Έξι θεατρικές πρεμιέρες σε έξι μήνες.

Ο λόγος του, προκλητικά ποιητικός. Η σκέψη του, αναλυτικά χειμαρρώδης. Το θέατρο που του αρέσει να κάνει, σύγχρονο, δεικτικό, τολμηρά ουσιαστικό. Πέρυσι, ο τριαντάχρονος ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης Νικόλας Ανδρουλάκης έγινε ο αρσενικός καθρέπτης της θρυλικής ηρωίδας της Λένας Κιτσοπούλου στη «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» και λίγους μήνες μετά παρουσίασε το πρώτο αγγλόφωνο έργο του, «Too Young To Die», στο Symposium Festival στο Λονδίνο, συμμετέχοντας παράλληλα, καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, στο στούντιο νέων συγγραφέων του Εθνικού Θεάτρου. Το καλοκαίρι έλαβε μέρος στο εργαστήριο αρχαίου δράματος του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, «Θερινό Μαντείο», που διοργάνωσαν, για πρώτη φορά, η καλλιτεχνική διευθύντρια Ελένη Δημοπούλου με τη θεατρολόγο Δρ. Δηώ Καγγελάρη και βασικούς δασκάλους τους Μιχαήλ Μαρμαρινό, Νίκο Καραθάνο και Σίμο Κακάλα.

«Μία αδιανόητη εμπειρία 20 ημερών σε μοναστήρια, σε βουνά, σε ποταμούς και στο μαγευτικό αρχαίο θέατρο Δωδώνης – από αυτά που λες δεν γίνονται στην Ελλάδα κι όμως γίνονται», σημειώνει.

Η φετινή του χρονιά στο θέατρο ευελπιστεί να είναι η πιο γόνιμη στη μέχρι τώρα επαγγελματική διαδρομή του. «Σίγουρα θα είναι η πιο σκληρή ως πρόκληση, τόσο δημιουργικά όσο κι ερμηνευτικά», τονίζει και αποκαλύπτει σε πρώτο πρόσωπο στο click@life τα θεατρικά σχέδια του για τους επόμενους μήνες.

> Στις 24 Σεπτέμβρη και κάθε Δευτέρα και Τρίτη, για ένα μόνο μήνα, κάνει πρεμιέρα στο Bios η παράσταση «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. 2: Η Εκδικήτρια». Μετά την ταραχώδη περσινή επιτυχία, η υπόγεια «λέσχη αναξιοπαθούντων αυτόχειρων» που μοίρασε γέλια, δάκρυα, προβληματισμούς, γλυκόλογα και προτροπές να μου σπάσουν το κεφάλι, επιστρέφει σε ένα νέο δραματουργικό και σκηνοθετικό σχεδίασμα, ως συνέχεια του πρώτου ανεβάσματος. Στόχος είναι μία πιο ήσυχη, πιο εύθραυστη και ταυτόχρονα ακόμη πιο επικίνδυνη προσέγγιση αυτής της θανατερής γιορτής όλων των αταξινόμητων ψυχών. Στο πλευρό του «Μαιρούλου» μου θα είναι και πάλι η Αντιγόνη Σταυροπούλου, ενώ την εικαστική επιμέλεια του πολύχρωμου αυτού Κάτω Κόσμου θα έχει φυσικά ξανά η Άννα Παπαθανασίου.

> Με τη βασική, πλέον, θεατρική μου συνοδοιπόρο, Αντιγόνη Σταυροπούλου θα ανεβάσουμε -σε δική μου σκηνοθεσία- το έργο της, «Κύριος και Κυρία Λοτ». Ένα ιπποτικό pop παραμύθι παραλόγου, αστείο, λάγνο, σκληρό και τρυφερό ταυτόχρονα. Μια κυβιστική συνάντηση του πιο αδικοχαμένου έρωτα όλων των εποχών, του Sir Lancelott και της Lady of Shalott. Πρόκειται για ένα κείμενο που μοσχοβολά συγγραφική φρεσκαδούρα και θεωρώ αξιοζήλευτο. Το ανέπτυξε η Αντιγόνη κατά την περσινή μας συνεργασία στο -ανεκτίμητο για εμάς- 3ο Στούντιο Συγγραφής Θεατρικού Έργου του Εθνικού Θεάτρου. Η πρεμιέρα είναι προγραμματισμένη για τις 3 Νοεμβρίου στο Tempus Verum - Εν Αθήναις.

