Σκηνοθετεί και ερμηνεύει στην παράσταση «Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια», στο Θέατρο 104.

Δύο γυναίκες αφηγούνται επί σκηνής κοινές μνήμες και παραλλαγές των αναμνήσεών τους, ανάμεσα σε διαφορετικά στοιχεία καταγραφής, ανάμεσα σε μονολόγους που επαναλαμβάνονται, συνδιαλέγονται και σπάνε,  διατυπώνοντας μια κοινή αφήγηση γύρω από την ταυτότητα, το παρελθόν, την μνήμη και την κατασκευή της. Ποια είναι η πολιτική της μνήμης; Πως γίνεται να ξεχνάς σε μια εποχή που όλα καταγράφονται; Τι είναι αληθινό και τι όχι, σε μια ανάμνηση θολή σαν την πραγματικότητα και διαυγή σαν το ψέμα;

Αυτή είναι η υπόθεση της παράστασης «Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια» του Θωμά Τσαλαπάτη, που παρουσιάζεται από 4 Φεβρουαρίου στη σκηνή του Θεάτρου 104 σε σκηνοθεσία της Νικόλ Δημητρακοπούλου, η οποία κρατά επίσης και ρόλο ηθοποιού.

Η ίδια συστήνεται στο click@life και μιλά για τη σημασία του συγκεκριμένου έργου στην εποχή της απόλυτης καταγραφής και αναπαραγωγής

Γεννήθηκα στην Αθήνα στην Κυψέλη. Σπούδασα στο πανεπιστήμιο Πειραιά στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών σπουδών, στη συνέχεια υποκριτική στην Αθήνα και έκανα μεταπτυχιακό στην  Performance στο Goldsmiths University of London.

Ζω μέχρι σήμερα στην Κυψέλη. Μου αρέσει που βρίσκεται κοντά στο κέντρο και μαζί με εντυπωσιάζει η ιστορία των δρόμων, των σπιτιών και των γειτονιών της. Ταυτόχρονα η Κυψέλη βιώνει την αδιαφορία του δήμου, την εγκατάλειψη του δημοσίου χώρου και  την υποβάθμιση της καθημερινότητας. Αυτό που σκέφτομαι συχνά είναι πως θα ήθελα σίγουρα λιγότερες ανηφόρες αλλά όχι λιγότερες κατηφόρες.

Μικρή ήθελα να γίνω κτηνίατρος.

Όταν ήμουν στο Γυμνάσιο μία εξαιρετική φιλόλογος που είχαμε στο σχολείο η κυρία Ταμπακάκη μας είχε πάει να δούμε τον Γυάλινο Κόσμο. Εκεί θυμάμαι ένιωσα ότι θα ήθελα να είμαι μέρος αυτού του μαγικού πράγματος που συντελούνταν επί σκηνής. Έως τότε καμία άλλη παράσταση δεν με είχε κάνει να αισθανθώ έτσι. Ακόμη θυμάμαι καθαρά την συγκίνηση που ένιωθα για τον καινούριο κόσμο που είχα ανακαλύψει ότι υπάρχει. Το θέατρο. Φυσικά δεν θυμόμουν μέχρι πρόσφατα τους συντελεστές της παράστασης και όταν το έψαξα ανακάλυψα ότι η παράσταση ήταν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου με την Ράνια Οικονομίδου, την Αγγελική Παπαθεμελή, τον Νίκο Κουρή και τον Άγη Εμμανουήλ.  Χάρηκα διπλά για το παιδικό μου αισθητικό κριτήριο.

Με ενδιαφέρει πολύ ο κόσμος και ο τρόπος του Θεόδωρου Τερζόπουλου,  ο εικαστικός κόσμος του Ρομέο Καστελούτσι και θεωρώ ότι οι μεγάλοι χορογράφοι όπως η Pinna Baush μου δίνουν συνεχώς νέους τρόπους θέασης της ανθρώπινης ύπαρξης και έκφρασης.

Η παράσταση «Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια» είναι μια ιστορία που μιλά για την μνήμη και για την λειτουργία της. Για τους τρόπους που καταγράφουμε και αποθηκεύουμε τις αναμνήσεις και για την συνεχή προσπάθεια να θυμηθούμε. Το θεμελιώδες ερώτημα του ποιος είμαι περνάει μέσα από την δοκιμασία του ποιος νομίζω ότι είμαι, τι θυμάμαι ότι έχω ζήσει και πως ερμηνεύω τα γεγονότα.

Δύο κοπέλες επισκέπτονται τον χώρο της μνήμης και προσπαθούν με όλες τους τις αισθήσεις αλλά και τα μέσα καταγραφής να θυμηθούν ένα γεγονός. Η καθεμία το θυμάται διαφορετικά αλλά καταλήγουν στον ίδιο πυρήνα.  Αυτός ο κοινός πυρήνας είναι αυτός που μας οδηγεί να συνθέσουμε τελικά τα δύο πρόσωπα σε ένα.

