Η Δέσποινα Κούρτη, εκ των πρωταγωνιστών της παράστασης Μόλλυ Σουήνη, που κάνει πρεμιέρα σήμερα Δευτέρα 15 Οκτωβρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, μας μιλά για την τυφλή ηρωίδα που υποδύεται, την τάση της προς τη ζωή και τα όνειρα που δεν πραγματοποιούνται ακόμα και όταν όλοι κάνουμε το καλύτερο.

Δεύτερος χρόνος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου με την παράσταση Μόλλυ Σουήνη. Πείτε μου δυο λόγια το έργο.

Είναι η ιστορία μιας κοπέλας τυφλής από 10 μηνών που χωρίς καμία βοήθεια και χωρίς να πάει στη σχολή τυφλών, κατάφερε να 'χει μια πολύ καλή ζωή, μπόρεσε να εξασφαλίσει μια καλή δουλειά, γνώρισε έναν άνδρα, τον Φρανκ Σουήνη, ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν, είχε φίλους, ενδιαφέροντα, απολάμβανε πραγματικά τη ζωή. Κάποια στιγμή επισκέφτηκε την πόλη τους ένας φημισμένος οφθαλμίατρος και ο Φρανκ Σουήνη αποφάσισε να τον εμπιστευθούν για μία επέμβαση, με αρκετές πιθανότητες να χαρίσει στη Μόλλυ ξανά την όρασή της. Πραγματικά, η επέμβαση γίνεται και πραγματικά η Μόλλυ βλέπει. Όμως από εκεί ξεκινά για την Μόλλυ μια περιπέτεια που δύσκολα φανταζόμαστε εμείς οι βλέποντες.

Θα έπρεπε να φανταστούμε πώς θα ήταν αν αποκτούσαμε μια αίσθηση επιπλέον από αυτές που έχουμε ήδη.

Ο Ντιντερό λέει κάτι πολύ ωραίο, ότι το να μαθαίνεις να βλέπεις δεν είναι σαν να μαθαίνεις καινούρια γλώσσα, είναι σαν να μαθαίνεις να μιλάς από το μηδέν. Είναι δηλαδή κάτι που ο άνθρωπος κάνει από τη βρεφική του ηλικία, αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και μέσω της όρασης και αποκτά έναν οπτικό εαυτό. Δηλαδή οπτικά εγγράμματα, αυτά που λένε οι νευροψυχολόγοι. Είναι ζήτημα εγκεφαλικής λειτουργίας. Και έτσι γνωρίζει τον κόσμο και έτσι ζει. Όταν όμως αυτό ξαφνικά το αποκτήσεις γύρω στα 40 σου, είναι κάτι πραγματικά συναρπαστικό. Οι πρώτες εβδομάδες μετά την εγχείριση ήταν για την Μόλλυ ένας κόσμος εκπλήξεων, ενθουσιασμού, χαράς και ευτυχίας, αλλά ταυτόχρονα έπρεπε να κάνει κάτι πάρα πολύ δύσκολο, να μάθει να βλέπει σε μεγάλη ηλικία. Και αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβουμε. Είναι σχεδόν υπεράνθρωπο. Γιατί τα οπτικά κέντρα του εγκεφάλου της Μόλλυ δεν αναπτύχθηκαν ποτέ. Ίσα ίσα αντικαταστάθηκαν από απτικά.

Οπότε έχουμε πλήρη ανατροπή του κόσμου της και καλείται πλέον η Μόλλυ να ανακαλύψει ένα καινούριο σύμπαν;

Ακριβώς, υπάρχει πλήρης ανατροπή και της ίδιας της ταυτότητάς της. Γιατί η σχέση μας με τον κόσμο, το πώς τον προσλαμβάνουμε, το πώς αντιλαμβανόμαστε και ανταποκρινόμαστε σε όσα υπάρχουν γύρω μας, είναι μέρος της προσωπικότητας και τη ταυτότητάς μας. Οπότε στην πραγματικότητα με αυτήν την επέμβαση, η Μόλλυ έπρεπε να απαρνηθεί την προηγούμενη ταυτότητά της και να αποκτήσει μία καινούρια. Φανταστείτε πως στις πρώτες εβδομάδες πέρασε πολύ σκληρή εκπαίδευση αφού κλήθηκε να απαρνηθεί την ίδια της τη αφή, δεν της επιτρεπόταν δηλαδή να χρησιμοποιεί τα χέρια της. 

Τα χέρια της, το μόνο μέσο στη διάθεσή σας για να υπάρχει στον κόσμο...

