Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την παράσταση «Η ρομαντική μου ιστορία» που ανεβαίνει στο θέατρο Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.

Με μια χορογραφία που αποδίδει όρθια και μηχανικά όλα τα γνωστά κλισέ των ερωτικών στάσεων ξεκινά η νέα περί έρωτος (και άλλων δαιμονίων) μπιτάτη παράσταση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Ενας άνδρας –δυο γυναίκες, ένα τρίγωνο οι ήρωές της, που περνάνε δια πυρός και σιδήρου τον έρωτα αποδομώντας τον ηδονικά και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια στην (καθόλου στην πραγματικότητα) «Ρομαντική μου Ιστορία» του άκρως «μεσογειακού», μολονότι Σκωτσέζου, D.C.Jackson.

Ένα δροσερό, αν και αναμενόμενο θεατρικό κείμενο για τον «ασύμπτωτο κόσμο των δυο φύλων», όπως λέει ο σκηνοθέτης, με «πολύ υποψιασμένο χιούμορ», παρ’όλα αυτά με σχεδόν όλα τα κλισέ για τον έρωτα (όπως ενδεικτικά, η φράση: «όλοι οι καλοί είναι πιασμένοι και στη θέση τους προβιβάζονται οι μέτριοι»). Μάλλον αφορά το εφηβικό κοινό. Κρίνοντας ωστόσο από την απήχηση της αθηναϊκής παράστασης κάνει και το ενήλικο να διασκεδάζει.

Σε πείσμα του αδύναμου μεν αλλά ρέοντος και χιουμοριστικού κειμένου, η νέα παραγωγή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου διασώζεται χάρη σε δυο παράγοντες: στην εύρρυθμη σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, η οποία γεννά μέσα από απρόσμενους αυτοσχεδιασμούς συμπλέγματα, εικόνες και στάσεις που γεμίζουν το χώρο και και τη φαντασία μας κάνοντας το κείμενο πιο ενδιαφέρον από αυτό που είναι.

Γράφτηκε πριν λίγα χρόνια, επί των ημερών πάντως της παγκόσμιας ύφεσης. Όμως, κανένας προβληματισμός για την παγκόσμια κρίση δεν το ταράζει. Ο έρωτας και τα πάθη του βρίσκονται κλεισμένα αεροστεγώς σε γυάλα, εκτός και αν λάβουμε σοβαρά υπόψιν τον βαριεστημένο σχολιασμό «Η κρίση σαν ευκαιρία», από συζήτηση γραφείου που αναπαράγεται ανώδυνα και ξώφαλτσα απ’ τους ανερμάτιστους ήρωες πάνω στην 3η μπύρα της συνοικιακής παμπ. Δεν αρκεί.

Ο κοινωνικοπολιτικός προβληματισμός είναι εξοβελισμένος από το κείμενο του Τζάκσον, το οποίο στηρίζεται σε ένα έξυπνο αλλά ήδη «πολυφορεμένο» εύρημα: αφηγείται την ίδια ιστορία διπλά, από τις οπτικές των δύο φύλων. Στη σκηνική πράξη πια διαπιστώνουμε το ασύμπτωτο των δυο φύλων. Τόση παρεξήγηση; Τόση παρανόηση; Ναι, διατρανώνει ο Τζάκσον στο γεμάτο εφηβικά ερωτικά απωθημένα, ερωτικές διαψεύσεις κι απατηλούς έρωτες θεατρικό που μας αφήνει στα κρύα του λουτρού με μία έκτρωση (είναι υποδειγματική η μετάφρασή του από την Κοραλία Σωτηριάδου).

Ο δεύτερος παράγων της επιτυχίας είναι οι ερμηνείες. Ένα θαύμα συντελείται επί σκηνής και από τους τρεις ηθοποιούς Μάκη Παπαδημητρίου, Κατερίνα Λυπηρίδου και Σύρμω Κεκκέ. «Κεντάνε» και στα ημιτόνια.

Τα ροζ μαξιλάρια –λουκάνικα, αντί σκηνικού, πάνω στα οποία ερωτεύονται, μαλώνουν, εξομολογούνται ή επιδίδονται σε μαξιλαροπόλεμο είναι αντιαισθητικά. Θα ήταν υπεραρκετοί, σε έναν άδειο εντελώς σκηνικό χώρο, οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί (του Σάκη Μπιρμπίλη), μαζί με τις εμβόλιμες εύστοχες προβολές κυττάρων και σπερματοζωαρίων. Εν κατακλείδι, μια παράσταση καλύτερη από το έργο.

ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