Από την Ελένη Πετάση.

Η θυματοποίηση και ο αμοραλισμός δεν είναι φαινόμενα μόνο του 19ου αιώνα. Ο τυφλός καλπασμός της καταναλωτικής κοινωνίας, η εφήμερη απόλαυση ηδονών, η σύγχυση του έρωτα με τον ερωτισμό, η διολίσθηση των αξιών, η αδυναμία του ανθρώπου να αντισταθεί στους πειρασμούς - εκτός από κάποιες εξαιρέσεις που, λόγω ήθους αντίπαλου προς τους καιρούς,  ξεβράζονται ως περιττοί - φτάνουν μέχρι τις μέρες μας.

Με αυτή τη λογική ο Θωμάς Μοσχόπουλος μετέφερε την «Μανόν» του Μασνέ (1884) - όπερα βασισμένη στο μυθιστόρημα του Αβά Πρεβό (λιμπρέτο Μεγιάκ και Ζιλ) στην οποία συνυπάρχουν στοιχεία του μπαρόκ και της grand opera - από την «αμαρτωλή» γαλλική μπελ επόκ στο σύγχρονο, κυνικό παρόν, αφαιρώντας τα εμβόλιμα μπαλέτα και στιγμιότυπα που παρέπεμπαν στην εποχή που πρωτοπαρουσιάστηκε.

Μέσα σε μία αφαιρετική, πολυδιάστατη σκηνική κατασκευή (Ευαγγελία Θεριανού) που μεταβαλλόταν από πράξη σε πράξη -  αίθουσα αεροδρομίου, κρεβατοκάμαρα, σαλόνι επίδειξης μόδας, εκκλησία και χαρτοπαιχτική λέσχη/πορνείο - και με, όχι πάντα, επιτυχημένα σύγχρονα κοστούμια, όπως της κεντρικής ηρωίδας, που σχεδίασε η Κλερ Μπρέισγουελ, ο σκηνοθέτης αφηγήθηκε εύγλωττα την ιστορία της αμοραλίστριας νέας που τορπιλίζεται μέχρι τελικής πτώσεως από το κυνήγι του πλούτου και της εύκολης ζωής.

Η παράσταση του συμπορεύτηκε αρμονικά με τη μουσική του Μασνέ που απέδωσε με νεύρο η ορχήστρα σε διεύθυνση Λουκά Καρυτινού και η χορωδία της ΕΛΣ.

Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι  προίκισε το έργο με την ευαισθησία του. Η υψίφωνος Χριστίνα Πουλίτσι (Μανόν) απέδειξε για άλλη μια φορά την υψηλή κλάση της και ο τενόρος Κωνσταντίνος Κληρονόμος (ιππότης Ντε Γκριέ) εντυπωσίασε με το εύρος της φωνής του και τη δραματική παρουσία του. Οι υπόλοιποι ερμηνευτές αποτέλεσαν ένα καλά δεμένο σύνολο.

Ελένη Πετάση - [email protected]