Ο σκηνοθέτης αναπολεί με νοσταλγία, αγάπη και μια δόση ζήλειας το εφηβάκι που είχε το θάρρος και το θράσος να απομονωθεί για να αναπνεύσει ελεύθερο.

Ήμουν έφηβος, γύρω στα 16, και αποφάσισα να κατέβω μόνος Ικαρία για Χριστούγεννα στο παγωμένο σπίτι των προγόνων με τα μεγάλα κάδρα του προπάππου και της προγιαγιάς να με κοιτούν από το βάθος του χρόνου και να με κάνουν να ανατριχιάζω. Η θάλασσα φουρτουνιασμένη, ο βοριάς να θερίζει, όλοι οι κάτοικοι του χωριού κλεισμένοι στα σπίτια τους, κι εγώ στη μοναξιά του παλιού, παρηκμασμένου αρχοντικού σε ιερή σιωπή να αφουγγράζομαι τους ψιθύρους των αιώνων. Η μοναχικότητα που επέλεξα εκείνα τα Χριστούγεννα είναι σημείο αναφοράς για τη ζωή μου και την τέχνη μου. Ένας έφηβος αναχωρητής με μια κιθάρα και 5-6 βιβλία με ποιήματα, μόνος να περιπλανιέται σε όλο το νησί, ανακαλύπτοντας μυστικά χειμωνιάτικα που το φασαριόζικο καλοκαίρι δεν σε αφήνει να δεις. Κοιτάζοντας πίσω το αγαπώ και το ζηλεύω εκείνο το εφηβάκι που είχε το θάρρος και το θράσος να απομονώνεται για να συλλογιστεί, για να αισθανθεί, για να αναπνεύσει ελεύθερο.

Μόνη στιγμή κοινωνικοποίησης τα μαγικά, νυχτερινά κάλαντα της πρωτοχρονιάς που οι Ικαριώτες κάθε ηλικίας λένε σε μεγάλες παρέας τη νύχτα της 31ης Δεκεμβρίου πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι μέχρι την αυγή. Εκείνη η αυγή έχει χαραχθεί στη μνήμη μου ανεξίτηλη γιατί μετά από αρκετά φιλόξενα σπιτικά τραπεζώματα, η παρέα των καλαντιστών κατέληξε στην άκρη-άκρη του λιμανιού και είπε όλα τα Ικαριώτικα κάλαντα στη θάλασσα, στον άνεμο, στη μανιασμένη αλισάχνη.

Ο Κώστας Γάκης παρουσιάζει αυτή την περίοδο με την Ομάδα Ιδέα τις επαναλήψεις «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2» και «Το Δέντρο του Οιδίποδα» και τη νέα παράσταση της ομάδας «Υπηρέτης δύο Αφεντάδων» του Κάρλο Γκολντόνι στο Θέατρο Άλφα.Ιδέα.