Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για το έργο «7/24 ή ο θρύλος του άνδρα που αιωρείται πάνω από τα πάρκα» του Ενρίκ Νολιά που παρουσιάστηκε στην Knot Gallery, σε σκηνοθεσία του Θέμελη Γλυνάτση.

Η Knot Gallery μάς σύστησε τον πιο ενδιαφέροντα Καταλανό δραματουργό που έχει μέχρι στιγμής συναντήσει η αθηναϊκή σκηνή. Ονομάζεται Ενρίκ Νολιά και το έργο του «7/24 ή ο θρύλος του άνδρα που αιωρείται πάνω από τα πάρκα», που σκηνοθέτησε στην Knot με ένα τρόπο κινηματογραφικά συνταρακτικό ο Θέμελης Γλυνάτσης είναι ένα αληθινό δοκίμιο για τον ανθρώπινο πόνο, τον αστάθμητο παράγοντα τύχη, τις αλλόκοτες συγκρούσεις που συνθέτουν το άλυτο θεώρημα της ζωής και τον θάνατο. Εκτυλίσσεται στο μεγαλύτερο μέρος του στην αίθουσα αναμονής εντατικής πτέρυγας ενός δημόσιου νοσοκομείου.

Όπως σημειώνει στον πρόλογο της ελληνική έκδοσης (Μ.Σιδέρη ) ο Χοάν Κάσας: «Το έργο ξεκινάει από ένα χώρο, την πόλη (μια θεατρική παρουσία), που περιορίζεται αιφνίδια από έναν τοίχο (θεατρικό) στον οποίο θα προστεθούν άλλοι δυο τοίχοι (θεατρικοί επίσης) που θα σχηματίσουν το πεδίο της σύγκρουσης μέχρι να διαλυθούν στον αέρα, όπως τα πνεύματα που καλούσε ο Πρόσπερος. Σε αυτό το περιβάλλον της φαντασίας που είναι "ιδιαίτερα θεατρικό" εμφανίζονται ανθρώπινες μορφές, η κίνηση των οποίων περιγράφεται με εμμονή εντομολόγου, μέχρι που ξαφνικά, σαν σε παιχνίδι διαδοχικών επιπέδων, τους προστίθεται η φωνή. Αυτή η κλιμάκωση ενός χώρου ελαστικού, κάποιες μορφές σε ανθρώπινη κλίμακα και ορισμένες φωνές μέσω των οποίων θα μαντέψουμε σταδιακά τη φύση μιας διαμάχης, αποτελούν μια αυστηρά ονειρική στρατηγική, που προηγείται κάθε λογικής. Πρόκειται όμως για υλικό απολύτως απαραίτητο για να ερευνήσει κανείς, όχι την ανθρώπινη συμπεριφορά αλλά το σκοτεινό και μυστηριώδες υπέδαφος από το οποίο τρέφεται αυτή η συμπεριφορά: η ενοχή, η ρίζα, ο δεσμός, είναι αναγκαίο να επεξεργαστούμε μια ύλη που προηγείται της λογικής ώστε να ξεδιπλώσουμε ένα παιχνίδι που προηγείται της λογικής».

Η παράσταση του Θέμελη Γλυνάτση με αντίστοιχη εμμονή εντομολόγου αποδίδει όλο αυτό το «σκοτεινό και μυστηριώδες υπέδαφος». Χωρίς μεγαλοστομίες. Με χειρονομίες καθημερινής ατόφιας οικειότητας κι αλήθειας. Διατηρώντας την πραγματική κλίμακα των πραγμάτων που κάθε τόσο σπάει ο ένας ποιητικός σουρεαλισμός του κειμένου κάνοντας τη δράση να ίπταται πάνω από τον αντικειμενικό παραστατικό χώρο.

Η παράσταση ξεκινά με τη μαγνητοσκοπημένη διαδρομή (από το Σύνταγμα ως την 3η Σεπτεμβρίου) της μοτοσυκλέτας του ατυχήματος, μέσα από τα μάτια του οδηγού της. Το ατύχημα δίνει την αφορμή, την τροφή για να γραφτεί αυτό το σπουδαίο κείμενο για την ανθρώπινη κατάσταση, το μυστήριο και αδιέξοδο των σχέσεων. Η διαδρομή συνοδεύεται από το Lux aetterna του Λιγκέτι που σε βυθίζει ακαριαία στον εσωτερικό κόσμο της ανθρώπινης ψυχής που τελικά θέλει η παράσταση του Γλυνάτση - απ' τις σημαντικότερες της σεζόν- να σε εισάγει. Τα ηχητικά περιβάλλοντα του Γιάννη Κοτσώνη είναι άκρως συντονισμένα με τη μεταφυσική που υπερασπίζεται κι αναδεικνύει το θεατρικό κείμενο.

Εμπνευσμένη στην παράσταση της Knot Gallery δεν είναι μόνο η διδασκαλία και η χωροταξία των τεσσάρων ηθοποιών, που σαν ελλειπτικές τροχιές συναντώνται ή απωθούνται. Αλλά και η χωροταξία της σκηνογραφίας που δημιουργεί ένα τεράστιο διαδρομο από την μία ώς την άλλη άκρη της Knot στο κέντρο της οποίας βρίσκεται ο πάγκος της νοσοκομειακής αίθουσας αναμονής όπου εκτυλίσσεται όλο το, κατά Νολιά, ανθρώπινο δράμα. Σκηνές αληθινής ζωής, με εντάσεις, πάθη, αδιέξοδα, σύνδρομα, παύσεις και κούραση.

Εκείνος, ο Συμεών Τσακίρης, αποτυπώνει όλη την εσωτερική αγωνία της ανθρώπινης υπόστασης σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Εξαιρετικός. Ο Μπάμπης Γαλιάτσος είναι ρεαλιστικά αιχμηρός. Η Σοφία Μαραθάκη αποδίδει όλη την εσωτερική αγωνία εξωτερικευμένη ως υστερία. Υποτονικά ανθρώπινος ο Άρης Πλιός. Μια εξαιρετική παράσταση ενός σπουδαίου κειμένου. Περιμένουμε να επαναληφθεί και το φθινόπωρο.

ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