Σκηνοθετεί την παράσταση «Τέσλα» για το όραμα και τη ζωή του Σέρβο-Αμερικανού ανθρωπιστή – εφευρέτη, Νικολά Τέσλα, στο Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου.

Μία ηλεκτρισμένη παράσταση με τίτλο «Τέσλα» για έναν από τους σημαντικότερους επιστήμονες της ιστορίας, τον Νικολά Τέσλα θα παρουσιάσει από 23 έως 28 Φεβρουαρίου στο Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου ο Μιχάλης Γιγιντής. 

Οι βιομηχανικοί χώροι του Μουσείου σε συνδυασμό με ένα σκηνικό που θα παραπέμπει σε επαγωγικό κινητήρα και την πρωτότυπη τεχνική του projection mapping θα συνθέσουν υπό τους ήχους της ηλεκτρονικής μουσικής μία θεατρική εμπειρία που θα συναρπάσει τόσο το ενήλικο όσο και το εφηβικό κοινό και θα αναδέιξει το όραμα και τη ζωή του Σέρβο-Αμερικανού ανθρωπιστή – εφευρέτη. Σε μια εποχή που θεμελιώθηκε ο ιμπεριαλισμός, και η επιστήμη υποτάχθηκε στον νόμο της αγοράς, ο Τέσλα κατάφερε να αποδείξει πως ο απελευθερωμένος νούς και η υπερβατική σκέψη οδηγεί στην πραγματική αντίληψη του φυσικού κόσμου και στις απαντήσεις των μεγάλων υπαρξιακών ερωτήσεων.

Ο Μιχάλης Γιγιντής συστήνεται στο click@life.

Η μητέρα μου ισχυρίζεται πως με συνέλαβε σε ένα ξενοδοχείο στην πλατεία Αττικής ένα βράδυ που οι γονείς μου ήθελαν να απομονωθούν και γεννήθηκα όπως εκατομμύρια άλλοι Αθηναίοι, σε γνωστό μαιευτήριο του Αμαρουσίου. Μεγάλωσα στην Δ. Αττική. Στους Αγ. Αναργύρους που ζούσε ο πατέρας μου και στην Αγ. Βαρβάρα στο Αιγάλεω που ζει η μητέρα μου.

Για να καταφέρω να τελειώσω το Λύκειο, έφτασα μόνος μέχρι τις Η.Π.Α και τη Καλιφόρνια, αφού με τα εδώ σχολικά περιβάλλοντα δεν τα βρήκαμε ποτέ. Αυτό με βοήθησε πολύ γιατί ταξίδεψα αρκετά και σε σχέση με τα εκπαιδευτικά θέματα, βρήκα την ηρεμία μου. Κάποιοι άνθρωποι που γνώρισα εκεί που τους θυμάμαι και τους εκτιμώ, με βοήθησαν πολύ σε όλα αυτό.  Γυρνώντας πίσω, αφού για να μπορέσω να μείνω στην Αμερική χρειαζόταν πολύ μεγάλη οικονομική άνεση και υπομονή έδωσα εξετάσεις και πέρασα για λίγα χρόνια από τα έδρανα του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και παρόλο που υπήρξα συνεπής φοιτητής, δεν τελείωσα ποτέ (ακόμη χρωστάω κάποια μαθήματα). Παράλληλα με τις σπουδές μου ξεκίνησα να δουλεύω ως μοτέρ και έκανα οτιδήποτε έχει να κάνει με κάμερα. Μικρού μήκους ταινίες, promo videos κ.λπ. Σταδιακά άρχισα να κάνω πιο προσωπικά projects. Εδώ και αρκετά χρόνια ζώ στο κέντρο της Αθήνας, Μεταξύ Κεραμεικού και Πετραλώνων.

Ακόμη και μέχρι την εφηβεία δεν είχα τη παραμικρή ιδέα για το τι θέλω να κάνω μεγαλώνοντας. Σε τέτοιο βαθμό που για να αποφύγω γρήγορα αυτή τη χαζή και βάναυση ερώτηση των μεγαλύτερων '' τι θα κάνεις όταν μεγαλώσεις ?'' απαντούσα κάθε φορά ότι μου ερχόταν στο μυαλό για να τελειώνω και να μην χρειαστεί να εξηγήσω περαιτέρω. Αυτόν τον παραλογισμό του να πρέπει να απαντήσεις από το νήπιο πως σκατά θέλεις να συνεισφέρεις στη κοινωνία, ακόμη δεν τον κατάλαβα. Καλώς ή κακώς δεν ανήκω σε αυτούς που θα πουν ότι από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους ήθελαν να κάνουν  τη τάδε δουλειά. Μεγαλώνοντας πέρασαν διάφορα πράγματα από το μυαλό μου και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι πρέπει απλά να αφεθώ και να πάω εκεί που πραγματικά νιώθω όμορφα.

