Ο Γιώργος Νινιός δηλώνει στο click@Life ότι είναι ανθρώπινο να εθελοτυφλούμε αλλά είναι καλύτερο να συνειδητοποιούμε όσα μας συμβαίνουν στην πραγματικότητα.

Ο Γιώργος Νινιός σκηνοθετεί τη δραματική κωμωδία του Νίκου Ποριώτη «Δεν θα μείνω πολύ» (στο θέατρο του Ήλιου) που παρουσιάζει με πρωτότυπο τρόπο τη γέννηση ενός θεατρικού κειμένου αλλά και το προσωπικό δράμα ενός ανθρώπου, ο οποίος ζει στην κόψη του ξυραφιού. Τον κεντρικό ήρωα του έργου υποδύεται ο Νίκος Ποριώτης ενώ στο πλευρό του εμφανίζεται η Κατερίνα Μπιλάλη, στο ρόλο μιας απρόσκλητης επισκέπτριας. Ο κεντρικός ήρωας, είναι συγγραφέας χωρίς έμπνευση, ηθοποιός χωρίς ρόλο και αλκοολικός…χωρίς ποτό. Τη γκρίζα ζωή του θα αναστατώσει μια άγνωστη, η οποία θα του χτυπήσει την πόρτα και θα τον πείσει να πρωταγωνιστήσει στην πιο κωμική παράσταση της ζωής του. Άλλωστε και η ζωή είναι κωμωδία…

Έχετε δοκιμαστεί ως ηθοποιός πολλά χρόνια πριν καθίσετε στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Πιστεύετε ότι αυτό έχει επηρεάσει και τη σκηνοθετική σας ματιά σε αυτή την παράσταση;

Δεν το βλέπω με «καρέκλες» το όλο θέμα. Είναι ένα έργο που μου άρεσε πολύ, το συζητήσαμε, μου το πρότειναν και απλώς μου άρεσε να το φτιάξω. Δεν ένιωσα μέσα μου ότι «και τώρα, σκηνοθετώ». Δεν το βλέπω καθόλου έτσι.

Τι ήταν αυτό που σας συγκίνησε και σας γοήτευσε στην κωμωδία του Νίκου Ποριώτη;

Ότι είναι μία πράξη της ζωής που συμβαίνει όση ώρα παρακολουθούμε το έργο. Το εύρημα είναι ότι φτιάχνεται επί σκηνής ένα έργο όση ώρα το παρακολουθούμε.

Βασίζεται δηλαδή στον αυτοσχεδιασμό επί σκηνής;

Όχι, καθόλου. Μπορεί να φαίνεται αυτοσχεδιασμός αλλά είναι όλα καθορισμένα. Είναι ένας άνθρωπος που ζει στο χώρο του με τα όποια προβλήματά του-που είναι αρκετά. Ξαφνικά παρουσιάζεται κάποιος στο σπίτι του εκείνη τη στιγμή και του λέει ότι έχω μια ιδέα να φτιάξουμε ένα έργο- γιατί ο ήρωας είναι σκηνοθέτης, ηθοποιός και συγγραφέας. Του προτείνει το άλλο πρόσωπο λοιπόν να φτιάξουν ένα έργο που θα περιλαμβάνει όλα όσα τους συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της γνωριμίας τους. Στην ουσία δηλαδή, ο θεατής παρακολουθεί δύο έργα μέσα σε ένα έργο, δύο σκέψεις, σε μια κατάσταση.

Επομένως δηλαδή έχουμε το θέατρο μέσα στο θέατρο;

Και λίγο παραπέρα…

Ο Νίκος Ποριώτης ερμηνεύει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το γεγονός ότι είναι συγγραφέας και πρωταγωνιστής δημιουργεί κάποια ιδιαίτερη δυναμική στη μεταξύ σας συνεργασία αλλά και στο στήσιμο της παράστασης;

Ο Νίκος Ποριώτης το ξέχασε όλο αυτό πολύ νωρίς. Από την αρχή που ξεκινήσαμε τις πρόβες συζητούσαμε ότι είναι κάποιος που έχει γράψει αυτό το έργο, μας το έχει δώσει κι εμείς το φτιάχνουμε.

