Συγγραφέας και συνσκηνοθέτης της παράστασης «Φροσύνη», που ανεβαίνει από 20 Φεβρουαρίου στο Άβατον.

Μία γυναίκα ηθοποιός καλείται, στο πλαίσιο ενός αυτοσχεδιασμού, να ετοιμάσει ένα μονόλογο πάνω στην Κυρά-Φροσύνη, το ιστορικό πρόσωπο-θρύλο των Ιωαννίνων που πνίγηκε από τον Αλί Πασά στη λίμνη Παμβώτιδα.

Ψάχνοντας πληροφορίες και υλικό για εκείνη, βρίσκει πράγματα που τη γοητεύουν, την προκαλούν. Δοκιμάζει ρούχα, στάσεις, φωνές, αυτοσχεδιάζει πάνω στην τελευταία νύχτα της Φροσύνης, πάνω στη ζωή, το γάμο, τα παιδιά της, τον έρωτά της για τον γιο του Αλί Πασά, Μουχτάρ, τις απαιτήσεις των άλλων για εκείνη, τις απαιτήσεις του έρωτά της για Εκείνον.

Πια δεν είναι η ηθοποιός, δεν είναι η Φροσύνη. Είναι μια γυναίκα δέσμια των επιθυμιών τόσο των γύρω της, όσο και των δικών της. Μια γυναίκα που της μέλλεται να πνιγεί, να μείνει στη μνήμη όλων ως αυτό που οι άλλοι κατάλαβαν για εκείνη, αφήνοντας ξεχασμένο το πραγματικό της πρόσωπο.

«Η πόρνη, η γυναίκα που πρόδωσε την πατρίδα, η ξεδιάντροπη…

Κι εγώ σαν ένα παιδί σε ένα σταυροδρόμι, μόνη, μετέωρη ανάμεσα σε όλα αυτά.

Σαν απλός θεατής της ζωής μου»

Αυτή είναι  υπόθεση της «Φροσύνης», του νέου θεατρικού έργου του Στέφανου Παπατρέχα που θα ανέβει στο θέατρο Άβατον από τις 20 Φεβρουαρίου. Τη σκηνοθεσία του μονολόγου συνυπογράφουν ο Λάζαρος Βαρτάνης και ο συγγραφέας του έργου, με την Σύνθια Μπατσή επί σκηνής.

Ο Στέφανος Παπατρέχας συστήνεται στο click@life και μιλά για τη Φροσύνη και τα πολλά πρόσωπά της.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καλλιθέα και μόλις έγινα τριάντα χρονών. Είμαι απόφοιτος του Τμήματος Ψυχολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Νέου Ελληνικού Θεάτρου του Γ. Αρμένη.

Τώρα ζω στο Μοσχάτο, στο σπίτι όπου έμεναν ο παππούς και η γιαγιά μου, οι γονείς του πατέρα μου. Είναι μια περιοχή την οποία επισκεπτόμουν από μικρός και λόγω των παππούδων και επειδή έκανα εκεί διάφορες αθλητικές δραστηριότητες. Αυτό που μου αρέσει στο Μοσχάτο είναι πως είναι κοντά μεν στο κέντρο αλλά ταυτόχρονα δεν είναι το κέντρο της Αθήνας. Επίσης είναι σαν παλιά γειτονιά, με μονοκατοικίες που έχουν κήπους και λουλούδια, με ταβέρνες, κουτούκια, συνοικιακά μαγαζιά. Το μόνο που με ανησυχεί είναι πως πλέον ως δήμος το Μοσχάτο είναι ενωμένο με το δήμο του Ταύρου και φοβάμαι πως μπορεί να σταματήσει να είναι τόσο φροντισμένο όσο τώρα.

Από μικρός έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Υπήρχε βέβαια στο δημοτικό μια μικρή φάση που ήθελα να γίνω δικαστής για να παίρνω καλό μισθό και να έχω καλή σύνταξη όταν γεράσω. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από το επάγγελμα που διάλεξα.

