Η ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην παραστάση του& Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα», που παρουσιάζεται στο Θέατρο Τζένη Καρέζη.

Μια γλυκόπικρη ιστορία για τον αυτισμό, την εφηβεία, την οικογένεια, τα μαθηματικά και τα χρώματα, παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στο Θέατρο Τζένη Καρέζη. Πρόκειται για το πολυβραβευμένο μυθιστόρημα του Μαρκ Χάντον «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα», σε θεατρική διασκευή του διάσημου θεατρικού συγγραφέα Σάιμον Στήβενς, που έργα του έχουν ανεβεί άλλες δυο φορές από το Θέατρο του Νέου Κόσμου.

«Είναι η ιστορία του δεκαεξάχρονου Κρίστοφερ, σ’ ένα συνηθισμένο αγγλικό προάστειο», αναφέρει στο clickatlife η Μαρία Καλλιμάνη, εκ των πρωταγωνιστών και συνεχίζει: «Είναι ένα αγόρι με «ιδιαιτερότητες συμπεριφοράς» όπως προτιμά να τον χαρακτηρίζει ο Χάντον, που πηγαίνει σε ειδικό σχολείο,  έχει μεγάλη έφεση στα μαθηματικά, θέλει να γίνει αστροναύτης, δεν του αρέσει να τον αγγίζουν και να συναναστρέφεται τους άγνωστους και αγαπάει τις ιστορίες με τον Σέρλοκ Χολμς. Ένα βράδυ βρίσκει σκοτωμένο το σκυλί της γειτόνισσας στην αυλή της και  αποφασίζει να εξιχνιάσει την υπόθεση. Με αφορμή την δολοφονία του Γουέλιγκτον, ο Κρίστοφερ θα πραγματοποιήσει ένα συναρπαστικό ταξίδι που θα αλλάξει τη δική του ζωή και όσων τον περιβάλλουν».

Στην παράσταση υποδύεται την Τζούντι. «Είμαι η μητέρα του Κρίστοφερ που αν και αγαπώ το παιδί μου, δεν καταφέρνω να τα βγάλω πέρα με τις απρόβλεπτες αντιδράσεις του και την ασυνήθιστη συμπεριφορά του, χάνω την ψυχραιμία μου και θυμώνω. Δεν αισθάνομαι ικανή ως μητέρα και εγκαταλείπω την προσπάθεια. Παρ’ όλες τις δυσκολίες όμως, καταφέρνω να επανορθώσω, να ξεπεράσω τους φόβους μου και να πάρω τη ζωή στα χέρια μου», σημειώνει και μιλά στο click@life τόσο για το έργο, όσο και τη ζωή της πριν και μετά το θέατρο.

Ο Μαρκ Χάντον χρησιμοποιεί το μέσο της αφήγησης που αναλαμβάνει στο έργο η Σιβόν, η αγαπημένη δασκάλα του Κρίστοφερ και η ιστορία γλιστράει με μεγάλη ευκολία από το παρόν στο παρελθόν και από σκηνές ρεαλιστικές σε σκηνές φανταστικές, όπως  διαδραματίζονται στο μυαλό του Κρίστοφερ. Το έργο έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή με απρόσμενες εξελίξεις που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Αυτό επιτυγχάνεται με σημαντικό αρωγό το χιούμορ και την συγκίνηση.

Το έργο γράφτηκε το 2008 και είναι ιδιαίτερα επίκαιρο. Εστιάζει στις οικογενειακές σχέσεις και πώς όλοι μας έχουμε καθοριστεί  μέσα από αυτές, τη διδασκαλία, τη μάθηση και την σημαντική σχέση δασκάλου- μαθητή και αναφέρεται κυρίως στη διαφορετικότητα. Ζούμε σε μια εποχή που το δικαίωμα στη διαφορετικότητα δεν είναι δεδομένο. Υπάρχει ένας μεγάλος φόβος για το διαφορετικό, γι’ αυτό που δεν είναι σαν και εμάς, που δε μας μοιάζει. Η έλλειψη παιδείας, σχεδόν σκοταδισμός θα έλεγα σε κάποιες περιπτώσεις και η ανέχεια οδηγούν σε τυφλά φαινόμενα βίας.  

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Αίγιο, μία πόλη που διατηρεί ακόμα κάτι από την αισθητική των αρχών του περασμένου αιώνα σε κάποια σωζόμενα  δημόσια και ιδιωτικά κτίρια του Τσίλλερ, τις πέτρινες σταφιδαποθήκες στο λιμάνι καθώς και κομμάτια μεγάλης φυσικής ομορφιάς. Αν και ζω στην Αθήνα πάνω από τριάντα χρόνια, όποτε πηγαίνω στο Αίγιο συνδέομαι με τον εαυτό μου της παιδικής μου κυρίως ηλικίας και αυτό με επαναπροσδιορίζει και με κάνει να τα βλέπω όλα πιο απλά, μέσα από το φως μιας υπαρξιακής σχεδόν θλίψης που αν δεν τη φοβηθώ και την προσπεράσω, μου δίνει δύναμη και ηρεμία. Ήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης και μένω έκτοτε μόνιμα.  

