H Ελένη Πετάση γράφει κριτική για την παράσταση «Η ρομαντική μου ιστορία» του D.C. Jackson που παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Σ’ αυτή τη σκοτεινή εποχή, όπου η βέβαιη, αργή καταστροφή της χώρας και των ανθρώπων της μονοπωλούν βίαια τα συναισθήματά μας, ένα έργο νοτισμένο από πηγαίο χιούμορ -κι ας πραγματεύεται τα αδιέξοδα των σχέσεων- αποτελεί ελπιδοφόρο καταφύγιο. «Εχουμε ανάγκη να γελάσουμε», επισημαίνει ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο πρόγραμμα της παράστασής του. «Οχι βέβαια ξεχνώντας ποιοι είμαστε, αλλά κοιτώντας τον εαυτό μας και τη ζωή μας από πιο κοντά. Χωρίς γέλιο δεν αντέχεται», συμπληρώνει.

Εχει δίκιο. Στη «Ρομαντική μου ιστορία», του 32χρονου Σκωτσέζου συγγραφέα -που μόνο ρομαντική δεν είναι- τα προβλήματα των 30 και κάτι διανθίζονται με ανακουφιστικές κωμικές ατάκες, ενώ η ασυνεννοησία ανάμεσα στα δύο φύλα, οι φοβίες τους, η υπαρξιακή αναζήτηση, ο πανικός των ανδρών μπροστά στη μονιμοποίηση μιας ερωτικής περιπέτειας και ο πόθος για ζευγάρωμα των γυναικών, ξεπροβάλλουν μέσα από ένα ανάλαφρο περιτύλιγμα.

Περισσότερο έξυπνο παρά βαθύ, το κείμενο του Jackson πραγματεύεται την ιστορία ενός ζευγαριού, δίνοντας το στίγμα του από τις πρώτες κιόλας γραμμές.

«Πού συναντάει κανείς ανθρώπους;» αναρωτιέται ο Τομ, ένας τριαντάχρονος, όχι ιδιαίτερα ελκυστικός νέος. Και συνεχίζει με πικρή ειρωνική διάθεση: «Αν δεν έχεις βρει τον άνθρωπό σου πριν να πάρεις το πτυχίο σου, θα παντρευτείς κάποιο βούρλο απ' τη δουλειά σου. Είναι απλό. Ξέρετε πώς αναπαράγονται τα ζώα σε συνθήκες αιχμαλωσίας; Τα βάζουν στο ίδιο κλουβί».

Η κυνική αφήγησή του ξεκινά περιγράφοντας τον τρόπο που γνώρισε την Εμυ στο γραφείο και, έπειτα από μία νύχτα εξόδου και ποτού, κατέληξε, χωρίς να το καταλάβει, στο κρεβάτι της. Για να ξυπνήσει έντρομος την επομένη και από ‘κει και πέρα να προσπαθήσει απεγνωσμένα να ξεφύγει από τα δεσμά της. Ο ίδιος, παγιδευμένος στη φαντασίωση της εφηβικής ερωτικής του ιστορίας, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο παρελθόν και το σήμερα.

Εξιδανικεύοντας και η Εμυ το νεανικό της έρωτα, διηγείται με τη σειρά της την ταραχώδη γνωριμία με τον Τομ, φιλτραρισμένη βέβαια μέσα από το δικό της πρίσμα. Δεν είναι ότι παθιάστηκε με το συγκεκριμένο άντρα, αλλά, όπως εκείνος επισημαίνει, αν μια γυναίκα έχει φτάσει σε μια ηλικία (!) και αν ο περί ου ο λόγος δεν είναι καθυστερημένος ή βιαστής ή τρελαμένος οπαδός κάποιας ομάδας... τότε είναι μάλλον με τον καλύτερο που θα μπορούσε να βρει. Αστε που η μαμά της την πιέζει να παντρευτεί, ενώ όλες οι φίλες της είναι «τακτοποιημένες» και ιδιαίτερα η συνάδελφος Σάσα, την οποία επιθυμεί να εντυπωσιάσει.

Οικείες, μεσογειακές, θα έλεγα, αγωνίες, κι όμως φυτρώνουν εν αφθονία στη Σκωτία. Ο Jackson δεν διστάζει να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Η πραγματικότητα επενδύει τις αιχμηρές λέξεις και το βιτριολικό του χιούμορ, τις απαλύνει. Και καταφέρνει να μην ενοχλήσουν σκηνές, όπως αυτή που ο ήρωας αυνανίζεται ενώ δίπλα κοιμάται η σύντροφός του, ή εκείνες με τις κοινότοπες μαμαδίστικες συμβουλές.

Πόσο μάλλον όταν ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος καταφέρνει, μέσα από μία έντονη σωματική εκφραστικότητα, που φλερτάρει με χορευτική κινησιολογία (επιμέλεια κίνησης Ζωή Χατζηαντωνίου), να δημιουργήσει μια περιπαιχτική, εύφορη ατμόσφαιρα.

Μέσα σε ένα δαίδαλο μαξιλαριών που ορίζουν τους διαφορετικούς χώρους της δράσης (στο γραφείο, στο μπαρ ή στο σπίτι) και μια οθόνη που προβάλλει ένα αφαιρετικό κρεβάτι (σκηνικά Μαργαρίτα Χατζηιωάννου) η παράσταση στήνεται με μαστοριά, υποστηριγμένη από τους ηθοποιούς της. Αυτοί οι τελευταίοι ερμηνεύουν πολλαπλά πρόσωπα. Ο χαρισματικός κωμικός Μάκης Παπαδημητρίου πλάθει τον Τομ με αμεσότητα και χιούμορ. Η Κατερίνα Λυπιρίδου είναι αποτελεσματική ως Εμυ, αλλά λιγότερο πειστική στους ανδρικούς ρόλους που υποδύεται. Αντίθετα, η Σύρμω Κεκέ (Σάσα) είναι απολαυστική σε κάθε της μεταμόρφωση.

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ [email protected]