Η ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Χρωματιστές γυναίκες» του Βασίλη Ζιώγα, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη.

Δύο υπάρξεις, δύο αντίρροπες δυνάμεις που βασίζονται 
στο ΝΑΙ και το ΟΧΙ, 
στο ΣΥΝ και στο ΠΛΗΝ,
στο ΑΝΘΡΩΠΟΣ και το ΜΗ-ΑΝΘΡΩΠΟΣ,
στο ΧΡΩΜΑ και στο ΜΗ-ΧΡΩΜΑ.

Οι «Χρωματιστές γυναίκες» του Βασίλη Ζιώγα είναι μια σκηνική ελεγεία για τη χαμένη ελευθερία και την απελπισία της ανθρώπινης ύπαρξης. Η Έλλη και η Άννα είναι δύο αδελφές εγκλωβισμένες στο πατρικό τους σπίτι, αλλά και σε κάτι μεγαλύτερο. Σε αυτό που αποκαλούν παρελθόν: 

- Ριζώνουν και στοιχειώνουν… Στη γωνία τους… Πιάνουν μια γωνιά και σκιάζονται, σκιάζονται… Όλο και πιο πολύ, ώσπου να γίνουν ένα με το σπίτι.

Η παιδική κακοποίηση και η σιωπή μια κλειστής κοινωνίας που ξέρει και δεν μιλά, στοιχειώνουν τα δυο κορίτσια. Παλεύουν για να γκρεμίσουν όλα τα φαντάσματα, και να διεκδικήσουν την ζωή τους.

Υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γρηγόρη Καραντινάκη, θα δούμε τις Μυρτώ Γκόνη και Βιργινία Ταμπαροπούλου. Η δεύτερη μιλά στο click@life για την παράσταση και την επικαιρότητά της. 

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασα αρχικά στο Πολυτεχνείο και πήρα το πτυχίο μου ως χημικός μηχανικός κι έπειτα τελείωσα τη σχολή Ανωτέρας Δραματικής Τέχνης Βεάκη. Σήμερα ζω πια μόνιμα στην Αθήνα.

Πολύ μικρή ήθελα να γίνω χορεύτρια. Μετά με μάγεψε ο κόσμος του θεάτρου.

Έχει πέρασει πολλές φορές από το μυαλό μου η σκέψη γιατί αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Νομίζω ότι δεν υπήρξε κάποια συγκεκριμένη στιγμή ή παράσταση. Ήταν σαν να υπήρχε πάντα μέσα μου αυτή η λαχτάρα και η απόφαση ήρθε αβίαστα, απλά. Σαν να ήταν προαποφασισμένο μέσα μου.

Αντλώ έμπνευση από παντού, από έναν σκηνοθέτη που θαυμάζω πάρα πολύ, από ένα ποίημα που το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω μέχρι να το χορτάσω, από μια μουσική που θα με συγκινήσει βαθιά.  Είναι τεράστια και υπέροχη η παλέτα έμπνευσης! Είναι Έλληνες σκηνοθέτες που θαυμάζω πολύ τη δουλειά τους, όπως ο Μαρμαρινός και ο Μαυρίκιος, ξένοι επίσης, όπως ο Robert Sturua και ο Peter Stein. Οτιδήποτε μου διεγείρει τη φαντασία και μου δημιουργεί εικόνες με επηρεάζει βαθύτατα.

Το έργο «Χρωματιστές γυναίκες» του Βασίλη Ζιώγα μιλάει για τη «βαθιά πληγή» που αφήνει η παιδική κακοποίηση. Βρισκόμαστε σε ένα νησί, μικρό, απομονωμένο και βαθιά συντηρητικό. Μια κοινωνία στεγνή, χτισμένη με θρησκοληψίες, με ισχυρά στερεότυπα, με κυρίαρχη τη μορφή του Άντρα-Πατέρα, που έχει δικαίωμα να εξουσιάζει, να καταπιέζει, να κακοποιεί. Μια κοινωνία τόσο εγκλωβισμένη στα στερεότυπά της που σιωπά μπρος στην αδικία και το μεγάλο κακό. Η Έλλη και η Άννα, οι δύο ηρωΐδες του έργου, είναι οι δύο αδερφές που φέρουν το φορτίο όλου αυτού του εφιάλτη. Η Έλλη έμεινε στο νησί κι αποφάσισε να ακολουθήσει το πατριαρχικό-φασιστικό καθεστώς του νησιού, ενώ η Άννα έφυγε, το έσκασε κι έγινε πόρνη, όχι από ανάγκη αλλά από επιλογή.

Οι δυο αδερφές, ξαναβρίσκονται χρόνια μετά, όταν η Άννα γυρίζει πίσω στο νησί.
Εκεί βρίσκει την Έλλη, χαμένη μέσα στους φόβους και τις εμμονές της, βρίσκει ένα πλάσμα στοιχειωμένο και στεγνό.

Κι από κει ξεκινάει ο αγώνας της Άννας να φέρει την αδερφή της πίσω στη ζωή. Να πιάσει το χέρι της και να την τραβήξει στο φως. Να την κάνει να θυμηθεί, να πονέσει και να λυτρωθεί.