Δεν νομίζω να υπήρξε κάποια συγκεκριμένη στιγμή που αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι μεγαλώνοντας, με τον πατέρα μου βλέπαμε συνεχώς ταινίες και ειδικά τις πρώτες φορές θυμάμαι πως έμενα κυριολεκτικά άναυδος με το θέαμα. Τις απολάμβανα πάρα πολύ και ανυπομονούσα να πάμε το σ/κ σε συγκεκριμένο βίντεο κλαμπ της Αχαρνών να διαλέξουμε. Σκορπιζόμασταν μέσα στους διαδρόμους και μετά από λίγη ώρα συναντιόμασταν ξανά, να δούμε τι διάλεξε ο καθένας και να κάνουμε τη τελική επιλογή! Έχει καρφωθεί στο μυαλό μου αυτό το ''τακ τακ'' που έκαναν οι πλαστικές θήκες που περιείχαν τους τίτλους.

Εκείνες που μου προκάλεσαν αυτό το πρώτο δέος, ανήκαν στο κλασσικό αμερικανικό σινεμά και όχι μόνο. Leone, Coppola, De palma, Scorsese, Fellini, Bunuel κ.λ.π. Ο Νονός, το Μean streets, Raging bull los olvidados, La dolce vita, 8½ κ.α. Επίσης τα κλασσικά western. Για μια χούφτα δολάρια, Ο καλός ο κακός και ο άσχημος. Όλα αυτά σαν παιδί με συνέπαιρναν κυρίως με την  ατμόσφαιρα τους και τη μυσταγωγία που τα περίκλειε. Δεν είχε περάσει όμως ποτέ συνειδητά από τη σκέψη μου η ιδέα να ασχοληθώ κάπως με όλο αυτό. Τότε με γοήτευε απλά να παρακολουθώ και μου αρκούσε. Αργότερα στη Καλιφόρνια, θυμάμαι ότι είδα κάποια στιγμή στον δρόμο πηγαίνοντας για μάθημα, ένα φορτηγό κινηματογραφικού συνεργείου που στην πόρτα έγραφε '' Γράψτε το δικό σας σενάριο και κάντε το ταινία''. Μου θύμισε ξανά αυτή τη πλευρά μου και για το επόμενο διάστημα έγινε έμμονη ιδέα. Πήγα πιο ενεργά πλέον προς αυτή τη κατεύθυνση.

Αναλογιζόμενος τώρα τα πράγματα, νομίζω πως κάτι που αποτελεί κινητήρια δύναμη για μένα σε αυτό που κάνουμε, είναι αυτή η δημιουργία μιας παράλληλης πραγματικότητας που λειτουργεί απέναντι από τη κανονική, μέσω μιας παράστασης, μιας ταινίας κ.λπ. και μεταδίδει μια ιδέα που δεν είναι υποχρεωμένη να συμβαδίζει με τίποτα και πηγάζει από μέσα μας. Ότι μια ομάδα ανθρώπων μαζεύονται  και δημιουργούν από κοινού αυτό το ''χακάρισμα'' στον χρόνο και στον χώρο, ο καθένας με τη δική του ορμή.  Κάποιες φορές θα λειτουργήσει, κάποιες όχι. Όταν συμβαίνει όμως, νιώθεις πως  είσαι ακριβώς εκεί που πρέπει και όλα είναι ακριβώς όπως πρέπει να είναι.

Οι βασικότερες καλλιτεχνικές μου επιρροές νομίζω έρχονται κυρίως από το σινεμά. Θα έλεγα ότι ο κινηματογράφος που με επηρεάζει περισσότερο είναι κι εκείνος στον οποίο διασκεδάζω κιόλας και ταυτόχρονα μου αφήνει τα περιθώρια να κάνω τις δικές μου προσωπικές αναγωγές σε ένα δεύτερο επίπεδο. Πιστεύω γενικά πως η τέχνη πρέπει να περιέχει και το διασκεδαστικό στοιχείο, το οποίο εντοπίζεται στο οπτικοακουστικό ερέθισμα και φυσικά στο σενάριο και τους χαρακτήρες.

Στην εγχώρια σκηνή θαυμάζω τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, νομίζω πως συνδυάζει όλα τα παραπάνω και θεωρώ πως όλα όσα κάνει είναι σαφή και ολοκληρωμένα σε όλες τους τις εκφάνσεις.  τη Λένα Κιτσοπούλου για την αποδόμηση που κάνει και το θάρρος της, τον Νίκο Καραθάνο, κ.α. Και από Έλληνες δημιουργούς του κινηματογράφου εκτιμώ τον Κούτρα, τον Οικονομίδη, τον Λάνθιμο, από τους παλαιότερους τον Δαμιανό, τον Τζαβέλλα, τον Νικολαΐδη. Λίγο πολύ όσους έχουν κερδίσει επάξια την εκτίμηση των περισσότερων για διάφορους λόγους.