Και γιατί επιλέξατε αυτό το μονοπάτι, να το ξεχάσετε τελείως;

Γιατί να το θυμόμαστε; Δεν θα του πρόσθετε ούτε θα του αφαιρούσε κάτι από το ρόλο του. Έτσι κι αλλιώς είναι καλό κι ωραίο να δημιουργηθεί μπροστά του ένα tabula rasa (άγραφο χαρτί), για να αποστασιοποιηθεί από τη γέννα τη συγγραφική και να μπει στη γέννα την υποκριτική.

Πώς αντιλαμβάνεστε ως σκηνοθέτης, τον ήρωα του έργου;

Όπως τον αντιλαμβάνεται και αυτός που το έχει γράψει. Δεν έχω πειράξει τίποτα. Είναι ένας ηθοποιός- συγγραφέας, αλκοολικός, ο οποίος έχει καταφέρει να μην πιει για ενενήντα μέρες. Ακριβώς εκείνη την ημέρα, έχει έναν επισκέπτη στο σπίτι του.

Είναι μια κωμωδία ή τραγωδία;

Ο Νίκος ο Ποριώτης το χαρακτηρίζει μαύρη κωμωδία. Εγώ νομίζω ότι ο κατάλληλος τίτλος για αυτό το συγκεκριμένο έργο είναι «δραματική κωμωδία». Γενικά μου αρέσει πολύ το είδος της κωμωδίας.

Η πρόκληση στη συγκεκριμένη κωμωδία που σκηνοθετείτε ποια ήταν κατά τη γνώμη σας;

Αυτή η ιδέα του Νίκου: ότι φτιάχνεται ένα έργο μέσα στο έργο, ότι εμείς ζούμε, κι αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή γίνεται έργο. Είναι σαν κάποιος να παρακολουθεί τις ζωές μέσα από ένα παραθυράκι, κι αν τον ακούσουμε να γελάει τσαντιζόμαστε κιόλας και του λέμε δεν κατάλαβα, που είναι το αστείο, γιατί γελάς. Αυτή είναι η φόρμα που είναι γραμμένο το κείμενο.

Σκοπεύετε να επιστρέψετε σύντομα στην τηλεόραση;

Το θέμα δεν είναι αν το σκοπεύω εγώ η όχι. Το ζήτημα είναι να ζωντανέψουν τα πράγματα επαγγελματικά, να ησυχάσουμε κάπως οικονομικά για να αρχίζουν να γίνονται πάλι παραγωγές. Μου αρέσει παρά πολύ η τηλεόραση, όμως δεν υπάρχουν πλέον παραγωγές. Ίσως κάποια στιγμή τα πράγματα να στρώσουν και να ξανακυλήσει το ποτάμι. Από την άλλη, τώρα που δεν υφίσταται αυτό, υπάρχει χρόνος για άλλα πράγματα.

Πιστεύετε ότι το θέατρο μπορεί να αντισταθεί στην οικονομική κρίση;

Δεν υπάρχει κανείς αυτή τη στιγμή που να μην παλεύει. Η Ιστορία του θεάτρου έχει αποδείξει ότι αντέχει. Συγχρόνως ό,τι έχει σχέση με την τέχνη ξεκουράζει και τον άνθρωπο, τον κάνει να ξεχνιέται ή έστω να είναι λίγο πιο ήρεμος και ήσυχος …

Το προσωπικό σας αντίδοτο στην κρίση που βιώνουμε;

Υπομονή. Δεν έχω αντίδοτο. Δουλειά, υπομονή και ψυχραιμία. Δεν νομίζω ότι μπορεί να βρει κάποιος αντίδοτο για αυτό. Κι αν ψάξεις να βρεις το αντίδοτο θα είναι πολύ χειρότερο από το δηλητήριο. Πρέπει να ζούμε και τη χαρά και τη λύπη, τα δύσκολα και τα εύκολα.

