H Eλένη Πετάση γράφει κριτική για την παράσταση «Late night» που παρουσιάστηκε από τους Blitz, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.

«Αργά τη νύχτα, δεν ξέραμε τι να κάνουμε... Είχαμε πάντα την αίσθηση ενός κόσμου σκόρπιου. Θέλαμε μέσα από τις αφηγήσεις των προσώπων του έργου να περιγράφεται το ταξίδι τους κατά μήκος της Ευρώπης, με τον πολιτικό χάρτη διαλυμένο, τις ιδεολογίες σε πλήρες αδιέξοδο και τα υποκείμενα σε ένα διαρκή αγώνα μεταξύ των επιθυμιών τους και της ιστορικής αναγκαιότητας, μεταξύ της ανάγκης τους να αγαπηθούν και της σύγχρονης σύγχυσης, μεταξύ της επιμονής της μνήμης και της ανάγκης να ξεχάσεις και να ξεχαστείς...»

Με αυτά τα λόγια, οι «Blitz» -ήτοι Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής- αναλύουν στο πρόγραμμα της παράστασης το σκεπτικό της αποσπασματικής αφήγησης τους με τίτλο «Late night» που παρουσιάστηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Ωστόσο, το αποτέλεσμα διαψεύδει τις προθέσεις τους. Και όχι μόνο γιατί στριφογυρίζουν γύρω από τη θεματολογία που ανέπτυξαν ιδιαίτερα στο «Guns, Guns, Guns» και στο «Cinemascope».

Ούτε μόνο γιατί, για άλλη μια φορά, δανείζονται στοιχεία από εκείνους τους δημιουργούς στους οποίους ανήκει η έμπνευση του θεάτρου της επινόησης -κι ας αυτοαποκαλούνται «The best known devised theater in Greece» (τo πιο γνωστό θέατρο της επινόησης στην Ελλάδα). Αλλά γιατί και εδώ, όπως στις πιο πρόσφατες δουλειές τους («Γαλαξίας», «Δον Κιχώτης»), επαναλαμβάνουν την ίδια φόρμα με διαφορετικό περιτύλιγμα, εκσφενδονίζοντας μπροστά σε ένα μικρόφωνο κατακερματισμένες φράσεις, είτε δικές τους είτε σημαντικών ανθρώπων των Γραμμάτων (όπως ο Σελίν και ο Ελιοτ).

Στην προκειμένη περίπτωση, το «έργο» εκτυλίσσεται μέσα σε μια αίθουσα χορού, περικυκλωμένη από τα συντρίμμια της Ευρώπης. Εκεί τρία ζευγάρια (Γ. Βαλαής, Σ. Κόκκαλη, Α. Παπούλια, Χρ. Πασσαλής, Φ. Ταλαμπούκας, Μ. Φιλίνη) στροβιλίζονται στο ρυθμό ενός ατέλειωτου βαλς, ενώ κάθε τόσο κάποιος πλησιάζει το μικρόφωνο και, ανασύροντας από τη μνήμη του γεγονότα που συνέβησαν σε απροσδιόριστο χρόνο και τόπο, μιλάει για αδιέξοδους έρωτες και καταστρεπτικούς πολέμους, για απογοητεύσεις, αλλά και αντιστάσεις.

Οι προσωπικές τραυματικές εμπειρίες συγκρούονται με ιστορικοπολιτικές αναφορές (έννοιες όπως ο μαρξισμός, ο σοσιαλισμός, η επανάσταση επικρατούν στους σχολιασμούς τους) και, ταυτόχρονα, εμπλέκονται με μια μελοδραματική αίσθηση, που εντείνεται με την επιλογή λυρικής μουσικής (από τα πιο ενδιαφέροντα ακούσματα είναι το «Lovers are strangers» της Chinatown και το «Quasimodo Tango» του Chedalia Tazartes).

Ο λόγος ανολοκλήρωτος, άλλοτε βίαιος και άλλοτε ποιητικός, πέφτει στο κενό, συμβολίζοντας το τέλος μιας εποχής και την αρχή του τέλους μιας άλλης. Η ακόμα και το κενό της ίδιας της ύπαρξης στις ύπουλες μέρες που βιώνουμε.

Στο ενδιάμεσο, παρεισφρέει ένα χιουμοριστικό απόσπασμα, με μιμήσεις αποτυχημένων ακροβατικών, που ειρωνεύονται τη ναρκισσιστική τάση των ανθρώπων και των καλλιτεχνών ειδικότερα.

Το «Late night» θα μπορούσε να αποκωδικοποιήσει την εποχή της μεγάλης πλάνης, αλλά, δυστυχώς, χάνει το στόχο του, καθώς ενδίδει στην ευκολία και παγιδεύεται μέσα στο δικό του ναρκισσισμό.

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ - petassi@otenet@gr.