Μια παράσταση που στηρίζεται στο εξαιρετικό κείμενο και τη χημεία των ηθοποιών της.

Το τέλος του κόσμου πλησιάζει και ο Παντελής Δεντάκης μάς προσκαλεί να το ζήσουμε μαζί μέσα από το διαστημικής αισθητικής δωμάτιο του Πάτρικ και του Μιγκέλ στο Θέατρο Ροές, όπου φιλοξενείται η γεμάτη ζωντάνια και χιούμορ παράσταση Δύο Θέοι.

Το έργο
Βραβευμένο το 1999 με το «Βραβείο Κουν» το έργο Δύο Θεοί του Λένου Χρηστίδη τοποθετείται σε ένα μελλοντικό παρόν όπου οι τροφές σερβίρονται σε χρωματιστά χαπάκια και η ανθρωπότητα βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής μπροστά στο ενδεχόμενο πολεμικής σύγκρουσης μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων της εποχής, της Ευρασίας και της Αμερικής.

Αυτά τα νέα φτάνουν στα αφτιά των δύο βασικών ηρώων, του Πάτρικ και του Μιγκέλ, οι οποίοι είναι για χρόνια έγκλειστοι- και συγκάτοικοι- σε μία κλινική αποτοξίνωσης για άτομα εθισμένα στους υπολογιστές και το διαδίκτυο. Με τη συνειδητοποίηση της κατάστασης, και κυρίως του γεγονότος πως όταν ξαναρχίσει ο κύκλος της ζωής θα έχει σβηστεί το παρελθόν και η ιστορία τόσων χρόνων, οι δύο ήρωες εμπνέονται από την επερχόμενη καταστροφή, σπάνε την καθημερινή τους βαρεμάρα και αρχίζουν έναν αγώνα καταγραφής των σημαντικότερων επιτευγμάτων του ανθρώπου σε έναν υπολογιστή- το αντικείμενο του εθισμού τους δηλαδή που απαγορεύεται να έχουν αλλά κρύβουν στο δωμάτιό τους ως μια μορφή αντίστασης στις απαγορεύσεις της κλινικής - που θα φυλάξουν σε μια τρύπα που σκάβουν.

Αν και ξεκινούν με καλές προθέσεις, πολύ σύντομα καταλήγουν να παραποιούν την ιστορία, άλλοτε δίνοντας απλόχερα ονόματα σημαντικών προσωπικοτήτων σε γνωστούς τους και άλλοτε εκμεταλλευόμενοι προς όφελός τους την επιθυμία του διευθυντή του ιδρύματος να μείνει και αυτός στην ιστορία. Έτσι, ο Μπάμπης ο Χοντρός παίρνει τη θέση του Σωκράτη και ο Ζήρο- Ζήρο τη θέση του Σοπέν. Και σαν να μην φτάνει η παραχάραξη της ιστορίας συνεχίζουν απτόητοι κρατώντας για τους ίδιους την απόλυτη θέση στη συλλογική μνήμη, γίνονται δύο θεοί, ευεργέτες της ανθρωπότητας που εγκατέλειψαν τη Γη γιατί τους απογοήτευσαν οι άνθρωποι.

Ο Χρηστίδης τελικά μιλάει όχι τόσο για την καταστροφή του κόσμου όσο για τη συμπεριφορά των ανθρώπων στο διάστημα της αναμονής του. Οι ήρωές του άλλωστε αγωνιούν περισσότερο για την απόκτηση υστεροφημίας παρά για το ίδιο το τέλος.

