Ο σκηνοθέτης, μουσικός και ηθοποιός μιλά στο click@life με αφορμή τις δύο παραστάσεις που ανεβάζει στο Θέατρο Άλφα.Ιδέα.

Με δύο σκηνοθετικές δουλειές, μία ολοκαίνουργια παραγωγή, το «Alarms» και μία επανάληψη, το «Από την Αντιγόνη στην Μήδεια», εφορμά τη φετινή σεζόν στη θεατρική σκηνή του Θεάτρου Άλφα.Ιδέα, ο Κώστας Γάκης και μιλά στο click@life μεταξύ άλλων για την τριπλή του ταυτότητα, αλλά και το πώς οραματίζεσαι το μέλλον της ομάδας ΙΔΕΑ.

Σκηνοθέτης, ηθοποιός, μουσικός. Τι απ’ όλα αυτά είναι ο Κώστας Γάκης;

Τιμώ και τις τρεις αυτές ιδιότητές μου ισάξια. Προσπαθώ να δουλεύω καθημερινά και στα τρία αυτά κανάλια και να μην θεωρώ τίποτα δεδομένο στον αγώνα μου για ανθρωπιά και ζεστασιά της ψυχής. Αλλά πάνω από όλα είμαι δάσκαλος θεάτρου και μουσικής καθώς και εμψυχωτής ονείρων. Εκεί νιώθω ότι αλλάζω καθημερινά τον κόσμο και αμβλύνω όσο μπορώ τη βαρβαρότητά του. Έχω την τύχη να δουλεύω σε δυο θαυμάσιες σχολές, τους “Μοντέρνους Καιρούς”, μια δραματική σχολή που επιτελεί έργο σημαντικό ως ένα ανυπόταχτο και ποιητικότατο κύτταρο ανθρωπιάς στην πόλη και στο δυναμικό πολυεργαστήριο υποκριτικής που λέγεται “Θέατρο των Αλλαγών” στο οποίο συμβαίνουν μικρά θαύματα. Ακόμα πιο πλήρης φυσικά αισθάνομαι ως δάσκαλος στα σεμινάρια μέσα στο δικό μου θέατρο,το Άλφα.Ιδέα τα οποία αποτελούν δικές μου πλατφόρμες αβίαστης καλλιτεχνικής δημιουργικότητας, συλλογικού ονειρέματος και ελευθεριακής βίωσης της πραγματικότητας.

Πώς οραματίζεσαι το μέλλον του θεάτρου σας, του Άλφα.Ιδέα;

Τόσο το Άλφα.Ιδέα όσο και όλες τις ομάδες που εμψυχώνω με την αίσθηση και τη νόησή μου τις οραματίζομαι ως ανήσυχες εστίες όπου καλλιτέχνες κάθε αφετηρίας σμίγουν και δημιουργούν μικρές οάσεις αντίστασης στην περιρέουσα ανοησία. Ειδικά για το θέατρό μας εύχομαι να είναι πάντα το ίδιο ανθηρό με την παρούσα στιγμή με ρεπερτόριο στο οποίο σμίγουν οι πιο πρωτοποριακές φωνές αυτής της πόλης. Εύχομαι να μην δώσει ποτέ γη και ύδωρ στις αυλές. Εύχομαι απέναντι από το Πολυτεχνείο να μην πάψουμε να αμφισβητούμε το βάρβαρο σύστημα που ζούμε και να συνεχίσουμε να κάνουμε παραστάσεις που θα ευαισθητοποιούν, θα συγκινούν, θα εκπέμπουν φως και δεν θα αναπαράγουν το ζόφο και το ηττοπαθές αφήγημα του τέλματος και του τέλους της ιστορίας.

Σύμφωνα με ποια κριτήρια καταρτίσατε το φετινό πρόγραμμα του θεάτρου;

Τα έργα που επιλέξαμε εμείς ως θίασος αλλά και οι συνεργασίες που ξεδιπλώσαμε με θιάσους κάθε είδους, ύφους, ηλικίας και στόχευσης είχαν ένα και μοναδικό κριτήριοο: να συμβάλλουν με έναν κάποιο τρόπο σε όσα είπαμε παραπάνω. Σε μια τέχνη ανυπόταχτη, ζωντανή, συγκινησιακή, αγαπητική και “κοσμοαλλαχτική”.

Συνήθως τι είναι αυτό που σε κινητοποιεί σε ένα έργο για να πεις ότι θα το ανεβάσεις στη σκηνή;

Ποτέ δεν είναι το ίδιο. Πάντα κάτι  εντελώς καινούργιο έρχεται να με ταρακουνήσει ανάλογα με τη φάση της ζωής μου κάτι με συναντά ανάλογα με τις γενικότερες φιλοσοφικές, πολιτικές και ποιητικές μου αναζητήσεις στο εκάστοτοτε χωροχρονικό κλουβάκι μέσα στο οποίο βρίσκομαι. Μπορεί να είναι θεατρικό κείμενο ή λογοτεχνικό έργο, μπορεί να είναι σύγχρονο ή κλασικό. Δεν έχει καμία σημασία. Η εκάστοτε καινούργια ιδέα για παράσταση μοιάζει κάθε φορά απολύτως ουρανοκατέβατη  και τελεσίδικη, ως το μόνο μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσω.

