Από την Ελένη Πετάση.

Σε ένα σαλούν του Φαρ Γουέστ ένας Μεξικανός μπάρμαν και μια μονόφθαλμη σερβιτόρα εξυπηρετούν μια ομάδα άγριων καουμπόηδων, βγαλμένων λες από κάποιο σπαγγέτι γουέστερν.

Φορώντας τη γνωστή ενδυμασία τους και έχοντας εμφανώς σάπια δόντια (!), πίνουν ασταμάτητα άφθονο ουίσκι, γλιστρούν τα ποτήρια τους δεξιοτεχνικά σε όλο το μήκος της ξύλινης επιφάνειας του μπαρ, φτύνουν στο πάτωμα ενώ βίαιοι καβγάδες με ξυλοδαρμούς και πιστολιές διασπούν τον επιτηδευμένο λόγο τους.

Έναν λόγο συχνά εσκεμμένα ακαταλαβίστικο, που συνοδεύεται -ακόμα και στις αγγλοσαξονικές χώρες- από αγγλικούς υπέρτιτλους, γεγονός που επαίνεσαν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης, επισημαίνοντας ειρωνικά ότι κάτι τέτοιο πρέπει να γίνεται και σε πολλές άλλες παραστάσεις.

Ωστόσο τα ζητήματα που τους απασχολούν και τα οποία αντιμετωπίζουν με σαρκασμό είναι σοβαρά. Αφορούν τον άπληστο επεκτατισμό των αμερικανικών κυβερνήσεων, την κατάρρευση του αμερικανικού ονείρου -την ατυχή, δηλαδή, επιδίωξη της ευτυχίας με υλικά μέσα-, τις αδιέξοδες σχέσεις, την ανεξέλεγκτη επιθετικότητα και τη γενικότερη κατάθλιψη, που υπογραμμίζεται με την επαναλαμβανόμενη ρήση του Ντέιβιντ Θορό «ζωές σιωπηλής απόγνωσης».

Ξαφνικά ο σιωπηλός μπάρμαν γίνεται πρωταγωνιστής της παράστασης, εκφέροντας έναν μονόλογο περίπου μιας ώρας που περιέχει πλήθος από καυστικούς, αλλά και χιουμοριστικούς, σχολιασμούς κατά της εμπορευματοποίησης, του καταναλωτισμού και της διαφήμισης, καθώς ο ίδιος και η ομάδα του, που ετοιμάζονται να δώσουν μία «ειρηνευτική» παράσταση στη Βαγδάτη, ενισχύουν τις δυνάμεις τους με Red Bull.

Και μέσα σ’ αυτό το σουρεαλιστικό σύμπαν μπλέκονται μια σειρά από αλλοπρόσαλλα θέματα: από τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και το Ιράκ μέχρι άστοχες αναφορές τόσο για την ελληνική αντίσταση (Λέλα Καραγιάννη) όσο και για το καλό φαγητό μιας ταβέρνας στα Εξάρχεια.

Το ευχάριστο θέαμα του Nature Theater of Oclahoma (κείμενο και σκηνοθεσία Pavol Liska, Kelly Copper), που βασίζεται σε πολλά έξοχα χορευτικά στιγμιότυπα της σλοβένικης ομάδας Enknap Group με την οποία συνεργάζεται, δεν διαθέτει, ωστόσο, ισχυρή δραματουργία.

Κατ’ επέκταση η έξυπνη ιδέα του γρήγορα εξατμίζεται αφήνοντας πίσω της μια ανικανοποίητη γεύση.

Ελένη Πετάση / [email protected]