> Η σημαντικότερη, όμως,  πρόκληση της χρονιάς μου κάνει πρεμιέρα στις 21 Ιανουαρίου 2019 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Η παράσταση θα λέγεται «Κούκλες» και θα είναι βασισμένη στο Κουκλόσπιτο του Ίψεν. Πρόκειται για μια συνολική βουτιά στα βαθιά νερά του ζητήματος της γυναικείας χειραφέτησης, 140 χρόνια μετά την πρώτη Νόρα. Στη δική μας προσέγγιση δραματουργικά και σκηνοθετικά, ένα ensemble από έξι Νόρες επί σκηνής θα ενσαρκώσει όλους τους ήρωες του έργου, ακροβατώντας ταυτόχρονα σε κείμενα και συνθήκες βγαλμένα τόσο από την παγκόσμια εργογραφία όσο κι από το συλλογικό ασυνείδητο της γενιάς μας. Σ’ αυτή την παράσταση θα προσπαθήσω να εφαρμόσω για πρώτη φορά, καθ’ ολοκληρίαν, όσα επιθυμώ και ονειρεύομαι να ορίσουν το σκηνοθετικό μου ίχνος στα χρόνια που έρχονται -σε περίπτωση που δεν πεθάνω ή δεν αποτύχω παταγωδώς. Ο θίασος των «κέρινων αμαζόνων» θα απαρτίζεται από ορισμένα ονόματα-έκπληξη, ενώ ενδέχεται να διοργανώσω και μια εποικοδομητική ακρόαση τον Οκτώβρη -όχι σαν τις αμήχανες και ψαρωτικές ακροάσεις που φτάσαμε να θεωρούμε αυτονόητες- για τη συμπλήρωσή του. Κι ό,τι καταφέρουμε.

> Τον ίδιο μήνα, τον Ιανουάριο, θα συμμετάσχω σε ένα επίσης ενδιαφέρον θεατρικό εγχείρημα. Στο Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες ο νεαρός και δημιουργικότατος Βαγγέλης Κοσμίδης θα πλάσει ένα ζωντανό ψηφιακό σύμπαν όπου τα κορμιά θα αναπλάθουν ιστορίες διαδικτυακού φλερτ, βασισμένες σε αληθινές ιστορίες και βιώματα των ηθοποιών, σε ένα -μεταμεσονύκτιο- θεατρικό πάρτι. Ένα λυτρωτικό «Rendez-vous» ηρώων και θεατών, όπου μου ζητήθηκε να φέρω τις ιστορίες μου και να παίξω. Και θα το κάνω. Και συγγνώμη από τώρα για ό,τι εκθέσω. Μόνο ονόματα και διευθύνσεις δεν θα πω. Όλα τα άλλα θα είναι για καλό.

> Σύντομα, θα ανακοινωθεί επίσημα και μια μεγάλη ερμηνευτική πρόκληση που μου ανατέθηκε. Ο «κινηματογραφικός» Σωκράτης Σπανός, γνωστός στους ανθρώπους του θεάτρου κι από την εκπομπή «Θεατροσκόπιο», θα επιχειρήσει ένα άκρως γενναίο και πρωτότυπο ανέβασμα των «Καρχαριών» του καταξιωμένου σύγχρονου συγγραφέα Θανάση Τριαρίδη. Σε μία παράσταση που προβλέπεται -εκτός από την Αθήνα- να ταξιδέψει σε διάφορες πόλεις, από την Πάτρα και τη Θεσσαλονίκη ως το Βερολίνο και την Αμοργό.

> Τέλος, θα επιστρέψει το «Δείπνο με τον Σατανά». Κλείνοντας πια τον διετή κύκλο παραστάσεων στο Noel, ο αυτός-που-δε λέμε-το –όνομά-του επιφυλάσσεται για μερικές –αιφνίδιες, ψυχοθεραπευτικές, κρασοκατανύξεις, σε τοποθεσίες - έκπληξη, αυστηρά και μόνο για όσους έχουν γρήγορα αντανακλαστικά και τόλμη για «ομοιοπαθητική».

> Και μέσα στα θεατρικά και ένα νέο κινηματογραφικό εγχείρημα: Η νέα μου κοινωνικοπολιτική μικρού μήκους ταινία «Hey Love» σύντομα ολοκληρώνεται. Συμμετέχουν 50 νέοι ηθοποιοί και ερασιτέχνες, καθώς και νεαροί πρόσφυγες από τη Συρία και το Ιράκ. Πρόκειται για τη συνέχεια του πρότζεκτ «Eurowhisper» που ξεκίνησε το 2015. Ένας, έτσι, κάπως, λίγο σκληρός ψίθυρος για όσα δεν αντέχω να μείνουν ανείπωτα.

Αξίζει να αναφερθεί ότι όλα τα επερχόμενα θεατρικά εγχειρήματα του Νικόλα θα πάρουν σάρκα και οστά μέσω της νέας -υπό διαμόρφωση- καλλιτεχνικής του ομάδας, «Duende».

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