Δηλαδή, είναι χειρότερο να κλείνουμε τα μάτια, προσπαθώντας να ζήσουμε σε δικούς μας κόσμους;

Δεν κλείνεις τα μάτια. Ζεις το ζόρι. Το εισπράττεις σε όλο του το μεγαλείο. Ο άνθρωπος έχει τρομερές δυνάμεις. Εκείνη τη στιγμή τις ανακαλύπτεις. Και το περνάς ή προσπαθείς να το περάσεις. Το παλεύεις. Πρέπει να παλεύεις. Δεν μπορείς να παραιτείσαι.

Είχαμε μάθει να εθελοτυφλούμε τα τελευταία χρόνια πιστεύετε;

Αυτό σημαίνει άνθρωπος. Έχεις ανάγκη και να εθελοτυφλείς. Και να κοιτάς τον εαυτό σου, και να γίνεσαι εγωιστής και να κάνεις ότι δε βλέπεις… όλα αυτά τα βρίσκουμε μπροστά μας τώρα.

Υπάρχει κάτι που σας κάνει να σκέπτεστε το μέλλον ίσως με κάποια αισιοδοξία;

Είμαι απόλυτα ρεαλιστής. Όταν δω μια αχτίδα φωτός τη χαίρομαι και παίρνω ανάσα. Όταν είναι μαύρος ο ουρανός, βλέπω το μαύρο ουρανό. Δε μου αρέσει να αισιοδοξώ με το ζόρι, ούτε να είμαι απαισιόδοξος με το ζόρι, έτσι για να είμαι απαισιόδοξος.

Πιστεύετε ότι με όσα συμβαίνουν σήμερα ένας καλλιτέχνης πρέπει να «παίρνει θέση» πιο ενεργή όσον αφορά τα πολιτικά ζητήματα;

Είναι τελείως προσωπικό αυτό που θα πω: ο καθένας στον τομέα του και τη θέση του. Τη θέση μας την παίρνουμε έτσι κι αλλιώς στην κοινωνία και την παλεύουμε αναλόγως των συνθηκών. Μου αρέσει να βλέπω ένα πολιτικό στη θέση του πολιτικού- όσο υπάρχουν ακόμα πολιτικοί-, το ταξιτζή στη θέση του ταξιτζή, το λιμενεργάτη στη θέση του λιμενεργάτη. Έτσι κι αλλιώς όλοι αυτοί που είπα παλεύουν ο καθένας με το δικό τους τρόπο. Προσωπικά δεν μπορώ να είμαι ηθοποιός και να ασχολούμαι ενεργά με την πολιτική, δεν θα μπορούσα να κάνω καλά τίποτα από τα δύο.

Ταυτότητα παράστασης: «Δεν θα μείνω πολύ», στο Θέατρο Ήλιου. Πρωταγωνιστούν: Κατερίνα Μπιλάλη, Νίκος Ποριώτης. Σκηνοθεσία: Γιώργος Νινιός. Σκηνικά: Ηλένια Δουλαδίρη. Κοστούμια: Ευγενία Ζήνδρου. Μουσική και τραγούδι παράστασης: Γιώργος Νινιός. Ενορχήστρωση: Γιώργος Αναστασόπουλος.

Πληροφορίες: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15. Θέατρο του ήλιου (Φρυνίχου 10, Πλάκα). Διάρκεια παράστασης : 90 λεπτά. Τιμές Εισιτηρίων: 15 ευρώ και 10 ευρώ για πολυτέκνους, ανέργους και συνταξιούχους. Τηλέφωνο κρατήσεων θεάτρου: 2103231591.

ΜΑΝΙΑ ΣΤΑΪΚΟΥ