Συνειδητά να ασχοληθώ με το θέατρο το αποφάσισα κάπου στη δευτέρα Γυμνασίου. Έβλεπα από μικρός πολλές παραστάσεις κάθε χρόνο, αλλά μέσα μου είχαν γράψει πολύ δύο από αυτές: το «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» του Πιραντέλλο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου και οι «Βρικόλακες» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα. Είναι δύο στιγμές που κάπως υπογράμμισαν τη θέλησή μου να μπω σε αυτόν το χώρο.

Σίγουρα με γοητεύει και με επηρεάζει ακόμη και τώρα ο Μάνος Χατζιδάκις. Πιστεύω πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην ανακαλύψω κάτι καινούργιο ακούγοντας το έργο του ή διαβάζοντάς τον. Από εκεί και πέρα με έχουν αγγίξει πολύ ο Παπαδιαμάντης, ο Θεοτόκης, ο Ρίτσος, ο Ντοστογιέφσκι και πολλοί άλλοι.

Η «Φροσύνη» είναι ένα έργο που έγραψα πριν τρία περίπου χρόνια.

Πρόκειται για μία ηθοποιό που αρχίζει να αυτοσχεδιάζει πάνω στην Κυρά Φροσύνη και την τελευταία νύχτα της πριν την πνίξουν στη λίμνη. Είχα δώσει στον Λάζαρο Βαρτάνη να διαβάσει το έργο μου αυτό, του άρεσε πολύ, το έδωσε στη Σύνθια Μπατσή, στην οποία επίσης άρεσε και κάπως έτσι αρχίσαν όλα. Με το Λάζαρο επικοινωνούμε πάρα πολύ καλά και έχουμε κοινό όραμα, ενώ η Σύνθια είναι πιστεύω η ιδανικότερη ηθοποιός για το ρόλο αυτό. Ύστερα ήρθαν και η Σίσσυ Βλαχογιάννη με τις καταπληκτικές μουσικές που έχει γράψει, η πολύ ταλαντούχα Έλλη Εμπεδοκλή που έχει αναλάβει τα σκηνικά και τα κοστούμια και ο Αλέξανδρος Καναβός ως πολύτιμος βοηθός σε όλο αυτό το εγχείρημα. Από 20 Φεβρουαρίου ξεκινάμε λοιπόν στο θέατρο Άβατον και για κάθε Τετάρτη. Πέρα από τη «Φροσύνη» όμως ετοιμάζομαι και για το «Έλα να παίξουμε» της Γεωργίας Πιερρουτσάκου με την οποία από 28 Φεβρουαρίου και για κάθε Πέμπτη θα μοιραζόμαστε τη σκηνή του Faust  και η οποία συνσκηνοθετεί το έργο με τον Λάζαρο. «Φροσύνη» και «Έλα να παίξουμε» είναι δυο έργα, στα οποία έχω επενδύσει πολύ συναισθηματικά και μέχρι στιγμής και τα δυο μου έχουν δώσει και εξακολουθούν να μου δίνουν πολλά.

Πρόκειται για μονόλογο που είναι ένα πολύ συγκεκριμένο και πολύ απαιτητικό είδος θεατρικού έργου. Δεύτερον μιλάει για ένα υπαρκτό πρόσωπο, μία γυναίκα φιλελεύθερη, έξυπνη, που έτυχε να ερωτευτεί τον γιο του Αλί Πασά και να συνάψει ερωτικό δεσμό μαζί του, ενώ ήταν παντρεμένη και μάλιστα με παιδιά και να πνιγεί για το λόγο αυτό στη λίμνη των Ιωαννίνων. Το θέμα αυτό έχει πολλά επίπεδα αφού μιλάμε για ένα πρόσωπο αρκετά μπροστά από την εποχή του που έχει πολλά ακόμα πρόσωπα: η σύζυγος, η μητέρα, η ερωμένη, η Ελληνίδα που πήγε με τον Τούρκο κατακτητή στην κλειστή κοινωνία των Ιωαννίνων και μάλιστα εκείνης της εποχής, η γυναίκα που πεθαίνει τραγικά... Έρωτας, θάνατος, ελευθερία, κοινωνία, γάμος, οικογένεια. Όλη αυτή η πολυεπίπεδη θεματική που υπάρχει γύρω από τη Φροσύνη με άγγιξαν βαθιά και ελπίζω και όσοι έρθουν να νιώσουν το ίδιο.

