Από την Ελένη Πετάση.

«Ρομπ / Rob» του Ευθύμη Φιλίππου: Μεταμορφωμένη σε αναγεννησιακό πίνακα του Μυστικού Δείπνου η σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών φιλοξενεί ένα κατακερματισμένο τραπέζι με νεκρούς και ζωντανούς συνδαιτυμόνες. Σ’ αυτό το παράδοξο συμπόσιο-τελετή δέκα πρόσωπα αφηγούνται εμπειρίες, μνήμες, σκέψεις και υποκειμενικές απόψεις που αφορούν το μοναδικό άτομο το οποίο, με κάποιον τρόπο, τους συνδέει: τον Ρομπ. Και ο Ρομπ, που είναι ήδη πεθαμένος, αλλά τους έχει ανεπανόρθωτα στιγματίσει (κάποιοι τον θεωρούν εγκληματία, κάποιοι άγιο), δεν είναι άλλος από τον κατά συρροή δολοφόνο Ρομπέρτο Σούκο (1962-1988), στον οποίο ο Μπερνάρ Μαρί Κολτές αφιέρωσε το περίφημο έργο του «Ρομπέρτο Τσούκο» (1988). O Ευθύμης Φιλίππου, στο δικό του αλληγορικό έργο, εμπνέεται από την ιστορία του Κολτές, τη χρησιμοποιεί, ωστόσο, με λοξή ματιά, προχωρώντας τη σε άλλα μονοπάτια, για να αποτυπώσει τους προβληματισμούς του πάνω στο θέμα της βίας στη σύγχρονη κοινωνία.

Μια στερεοτυπική, «εκπολιτισμένη» κοινωνία, βυθισμένη στην πολιτική ορθότητα, που δεν μπορεί να πορευτεί χωρίς αρχηγούς, που μένει καθηλωμένη στα όριά της, αλλά σαγηνεύεται απ’ όσους «τολμούν» να τα ξεπεράσουν. Ακόμη και όταν εκείνοι εκτρέπονται από τους κανόνες ακολουθώντας τα βίαια, ζωώδη ένστικτά τους. Η αντανάκλασή της εκπροσωπείται εδώ σε μικρογραφία από δέκα φωνές -θαυμαστές και θύματα του Ρομπ-, που εκφράζουν μέσα από μακροσκελείς μονολόγους απωθημένες επιθυμίες και αντικρουόμενα συναισθήματα μίσους και λατρείας. Αρχίζοντας με τον δολοφονημένο αστυνομικό επιθεωρητή (εύστοχος ο Χρήστος Λούλης), που δίνει μια «διάλεξη» περί αγάπης, συνεχίζοντας με τον άνδρα που θέλει να μοιάσει στον δολοφόνο (καίριος ο Μιχάλης Σαράντης), το κορίτσι που τον αγάπησε (εξαιρετική η Αγγελική Παπούλια) και τον δεσμοφύλακα (του επίσης εξαιρετικού Κωσταντίνου Αβαρικιώτη), η παράσταση εξελίσσεται με τις εξομολογήσεις των υπόλοιπων προσώπων από ένα σύνολο πολύ καλών ηθοποιών: Μαρία Σκουλά, Εύη Σαουλίδου, Γιώργος Κλίνης, Βασίλης Μαγουλιώτης, Ελίνα Ρίζου, Σταυρούλα Σιάμου.

Ο Δημήτρης Καραντζάς χειρίστηκε έξοχα το δαιδαλώδες κείμενο, όπου το λογικό και το παράλογο, το ιδιότυπο χιούμορ και ο μουσικός λόγος, η ειρωνεία και ο σουρεαλισμός συνυπάρχουν σε ίσες δόσεις. Δημιουργώντας ποιητικές εικόνες και σπάζοντας την αποστασιοποιημένη συμμετρία με εκρηκτικά συμπλέγματα (κίνηση Τάσος Καραχάλιος) εξόρυξε τον εσωτερικό ρυθμό του. Στο άρτιο αποτέλεσμα σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι υπόλοιποι πολύτιμοι συνεργάτες του: Δημήτρης Καμαρωτός στην ηχητική δραματουργία και μουσική σύνθεση, Ιωάννα Τσάμη στα κοστούμια και Αλέκος Αναστασίου στους φωτισμούς. Ωστόσο, σε αντίθεση με την οικονομία που βρίσκουμε στα σενάρια, τα οποία ο Φιλίππου έχει συνυπογράψει με τον Γιώργο Λάνθιμο, η μεγάλη διάρκεια του θεατρικού του έργου αποδυνάμωσε τα νοήματα του και έχασε μέρος από την ουσία του.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Σιμόπουλος

Ελένη Πετάση / [email protected]