Πολλοί από τους νεότερους συγγραφείς μας επιχειρούν να αποτυπώσουν στα έργα τους την αδιέξοδη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της γενιάς τους σε αντιπαράθεση με τη γενιά των γονιών τους.

Μια τέτοια περίπτωση είναι η Αλεξάνδρα Κ. και η τραγικωμωδία της με τον μακρόσυρτο τίτλο «Επαναστατικές μέθοδοι για τον καθαρισμό της πισίνας σας». Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση, αν και το κείμενο εμπεριέχει κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία, όχι μόνο πλαταίνει άνευ λόγου, αλλά είναι γεμάτο κοινοτοπίες και στέκεται στην επιφάνεια των πραγμάτων.

Ο μύθος αφορά μια σύγχρονη ελληνική οικογένεια. Κυρίαρχος είναι ο Αντώνης, ένας συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος που στα χρόνια της οικονομικής ευημερίας έχτισε ένα ημιπαράνομο, κακόγουστο εξοχικό, στην τότε μη αναπτυγμένη τουριστικά βόρεια Κέρκυρα, με στόχο να εξασφαλίσει ένα καλό εισόδημα στα παιδιά του. Τώρα έρχεται σε σύγκρουση με την κόρη και τον γιο του που έχοντας σπουδάσει στο εξωτερικό (σκηνοθεσία η πρώτη, μουσική ο δεύτερος) χλευάζουν την κακογουστιά του σπιτιού με την γελοία μικροσκοπική πισίνα και το σομόν χρώμα στους τοίχους και, πιστεύοντας στην υποβάθμιση της αξίας του, θέλουν να το πουλήσουν σε μια ξένη εταιρεία που σκοπεύει να το μεταμορφώσει σε πολυτελή ξενοδοχειακή μονάδα.

Στις τρεις πράξεις του έργου αναδύονται ποικίλα θέματα που χαρακτηρίζουν τους Έλληνες από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα και τα οποία ακτινοβολούν σαρκασμό, αλλά όχι επιείκεια. Από τη μια η έλλειψη σεβασμού σε ένα σαθρό κράτος, η διάθεση εκμετάλλευσης των τουριστών (από τους γραφικούς Greek lovers μέχρι τους φουσκωμένους λογαριασμούς) και η άναρχη καπιταλιστική κερδοσκοπία. Από την άλλη το χάσμα των γενεών και η έλλειψη ιδανικών στην εποχή της κρίσης. Και ανάμεσα τους η ειρωνική σκιαγράφηση του πορτρέτου μιας ξένης -δεν είναι τυχαίο που είναι Γερμανίδα- η οποία, ως φίλη των παιδιών, φιλοξενείται στη «βίλα» του Αντώνη. Η τελευταία πράξη εμποτισμένη με έναν αδικαιολόγητο σουρεαλισμό είναι και η πιο άστοχη του έργου.

Ωστόσο, αυτή η άνιση, πολυφορτωμένη δραματουργία, σκηνοθετημένη από τον Σαράντο Γεώργιο Ζερβουλάκο, κυλά ευχάριστα. Ο Μανώλης Μαυρομματάκης ξεχωρίζει ενσαρκώνοντας με πάθος τον πατέρα που, παρότι μπαγαπόντης, γίνεται ιδιαίτερα συμπαθής αφού, πάνω απ’ όλα, είναι βαθιά συναισθηματικός και αρνείται βίαια να αποχωριστεί τα χώματα στα οποία έχει θάψει τη μητέρα του.

Ο Δημήτρης Πασσάς, η Ρόζα Προδρόμου και η Εύα Μαρία Σόμερσμπεργκ δίνουν πολύ καλές ερμηνείες. Ενδιαφέρουσα η  διασκευή του Εθνικού Ύμνου από τον Κορνήλιο Σελαμσή, και εύστοχο το εισαγωγικό βίντεο του Νίκου Πάστρα που απεικονίζει την «αμόλυντη» Ελλάδα του παρελθόντος.  

Ελένη Πετάση / [email protected]