Μίλησέ μου για τις δύο παραστάσεις που σκηνοθετείς, το άπαιχτο «Alarms» και την επανάληψη του «Από την Αντιγόνη στην Μήδεια», όπου εκτός από την σκηνοθεσία βρίσκεσαι και πάνω στην σκηνή. Ποια η ιδιαιτερότητα της κάθε μίας;

Στο “Από την Αντιγόνη στη Μήδεια” βουτάμε στο μυαλό ενός ποιητή ο οποίος παλεύει να  ανακαλύψει μια πληρέστερη εικόνα της γυναικείας ψυχοσύνθεσης συνδέοντας τον αγώνα των ηρωίδων του αρχαίου δράματος με τον άγωνα σύγχρονων γυναικών που αντιστάθηκαν  και κάθε ανώνυμης γυναίκας που καταπιέζεται. Εργαλεία μας στον αγώνα αυτό είναι η ποίηση και η μνήμη, δυο υπερπολίτιμα όπλα ενάντια στην εκμηδένιση αισθητικής που μας επιβάλλεται. Έχω τη χαρά να παίζεται παράλληλα με αυτή την παράσταση που είναι βουτιά στους αιώνες της ανθρώπινης ιστορίας μια άλλη η οποία αναφέρεται στο κοφτερό μας παρόν, το Alarms. Αυτό το έργο προέκυψε ακριβώς ως ανάγκη της ομάδας να δουλέψει πάνω σε ένα εντελώς σύγχρονο κείμενο που να αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις τις δυσλειτουργίες των οποίων πικρά να σατιρίζει αλλά και ξεκαρδιστικά να αναδεικνύει. Γραμμένο λίγα χρόνια πριν από τον ταλαντούχο Μάικλ Φρέην το Alarms με τα δυο ζευγάρια που κατεδαφίζουν σταδιακά τα δωμάτια των ξενοδοχείων τους αποτελεί έναν σπαρταριστό καθρέφτη της γελοιότητας των σχέσεων και  ενός νεο-μικροαστισμού της αυτοεικόνας που  πάλι ανατελλει και σαρώνει τα πάντα. Έτσι ως σκηνοθέτης σε αυτές τις δυο παραστάσεις έχω τη χαρά να ισορροπώ ανάμεσα στο κλασικό και το σύγχρονο, ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό, ανάμεσα σε μια εντελώς δική μου δραματουργία και ένα υπέροχο σύγχρονο έργο.

Επόμενα σχέδια;

Βρίσκομαι εν αναμονή μιας νέας σκηνοθεσίας μου σε ένα υπέροχο κείμενο που έχω ανακαλύψει σε μια ερμητική βιβλιοθήκη και ενός live με δικά μου τραγούδια με παράλληλες ηχογραφήσεις. Παράλληλα ασχολούμαι με τις φλεγόμενες ομάδες των σεμιναρίων μου και τις παραστάσεις που θα προκύψουν από αυτές:“Νήσος Κέρκυρα, μια θεατρική καταγραφή”:  αποτυπώνουμε θεατρικά το νησί της Κέρκυρας και θα κάνουμε παραστάσεις στο νησί το καλοκαίρι. “Η κλειστή πόρτα”. Ένα απίστευτο λατινοαμερικάνικο συμβολικό κείμενο το οποίο μετατρέπουμε σε μουσική παράσταση στο σεμινάριο σωματικών κρουστών. “Ιστορίες ενός σπιτιού και μιας γειτονιάς”: ένα site spesific σεμινάριο και παράσταση για την υπέροχη εστία ζεστασιάς που λέγεται Πολιτιστικό εργαστήρι Αγίων Ομολογητών στη Λευκωσία.

Καθαρή μαγεία. Τρυφερότητα και αλληλοσυμπλήρωση. Αντίσταση στο κατεστημένο. Εμπιστοσύνη, αγάπη, ταξίδια, ενσυναίσθηση και πάρα πολύς αυτοσαρκασμός γέλιο και καλή καρδιά.

Πώς θέλεις να είναι το μέλλον της ομάδας ΙΔΕΑ;

Ταυτόσημο με την μικρή “ιερή” μας ιστορία  με ονείρεμα, ανθρωπιά και πεισματωμένη αθωότητα χωρίς εκδουλεύσεις σε στέγες, ιδρύματα και νταβατζήδες. Άμεσα συνδεδεμένο με το μετερίζι αγάπης κι ανθρωπιάς που λέγεται Άλφα.Ιδέα.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