«Εξεγερσούλα, εξεγερσούλα;»
Ο Παντελής Δεντάκης παραλαμβάνει ένα κείμενο από το Χρηστίδη γεμάτο σαρκασμό, μαύρο χιούμορ, ελλειπτικούς διαλόγους και παιχνιδιάρικη διάθεση για να σκηνοθετήσει μία παράσταση που βασίζεται στο κείμενο και σέβεται αυτά ακριβώς τα στοιχεία. Έτσι, αφού πρώτα καταφέρνει να κρατήσει τις ισορροπίες όσον αφορά τις συνέπειες του ιδρυματισμού στις συμπεριφορές των δύο ηρώων, τοποθετεί στη σκηνή τους δύο βασικούς ηθοποιούς, Σταύρο Σβήγγο και Ορέστη Τζιόβα, και εκμεταλλεύεται τη μεταξύ τους χημεία.

Πάνω στη σκηνή του αφήνει μόνο το δωμάτιο των ηρώων το οποίο μοιάζει με διαστημόπλοιο (Σκηνικά: Νίκος Δεντάκης) δημιουργώντας ένα μελλοντολογικό περιβάλλον- μια ατμόσφαιρα με αέρα από μέλλον- που φωτίζεται αναλόγως (Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης) και ολοκληρώνεται από τα εύστοχα κοστούμια (Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη). Το σκηνικό άλλοτε διευκολύνει την έξοδο των ηθοποιών από τη σκηνή- και το μάτι του θεατή-  και άλλοτε λόγω της κλίσης που έχει διευκολύνει την κίνηση των ηθοποιών (Κινησιολογία: Σεσίλ Μικρούτσικου), και περισσότερο της πλαστικής κίνησης που υιοθετεί η Νικολέτα Παπαδοπούλου ως βιοανδροειδές.

Το δωμάτιο από εντελώς γυμνό στην αρχή διακοσμείται με διάφορα αντικείμενα (καρέκλες θαλάσσης, μία πλαστική κούκλα, κουρτίνα, κά) στο δεύτερο μισό της παράστασης τη στιγμή που οι ήρωες μπαίνουν σε χαλαρή διάθεση υπό μουσικές μελωδίες      (Επιμέλεια μουσικής: Νέστορας Κοψιδάς). Στη φάση αυτή τα αντικείμενα και η ενδυματολογική αλλαγή των ηρώων συμβολίζουν το τίμημα που πληρώνει ο διευθυντής για την υστεροφημία, ενώ παράλληλα επιβεβαιώνουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι δύο καταπιεσμένοι από τον χρόνιο εγκλεισμό ήρωες την καταστροφή, με όρους παιχνιδιού σε μια οικεία εικονική πραγματικότητα όπου απολαμβάνουν τη στερημένη τους ελευθερία σε μια παρτίδα που πρόλαβαν να τελειώσουν πριν την πραγματική καταστροφή.

Σε αυτό το ταξίδι προς την καταστροφή ο Σταύρος Σβήγγος και ο Ορέστης Τζιόβας στέκονται απολαυστικοί και απόλυτα συμβατοί μεταξύ τους, ερμηνεύουν αβίαστα, σα να πιστεύουν και οι ίδιοι στη δύναμη του κειμένου. Δίπλα τους ο κάποιες φορές σφιγμένος αλλά πειστικός στις στιγμές έντασης Σωκράτης Πατσίκας ως διευθυντής, η διασκεδαστική Νικολέτα Παπαδοπούλου που ως βιοανδροειδές θηλυκού τύπου 12ης γενιάς  που «έχει θέματα, βγάζει προβλήματα, αλλά δεν την αποσύρουν γιατί τουλάχιστον κάνει παιδιά», αναλαμβάνει να υπογραμμίσει την ειρωνεία πως ένα ρομπότ σαν αυτήν φαίνεται να έχει περισσότερο συναίσθημα από τους ανθρώπους και τέλος ο Παύλος Παυλίδης με ερμηνευτική αμεσότητα ως ο εκπρόσωπος των υπόλοιπων τροφίμων.   

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]

Info
Δευτέρα,Τρίτη 21:00
Θέατρο Ροές
Ιάκχου 16
2103474312
Προπώληση: viva.gr