Ακριβώς επειδή πιάνει τόσο βαθιά και υπαρξιακά ακόμη θέματα, τα οποία είναι διαχρονικά, μετά από ένα σημείο δεν σε νοιάζει αν μιλάει η ηθοποιός που υποδύεται την Φροσύνη ή η Φροσύνη ή μία γυναίκα ή απλώς ένας άνθρωπος που μοιράζεται τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του. Έχω την αίσθηση ότι όλοι λίγο ή πολύ αισθανόμαστε παρόμοια πράγματα.

Η «Φροσύνη» είναι ένα όνειρο που πραγματοποιείται και μάλιστα ακριβώς όπως το ήθελα - για να μην πω πιο πέρα ακόμη - και δεν το λέω για λόγους επικοινωνιακούς. Είναι ένα δικό μου έργο, το συνυπογράφω σκηνοθετικά, ακόμη και οικονομικά έχω επενδύσει σε αυτό, γιατί το πιστεύω και το υπέροχο είναι πως όλοι ανεξαιρέτως όσοι συνεργαζόμαστε σε αυτό το πιστεύουμε εξίσου, οπότε το όραμα και η επικοινωνία εδώ είναι παρόντα.

Υπάρχουν ήδη θεάτρου και συγγραφείς με τους οποίους θα ήθελα πάρα πολύ να καταπιαστώ, όπως η αρχαία τραγωδία, ο Σαίξπηρ, ο Ίψεν, ο Πίντερ αλλά και το μιούζικαλ. Ωστόσο πολύ πιο σημαντικό για μένα είναι το πλαίσιο μίας παράστασης: οι συνεργάτες, το όραμα, η επικοινωνία. Εάν τώρα αυτά συνδυαστούν θα είναι υπέροχο.

Επόμενα σχέδια; Μέχρι τέλος Φεβρουαρίου είμαι στο Εθνικό Θέατρο στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουίτζι Πιραντέλλο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου ερμηνεύοντας την Μεμέ, μία από τις κόρες της οικογένειας Λα Κρότσε. Παράλληλα είμαι σε εντατικές πρόβες για τη «Φροσύνη» και για το «Έλα να παίξουμε». Πέρα από αυτά κάνω γυρίσματα για τη «Ζωή εν Τάφω» στην ΕΡΤ και για το «Κόκκινο ποτάμι» στο OPEN BEYOND. Για καλοκαίρι μόνο συζητήσεις για την ώρα.

Κείμενο: Στέφανος Παπατρέχας Σκηνοθεσία: Λάζαρος Βαρτάνης – Στέφανος Παπατρέχας Σκηνικά – Κοστούμια: Έλλη Εμπεδοκλή Μουσική: Σίσσυ Βλαχογιάννη Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος Φωτογραφίες – Trailer – Σχεδιασμός αφίσας: Ναταλία Β. Βοηθός σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Καναβός Επικοινωνία παράστασης: Μαριάννα Παπάκη

Ερμηνεύει η Σύνθια Μπατσή.

Info
Θέατρο Άβατον, Ευπατρίδων 3, Κεραμεικός (Μετρό – Κεραμεικός). Παραστάσεις: Κάθε Τετάρτη στις 20.30. Πρεμιέρα: Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2019. Τηλέφωνο επικοινωνίας: 210 3412689. Τιμές εισιτηρίων: €10 κανονικό, €8 φοιτητικό, €5 ανέργων.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