια στιγμή αλήθειας μέσα σε κείμενα που δεν γράφτηκαν για Κείνον;

Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος θα σκηνοθετήσει τη νέα παραγωγή των This Famous Tiny Circus theater group «Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα» της Λένας Κιτσοπούλου που θα κάνει πρεμιέρα στις 12 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Σταθμός, με πρωταγωνιστές τον Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη και την Ελένη Στεργίου. Την άνοιξη θα συνεχίσει τον τρίτο κύκλο περιοδείας της η επιτυχημένη «Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη, παράσταση που συν-σκηνοθετεί και συμπρωταγωνιστεί με την Ελένη Στεργίου, η οποία παρουσιάστηκε για 2 σαιζόν στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας-Β΄ Σκηνή και σε πανελλήνια περιοδεία αποσπώντας πολύ καλές κριτικές.

*** Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Καρυοφύλλη Γκροζούδη στα πλαίσια της φωτογράφισης των συντελεστών του Θεάτρου Σταθμός σε γειτονιές του Μεταξουργείου με αφορμή το νέο πρόγραμμα του θεάτρου για την σαιζόν 2017-2018.