Από μικρή αν και είχα έφεση στα μαθηματικά, αγαπούσα ιδιαίτερα τα φιλολογικά μαθήματα,  ως έφηβη περνούσα ώρες ψάχνοντας την ετυμολογία των λέξεων και τα παράγωγά τους, και τον τελευταίο χρόνο του σχολείου άρχισα να παθιάζομαι με την αρχαιολογία. Στα χρόνια του πανεπιστημίου αγάπησα την αρχαιολογία μέσα από τους δασκάλους μου όπως τον Πάνο Βαλαβάνη, και «πορώθηκα» με τις ανασκαφές, είχα τη μεγάλη τύχη να σκάβω ως φοιτήτρια στην αρχαία Μεσσήνη, δίπλα στον καθηγητή Πέτρο Θέμελη. Επισκέφτηκα τον αρχαιολογικό χώρο φέτος το καλοκαίρι  μετά από τριάντα χρόνια, είχα την τιμή να με ξεναγήσει ο αγαπημένος μου καθηγητής και είδα μπροστά μου ένα θαύμα. Η αναστήλωση των δημόσιων χώρων και η όψη όλης της ανασκαφής με συγκίνησε βαθιά. Είναι ο κόπος, το πάθος και η  έμπνευση του Θέμελη που διαπνέει το όλο εγχείρημα.

Δούλευα στο Μουσείο Νεότερης Κεραμικής όταν σχεδόν «υπνοβατώντας» πήγα να δώσω εξετάσεις στη δραματική Σχολή  του θεατρικού οργανισμού Μορφές στο θεάτρο Εμπρός. Είχα δει την ιστορική πρώτη παράσταση του Θεάτρου Εμπρός, «Σωσμένος» του Ε. Μποντ, σε σκηνοθεσία του Τάσου Μπαντή με την Ράνια Οικονομίδου, τον Δημήτρη Καταλειφό, Τον Γιώργο Κέντρο, την Ράνια Μακράκη και είχα νιώσει πόσο το θέατρο μπορεί να συμπυκνώνει και να φωτίζει τη ζωή . Μέχρι τότε αγαπούσα το θέατρο ως θεατής και είχα παρακολουθήσει και κάποια σεμινάρια θεάτρου στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Η μικρή μου ενασχόληση με είχε κάνει ήδη  να συνειδητοποιήσω  ότι η ανάγκη έκφρασης ήταν για μένα ζωτικής σημασίας.

Οι καλλιτεχνικές μου επιρροές είναι οι δάσκαλοί μου στο θέατρο Εμπρός που είχα την τύχη να δουλέψω μαζί τους αργότερα, η αγάπη τους για τα έργα και για τον κόσμο των ηρώων, η έγνοια τους να ανακαλύψουν αυτόν τον κόσμο και να μπουν μέσα σ’ αυτόν με την προσωπική τους αλήθεια, στοχεύοντας στο «εδώ και τώρα». Είναι οι σπουδές Ιστορίας της τέχνης που έκανα στο Γαλλικό Ινστιτούτο και η επαφή μου με μεγάλους ζωγράφους, γλύπτες, αρχιτέκτονες καθώς και η σχέση τους με το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δημιούργησαν. Είναι η δουλειά άλλων ηθοποιών και σκηνοθετών που θαυμάζω και αισθάνομαι ότι ψάχνουμε το ίδιο πράγμα.

Στο θέατρο προσπαθούμε να βρούμε έναν κώδικα επικοινωνίας, μία κοινή γλώσσα όπου όλοι οι ηθοποιοί συντονιζόμαστε σ΄ αυτή τη γλώσσα με σκοπό να πούμε την ίδια ιστορία. Στην διάρκεια των προβών, μου αρέσει να αισθάνομαι συνδημιουργός σε μια δουλειά, να μπορώ να επικοινωνώ και να μοιράζομαι αυτά που βρίσκω και με κινητοποιούν σ’ ένα ρόλο, μαζί με τους συναδέλφους μου και τον σκηνοθέτη. Αλλά ακόμα κι αν οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές για μια τέτοια συνεργασία- το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειάς μας είναι οι ανθρώπινες σχέσεις – θέλω να βρίσκω κάθε φορά τον χώρο για να εκφράζομαι.

Είμαι άνθρωπος που ονειρεύεται διαρκώς κάτι άλλο από αυτό που έχω και βρίσκομαι κάθε στιγμή. Αυτό ξέρετε είναι πολύ βασανιστικό και το ότι κάνω αυτή τη δουλειά  είναι για μένα κατά κάποιο τρόπο σωτηρία. Διοχετεύω αυτή την αίσθηση της «αβάσταχτης ελαφρότητας του είναι» σε μια δουλειά που σου επιτρέπει να χρησιμοποιείς πολύ την φαντασία σου αλλά χρειάζεται και καθαρότητα σκέψης, τεχνική, μέθοδο και πρακτικά εργαλεία  για να μπορέσεις να αφεθείς και να μοιραστείς με το κοινό αυτό που έχεις φτιάξει.   

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου
Σκηνικά: Μαγδαληνή Αυγερινού
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ 
Επιμέλεια κίνησης: Σοφία Μαυραγάνη
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη  

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί
Αλεξάνδρα Αϊδίνη
Γιώργος Γιαννακάκος
Μαρία Καλλιμάνη
Μαρία Κατσανδρή
Θύμιος Κούκιος
Σπύρος Κυριαζόπουλος
Γιάννης Νιάρρος
Θέμης Πάνου
Βάσια Χρήστου  

Info
Θέατρο Τζένη Καρέζη: Ακαδημίας 3 Αθήνα. Κάθε Τετάρτη 21:00, Πέμπτη 21:00, Παρασκευή 21:00, Σάββατο 18:30* & 21:00, Κυριακή 19:00 * από 24 Νοεμβρίου. Τιμές εισιτηρίων: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο απόγευμα Κανονικό: 18€, Φοιτητικό, άνω των 65 ετών, πολυτέκνων, παιδιά έως 18 ετών: 15€, Ανέργων, ΑΜΕΑ: 12€, Σάββατο βράδυ -Κυριακή Κανονικό: 20€, Μειωμένο/ Ανέργων: 17€. Διάρκεια παράστασης: 110 λεπτά με διάλειμμα. 

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