Πρόκειται για ένα έργο που γράφτηκε το 2017 από τον Θωμά Τσαλαπάτη έναν συγγραφέα με πολύ προσωπικό και πρωτότυπο λόγο και όπου κίνηση εικόνα και ήχος παίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο στην πλοκή του. Για τον λόγο αυτό η συνεργασία με τους δημιουργούς της εικόνας τον σκηνοθέτη Κωνσταντή Φραγγόπουλο και τον Νίκο Βλασόπουλο που έκανε τον σχεδιασμό των φώτων και τον Μανώλη Μανουσάκη που επιμελήθηκε την μουσική και τον ήχο ήταν στενή και σημαίνουσα. Το έργο αυτό εκ φύσεως θα μπορούσα να πω πως δίνει την απεριόριστες δυνατότητες στον σκηνοθέτη να δημιουργήσει μια παράσταση σύμφωνα με μια καθαρά προσωπική πρόσληψη του έργου.

Η βάση της δικής μου προσέγγισης είναι να δημιουργηθεί μια παράσταση όπου ο θεατής θα έχει την δυνατότητα να δημιουργήσει μια καθαρά προσωπική θέαση του έργου. Ένα δικό του μοντάζ. Ακολούθησα δηλαδή την καθεαυτή λειτουργία της μνήμης και στην σκηνοθετική προσέγγιση καθώς σε κάθε πράξη και αντίστοιχα στην θεατρική πράξη το γεγονός καθεαυτό  δεν έχει τόσο σημασία όση οι όροι με τους οποίους ο καθένας το βιώνει ξεχωριστά. Και πιστεύω ότι στον κάθε θεατή συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Το ίδιο συνέβη και κατά την δημιουργία της παράστασης.

Ζούμε σε μια εποχή όπου ζούμε για να καταγράφουμε. Τρέχουμε πίσω από μια εικόνα μας με την οποία δεν ταυτιζόμαστε. Μια εικόνα που δεν προλαβαίνουμε να γνωρίσουμε. Προσπαθούμε συνεχώς να μην ξεχάσουμε αλλά και να μην μας ξεχάσουν. Νομίζω πως είναι αρκετά απελευθερωτικό να δούμε λίγο πιο βαθειά αυτή την λειτουργία της μνήμης και να επισκεφτούμε τον χώρο εκείνο όπου ο χρόνος καταργείται και ο άνθρωπος εμπεριέχει όλο του τον εαυτό μαζί με όλες τις αναμνήσεις, καλές ή κακές, τα όνειρα και τις φαντασιώσεις του.

Θέλω να κάνω θέατρο που με εκφράζει, με εξελίσσει σαν καλλιτέχνη και άνθρωπο και αποτελεί μια μικρή αφορμή για αναστοχασμό.

Επόμενα σχέδια; Ξεκινάω πρόβες για την παράσταση «Ήταν ένας και δεν ήταν κανένας» του Χρήστου Αγγελάκου σε σκηνοθεσία Σοφίας Παλάντζα γεγονός που με γεμίζει τεράστια συγκίνηση αλλά και μεγάλο φόβο.

Αν υπάρχει κάποιο όνειρο που έχω πραγματοποιήσει και αισθάνομαι υπερήφανη γι’ αυτό είναι ο γιος μου.

Συντελεστές
Κείμενο: Θωμάς Τσαλαπάτης
Σκηνοθεσία: Νικόλ Δημητρακοπούλου
Σκηνοθεσία Εικόνας: Κωνσταντίνος Φραγκόπουλος
Φωτιστικός Σχεδιασμός: Νίκος Βλασόπουλος
Σκηνογραφία: Ανδριανός Ζαχαριάς
Επιμέλεια Κίνησης: Χαρά Κότσαλη
Μουσική – Ηχητικός Σχεδιασμός: Μανώλης Μανουσάκης
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Γραφιστική Επιμέλεια: Θάνος Κερμίτσης 
Δημόσιες σχέσεις και επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγγάνη
Διεύθυνση Παραγωγής: Γιάννης Παντελίδης
Παραγωγή: R.M.LIGHT
Ηχογραφημένη φωνή: Λουκία Πιστιόλα
Ερμηνεία : Άλκηστις Νικολαϊδη, Νικόλ Δημητρακοπούλου

Info
Θέατρο 104: Ευμολπιδών 41, τηλ. 210 3455020. Παραστάσεις: Από Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου. Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21.15. Τιμές εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 12€ Φοιτητικό, ανέργων: 10€ Ατέλειες ηθοποιών: 5€. Προπώληση εισιτηρίων: ticketservices.gr. Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