Το ασφαλέστερο. Γνώριζε τον κόσμο έτσι. Είναι ένα φαινόμενο σαν ένας μεγάλος σεισμός. Πραγματικά δεν μπορούμε να το συλλάβουμε. Και μολονότι μπαίνουν και οι τρεις ήρωες του έργου σε αυτήν την περιπέτεια με τις καλύτερες των προθέσεων, με πάρα πολλές ελπίδες, με πολύ σκληρή δουλειά, με μεγάλη επιθυμία για να τα καταφέρει αυτός ο άνθρωπος, τελικά δεν τον κερδίζει αυτόν τον αγώνα η Μόλλυ. Και σταδιακά καταρρέει.

Η ηρωίδα σας είναι τυφλή. Πρόκειται όμως για ένα έργο μόνο για τους τυφλούς;

Είχαμε τυφλούς θεατές και ήτανε πραγματικά συγκινητικό το πώς άνθρωποι με περιορισμένη όραση απορροφούσαν το παραμικρό, είχαν το περισσότερο χιούμορ από όλους και παρακολουθούσαν την παράσταση εντελώς απενοχοποιημένα. Έτρεχαν τα μάτια τους στο τέλος, τα μάτια αυτά που δεν έβλεπαν. Ήταν συγκλονιστικές οι στιγμές. Παρόλα αυτά το έργο είναι για όλους. Είναι μια ανθρώπινη περιπέτεια και των τριών ηρώων. Είναι αρκετά αλληγορική επίσης η ιστορία. Ο καθένας μπορεί να ακούσει στην παράσταση πράγματα πολύ διαφορετικά, πολύ προσωπικά. Είναι μια παραβολή. 

Η κατάσταση στην οποία περιήλθε τελικά η Μόλλυ ονομάζεται «τυφλή όραση», κάτι που αφορά τα εγκεφαλικά κύτταρα και τον τρόπο που λειτουργεί ο εγκέφαλος. Σ’ αυτή την περίπτωση οι άνθρωποι βλέπουν, δηλαδή  υπάρχει εικόνα στον αμφιβληστροειδή, αλλά δεν το συνειδητοποιούν. Σ΄αυτή την κατάσταση, αν πέταγε κάποιος ένα βιβλίο στη Μόλλυ, θα το έπιανε αλλά την ίδια στιγμή η ίδια θα έλεγε «δεν βλέπω». Έτσι, ενώ η όραση λειτουργεί, η ίδια δε συνειδητοποιεί ότι βλέπει. Και συμπεριφέρεται σαν τυφλή.

Κι αυτό αλληγορικό…

Επίσης, ναι. Είναι ένας πολύ μεγάλος συγγραφέας (ο Μπράιαν Φρίελ). Πολλές στιγμές αγγίζει την ποίηση, γι' αυτό πιστεύω πως το έργο μιλά στον καθένα πολύ βαθιά χωρίς να περιορίζεται ούτε στο συγκεκριμένο πρόβλημα ούτε σε περιπτώσεις αναπηρίας γενικότερα. Μιλάει για τη ζωή. Για εμάς και την ψυχή μας. Ο συγγραφέας έχει βάθος και παρουσιάζει την αλήθεια περικυκλώνοντάς τη.

Τρεις μονόλογοι, υποκειμενικές αφηγήσεις, διαφορετικές οπτικές γωνίες και αλήθειες, ένα γεγονός. Το έργο αφορά σε μεγάλο βαθμό τη διαφορετικότητα;

Σαφώς αλλά για μένα αφορά και το θέμα επιτυχία-αποτυχία, όνειρα τα οποία δεν πραγματοποιούνται παρά το γεγονός ότι όλοι κάνουμε το καλύτερο. Η γεύση που μένει στο τέλος του έργου είναι ότι είμαστε άνθρωποι και κάποια στιγμή στη ζωή μας τα πράγματα μας υπερβαίνουν. Αυτά που μας φέρνει η ζωή μας υπερβαίνουν. Δεν μπορούμε να τα λύσουμε όλα, δεν μπορούμε να πετυχαίνουμε πάντα. 

Τι σας δίδαξε η Μόλλυ;

Αυτό που με αγγίζει τόσο πολύ σε αυτόν τον χαρακτήρα είναι η τάση της προς τη ζωή. Μόνη της κατάφερε να βρει δουλειά, να σπουδάσει, έκανε ποδήλατο, κολυμπούσε, είχε φίλους. Όλα της τα βήματα ήταν προς τη ζωή.

Ετοιμάζετε κάτι άλλο παράλληλα με το Μόλλυ Σουήνη;

Θα είμαι στο Frozen της Bryony Lavery από τις 19 Οκτωβρίου στο Από Μηχανής Θέατρο, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. Ερμηνεύουν ο ίδιος, η Έφη Μουρίκη και γω.

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]

Info
Θέατρο Νέου Κόσμου – Δώμα
Από 15.10.2018 – 8.01.2019
Δευτέρα- Τρίτη 21:15
Προπώληση: Viva.gr