Μια αλληγορία για τον σύγχρονο κόσμο και το ζήτημα της ταυτότητας.

Ασυνήθιστες οικογενειακές στιγμές εκτυλίσσονται στη σκηνή του Bios όπου ο Ανδρέας Γ. Ανδρέου σκηνοθετεί απλά, χωρίς περιττές εντάσεις και θορύβους, το έργο της Κάρυλ Τσέρτσιλ «Ένας αριθμός» (Μετάφραση: Ανδρέας Γ. Ανδρέου).

Τοποθετημένη σε ένα όχι μακρινό μέλλον, αλλά ούτε και σε ξεκάθαρα καθορισμένο χρόνο, η ιστορία της Τσέρτσιλ φέρει τα χαρακτηριστικά της ιδιαίτερης θεατρικής γραφής της Βρετανίδας συγγραφέως.  Μια σύντομη ιστορία που αμφισβητεί κάπως τις κλασικές συμβάσεις του θεάτρου και προωθείται από ελλειπτικούς διαλόγους και ανατρεπτικά στοιχεία στην εξέλιξη.

Πιο συγκεκριμένα, το έργο «Ένας Αριθμός» αφορά την ιστορία ενός πατέρα (Σόλτερ) ο οποίος έχοντας αποτύχει μία φορά ως γονιός αποφασίζει πως αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία. Επιθυμεί όμως το τέλειο παιδί το οποίο για τον ίδιο δεν είναι παρά το πρώτο του παιδί και το παιδί με το οποίο απέτυχε. Ευτυχώς(;) όμως στο παρόν της ιστορίας η επιστήμη έχει προοδεύσει τόσο ώστε να δύναται να του χαρίσει ένα γονιδιακά πανομοιότυπο παιδί. Έτσι η επιστήμη βάζει το χέρι της και ο ίδιος καταλήγει εν αγνοία του με ένα μεγάλο αριθμό παιδιών, μέχρι που έρχεται η ώρα πατέρας και γιος να μάθουν για την ύπαρξη αυτού του αριθμού από κλώνους.

Αν και συνήθως οι συζητήσεις για το θέμα της κλωνοποίησης εστιάζουν στο ηθικό κομμάτι, η ιστορία, και άρα η παράσταση, κοιτούν περισσότερο στο διαχρονικό ζήτημα της ταυτότητας δίνοντας βήμα σε τρεις από αυτούς τους κλώνους- τον πρώτο γιο (ο πρωτότυπος Μπέρναρντ), στο γιο τον οποίο μεγάλωσε ο πατέρας (και αυτός Μπέρναρντ) και σε ένα εντελώς ξένο στον πατέρα (Μάικλ Μπλακ).  Μέσα από τις συζητήσεις πατέρα-γιου (διαφορετικού κάθε φορά), άλλοτε έντονες και ένα βήμα πριν τη σύγκρουση κι άλλοτε χαλαρές, διαπιστώνουμε πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνεται και βιώνει ο κάθε κλώνος το γεγονός πως υπάρχουν πολλά άτομα ίδια σε εμφάνιση και γονιδιακά χαρακτηριστικά, ενώ παράλληλα εγείρονται μεγάλα ερωτήματα σχετικά με την ευθύνη του πατέρα, και της επιστήμης, που καταλήγουν στο επίσης διαχρονικό ερώτημα για τα όρια του επιτρεπτού.

Ο Ανδρέας Γ. Ανδρέου  επιλέγει να στεγάσει  αυτή την ιστορία σε ένα εξαιρετικά λιτό σκηνικό (Σκηνογραφία-Ενδυματολογία: Ματίνα Μέγκλα) με τη σκηνή να «ρέει» στο χώρο και μονάχα ένα μακρύ λευκό τραπέζι, σαν πάγκος που αποτελείται από τρία μικρότερα τραπέζια, και ένα σκαμπό να δομούν τη σκηνή. Αυτό το μινιμαλιστικό σκηνικό από τη μία βοηθάει ώστε η ιστορία να μην ταυτιστεί με ένα συγκεκριμένο χρόνο- το ζήτημα που πραγματεύεται μπορεί να μιλάει για μια μελλοντική επιστημονική εξέλιξη αλλά στην ουσία την υπερβαίνει μιλώντας για κάτι μεγαλύτερο, ή έστω για κάτι πιο κοντινό στον άνθρωπο κάθε εποχής-  και από την άλλη, σε συνδυασμό με τους φωτισμούς (Σχεδιασμός Φωτισμών: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου) και το παιχνίδι των σκιών που δημιουργούνται όταν φωτίζεται το λευκό χρώμα του τραπεζιού και το γκρι χρώμα των τοίχων χτίζει μια  ατμόσφαιρα ιδανική για να συνοδέψει το λόγο των ηθοποιών.

Το έργο άλλωστε γραμμένο δίχως σκηνικές οδηγίες στηρίζεται στο διάλογο, και άρα τη σύμπραξη των δύο ηθοποιών επί σκηνής. Και  αυτή η σύμπραξη ευδοκιμεί στην παράσταση. Ο Λεωνίδας Κακούρης στο ρόλο του πατέρα και ο Έκτορας Λιάτσος στον τριπλό ρόλο των κλώνων παίζουν αβίαστα, με σιωπές, σταθερό λόγο και καθαρή άρθρωση, με υπόκωφες εντάσεις στο σώμα και την έκφρασή τους. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο μέσα από τη σύγκρουση και ο ένας επηρεάζει τον άλλο στην ερμηνευτική εναλλαγή των γιων, η οποία γίνεται ανεπαίσθητα αλλά και ξεκάθαρα μέσα από απλά υλικά.

Info
BIOS, Πειραιώς 84
Δευτέρα- Τρίτη 21:00
https://www.facebook.com/ Ένας Αριθμός / A Number/

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]