Από την Ελένη Πετάση.

Όταν η σκηνοθεσία μιας όπερας ξεφεύγει από τα όρια της σύμβασης και με τη ματιά μιας ταλαντούχας δημιουργού ερευνά νέες, ενδεχομένως τολμηρές διαδρομές, τότε ένα μη αληθοφανές ρομαντικό μελόδραμα του πρώτου μισού του 19ου αιώνα γειώνεται απρόσμενα αποκτώντας  αξιομνημόνευτο αποτέλεσμα.

Η Λουτσία ντι Λαμμερμούρ του Ντονιτσέττι (1835) στην παράσταση της Κέιτι Μίτσελ είναι μια τέτοια περίπτωση καθώς εμπλουτίζεται με παράλληλες βουβές ρεαλιστικές σκηνές ενώ αλλάζει κάποιες άλλες από το πρωτότυπο κείμενο το οποίο βασίζεται στο δημοφιλές μυθιστόρημα του Ουώλτερ Σκοτ «Η νύφη των Λάμμερμουρ» (1818).

Χωρίζοντας ευρηματικά τη σκηνή σε δύο μέρη η αγγλίδα σκηνοθέτης δημιούργησε δύο πεδία δράσεων. Στο ένα εξελίσσονται επεισόδια από την καθημερινότητα της Λουτσίας, όπως για παράδειγμα  τη στιγμή που φοράει ανδρικά ρούχα προκειμένου να συναντηθεί με τον έρωτα της χωρίς να την αναγνωρίσουν ή τον τρόπο που προετοιμάζεται για να σκοτώσει τον άντρα της. Στο άλλο βλέπουμε την κύρια (τραγουδιστική) δράση στην οποία ξεχωρίζει η εξαιρετική Χριστίνα Πουλίτση - ιδιαίτερα στη δύσκολη, φωνητικά και ερμηνευτικά,  σκηνή της τρέλας, όπου «συνομιλεί» συνταρακτικά με τους ήχους ενός φλάουτου.

Η Κέιτι Μίτσελ κράτησε αυτούσιο τον τραγικό μύθο του έργου. Κατ' επέκταση η ηρωίδα ερωτεύεται παράφορα τον Εντγκάρντο, έναν ανθρωπο που μισεί ο αδελφός της, ο οποίος και την υποχρεώνει, κυρίως για πολιτικούς λόγους, να παντρευτεί τον Αρτούρο Μπάκλω. Ο εραστής της εμφανίζεται απροσδόκητα την  μέρα του γάμου της και θεωρώντας ότι τον έχει προδώσει την καταριέται. Εκείνη, μέσα στην απελπισία της, παρανοεί, δολοφονεί τον σύζυγό της και αυτοκτονεί. Οταν ο Εντγκάρντο μαθαίνει τον θάνατό της δίνει και αυτός τέλος στη ζωή του.

Η Μίτσελ διαφοροποίησε καίρια το λιμπρέτο σε δύο σημεία. Αφενός  παρουσίασε την ηρωίδα έγκυο από τον εραστή της και επινόησε την αποβολή του μωρού της. Αφετέρου έδειξε τον Εντγκάρντο να πεθαίνει δίπλα στην αγαπημένη του αντί να αυτοκτονεί στο πατρογονικό κοιμητήριο. Για μένα, από όλες τις απόψεις, ήταν μία από τις καλύτερες παραστάσεις όπερας που έχω δει. Όσο για την απόδοση των τραγουδιστών και των μουσικών αυτό θα το κρίνουν οι ειδικοί.

Η δεύτερη όπερα ξένης παραγωγής (Κωμική Όπερα του Βερολίνου) που μας χάρισε η Λυρική Σκηνή ήταν «Ο Μαγικός Αυλός» του Μότσαρτ σε σκηνοθεσία των Μπάρρη Κόσκυ και Σούζαν Αντράντε της βρετανικής ομάδας 1927. Μια παράσταση ευφάνταστη που συνδύασε το ζωντανό θέαμα με τα κινούμενα σχέδια του Πολ Μπαρτ. Μόνο που, αν και διέθετε πρωτοτυπία, υποκριτική δεινότητα και χιούμορ παραφόρτωσε τα δρώμενα με οπτικά ευρήματα.

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ - [email protected]