Υποδύομαι την Έλλη. Ένα πλάσμα με ανάγλυφα τα σημάδια πάνω της από την παιδική κακοποίηση. Η Έλλη, είναι το φάντασμα του ίδιου της του εαυτού. Είναι πλήρως υποταγμένη στον Άντρα, σε όλες του τις μορφές. Μια ψυχή τόσο λαβωμένη, που επιλέγει τη σιωπή, την ακινησία, τη μη ύπαρξη για να μπορέσει να επιβιώσει. Φτιάχνει με το μυαλό της μια άλλη πραγματικότητα όπου οι χειρότεροι εφιάλτες ίσως είναι αναμνήσεις της αδερφής της κι όχι της ίδιας. Ίσως και η ίδια η αδερφή της ανήκει σε αυτή την άλλη πραγματικότητα... Η Έλλη θέλει να γίνει ένα με το σπίτι, ριζώνει σε μια γωνιά, ενώ μέσα της ουρλιάζει.

Η ιδιαιτερότητα του έργου είναι ότι ο Ζιώγας γράφει μια ιστορία για τη μάχη του καλού με το κακό, μια ιστορία για τον αγώνα της ανθρώπινης ύπαρξης να επιβιώσει κόντρα σε όλα αυτά που θέλουν να τη γκρεμίσουν.

Με μια γραφή ελλειπτική, με ένα παιχνίδι ρεαλισμού και φαντασίας στις λέξεις ,ο συγγραφέας βουτάει στο συνειδητό και το ασυνείδητο των δύο ηρωΐδων του,και αφηγείται την προσπάθεια δύο ανθρώπων να βγάλουν από πάνω τους το «τραύμα», να δουν κατάματα τους δράκους και τα φαντάσματα του παρελθόντος και με μόνο οδηγό την αγάπη, να πάρουν την πρώτη αληθινή τους ανάσα. Το έργο είναι ένα ποιητικό παραμύθι για την χαμένη παιδική αθωότητα, για τα σκοτάδια που μπορούν να γίνουν φως. Να γίνουν ζωή.

Όσο υπάρχουν στεγανά και στερεότυπα, όσο ο άνθρωπος μισεί αυτό που δεν του μοιάζει, καθαρά από φόβο, όσο κατηγοριοποιούμε με βάση το χρώμα, τη φυλή, τη θρησκεία, το φύλο, όσο σιωπούμε μπρος στην αδικία, την κακοποίηση-σε κάθε της μορφή-,όσο δεν διεκδικούμε το ήθος, τον σεβασμό, την ελευθερία έκφρασης και ύπαρξης, τόσο θα μένουμε βυθισμένοι στα προσωπικά και στα κοινωνικά μας σκοτάδια. Θα τρέφουμε τους δράκους και θα δίνουμε χώρο να μας πατήσουν ακόμη πιο κάτω. Μόνο μέσα από την αγάπη, μέσα από τον αγώνα και την πίστη, μόνο μέσα από τον άλλο, μπορούμε να αντικρύσουμε τους φόβους μας, να σπάσουμε τα δεσμά, να δούμε για πρώτη φορά μέσα από τα μάτια της ψυχής, να λυτρωθούμε... Για αυτό είναι επίκαιρο το έργο.

Θέλω να κάνω θέατρο που έχει ήθος, που ταράζει την ησυχία, που είναι μεγαλόπρεπο κι αληθινό. Που συγκινεί και θυμώνει. Θέλω να είμαι κάθε φορά κομμάτι μιας ιστορίας άξιας να ειπωθεί.

Επόμενα σχέδια; Προς το παρόν πέρα από τις «Χρωματιστές γυναίκες», είμαι και στο θέατρο Vault, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στην παράσταση «Χορεύοντας στο σκοτάδι», του Λαρς Φον Τρίερ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά. Υπάρχει στο άμεσο μέλλον και κάτι τηλεοπτικό, αλλά δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμο. Μια πολύ γεμάτη και όμορφη χρονιά θα έλεγα.

Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Καραντινάκης
Μουσική: Νίκος Πλατύραρχος
Κοστούμια: Γιούλα Ζωιοπούλου

Σκηνικός Χώρος: Γιούλα Ζωιοπούλου – Γρηγόρης Καραντινάκης
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης

Επιμέλεια κίνησης: Λαμπρινή Γκόλια
Μουσική επιμέλεια: Γρηγόρης Καραντινάκης 
Video: Ηρακλής Φίτσιος
Βοηθός σκηνοθέτη: Αντώνης Αντωνάκος

Εκτέλεση παραγωγής: a dream & the gun 

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Μυρτώ Γκόνη, Βιργινία Ταμπαροπούλου 

Info
Θέατρο Νέου Κόσμου - Κάτω Χώρος. Από 23.1.2019 έως  21.4.2019. Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά. Μέρες/ώρες: Τετάρτη 21:15, Πέμπτη 21:15, Παρασκευή 21:15, Σάββατο 21:15, Κυριακή 19:00. Τιμές εισιτηρίων: Τετάρτη-Παρασκευή Κανονικό 13€ Μειωμένο 10€, Σάββατο-Κυριακή  Κανονικό 15€ Μειωμένο 12€.