Ερεθίσματα έρχονται σε όλους μας από παντού. Επηρεαζόμαστε, έστω σε υποσυνείδητο βαθμό από διάφορα πράγματα. Π.χ. ο τρόπος που προσεγγίζω την αφίσα μιας δουλείας είναι αρκετά επηρεασμένος από τον Saul Bass δουλειά του οποίου έτυχε να πρωτοδώ σε ένα αφιέρωμα στον Hitchcock, η μουσική που είναι συνήθως και από τα πρώτα πράγματα που σκέφτομαι, αναλογιζόμενος μια σκηνή, μπορεί να έχει προκύψει από κάτι που άκουσα πρόσφατα σε κάποιο τυχαίο clip στο youtube κ.λ.π

Η «Τέσλα» είναι μια παράσταση βασισμένη στη ζωή και το έργο του Νίκολα Τέσλα. Αναδεικνύει το όραμα και τη φιλοσοφία του σε σχέση με το μέλλον και την εξέλιξη της ανθρωπότητας σε τεχνολογικό και πνευματικό επίπεδο. Το κείμενο είναι βασισμένο κυρίως στην αυτοβιογραφία του και η προσέγγιση έχει ως στόχο να αποδώσει τον εσωτερικό του κόσμο, τις σκέψεις του, έχοντας ως βάση το βασικό ιστορικό ντοκουμέντο. Ο Νίκολα Τέσλα είναι μια τεράστια προσωπικότητα της επιστήμης και της ιστορίας γενικότερα. Άνθρωποι με αυτή την αντίληψη για τη ζωή και τον άνθρωπο υπήρξαν ελάχιστοι. Η ζωή του έχει τεράστιο δραματουργικό ενδιαφέρον και ο ίδιος υπήρξε ένας άκρως γοητευτικός χαρακτήρας. Αφοσιωμένος ολοκληρωτικά στις έρευνες του πολεμήθηκε από πολλούς, προσπαθώντας να συνεισφέρει μέχρι το τέλος της ζωής του στην εξέλιξη της ανθρωπότητας. Πέρα από την πρακτική διευκόλυνση που παρείχε στον κόσμο μέσω των εφευρέσεων του, μας κληρονόμησε και τις φιλοσοφικές προεκτάσεις τους που σήμερα επείγει περισσότερο από ποτέ να ανατρέξουμε σε αυτές. Ήθελε απεγνωσμένα να παρέχει δωρεάν ενέργεια σε όλη την υφήλιο, πράγμα ανήκουστο για την εποχή εκείνη ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του πάσχιζε να εφεύρει εκείνη την ''αντιπολεμική μηχανή'' που θα καταστούσε αδύνατη κάθε πολεμική σύγκρουση. Όλα αυτά θελήσαμε, μέσα στο μικρό χρονικό διάστημα που είχαμε διαθέσιμο λόγω διαφόρων ευτράπελων και δυσκολιών που αντιμετωπίσαμε, να αποδώσουμε επι σκηνής.

Η ιδιαιτερότητα του έργου είναι ίσως αυτή η σύνθεση. Η συνύπαρξη της θεατρικής απόδοσης με το video mapping και την live performance ηλεκτρονικής μουσικής. Τα επιμέρους στοιχεία της παράστασης είναι πράγματα που έχουν ξαναγίνει αρκετές φορές. Το ενδιαφέρον είναι αυτός ο συνδυασμός. Η ιδιαιτερότητα όμως, έγκειται κυρίως  στον ίδιο τον χαρακτήρα του Τέσλα. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που απείχε έτη φωτός από το κοινωνικό πλαίσιο και τους χρόνους στους οποίους έδρασε. Οι αντιλήψεις του για την ανθρώπινη ύπαρξη έρχονταν σε απόλυτη ρήξη με τις πεποιθήσεις της εποχής του. Ονειρευόταν μια ανθρωπότητα απεγκλωβισμένη και απελευθερωμένη από όλα όσα εμποδίζουν την εξέλιξη της και την κατανόηση του φυσικού κόσμου και του σύμπαντος, ώστε να μπορέσει να εξηγήσει την ίδια την ύπαρξη.  Προσπάθησε μέσα από τις εφευρέσεις και τα πειράματά του να λύσει τα βασικότερα πρακτικά προβλήματα της ζωής και να συνεισφέρει στην επίτευξη της ενεργειακής αυτονομίας, πέρα από συμφέροντα, μικρότητες και πρωτόγονες αντιλήψεις.

Σήμερα η εξέλιξη της επιστήμης μας αναγκάζει να αναθεωρήσουμε την οπτική μας στον κόσμο. Επιτάσσει να προσαρμοστούμε στις γρήγορες αλλαγές και να λειτουργήσουμε με περισσότερη εξωστρέφεια, πέρα από τα όρια που έχουμε συνηθίσει. Βλέπουμε πως για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σαν είδος πρέπει να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες με πιο έξυπνο τρόπο. Να διαχειριστούμε πιο ώριμα τούς πόρους από τους οποίους αντλούμε την ενέργεια, να εξελίξουμε τις κοινωνικές δομές κ.λ.π. Παρόλα αυτά όμως εξακολουθούμε να παίζουμε αυτά τα πρωτόγονα παιχνίδια εξουσίας και επιβολής, ο κόσμος δυστυχώς συνεχίζει να χωρίζεται στους έχοντες και στους μη έχοντες, με τους μεν να επιβάλλονται στους δε, τους επιχειρηματίες και τους λομπίστες να καθορίζουν την ανάπτυξη, όπως ακριβώς συνέβαινε και στην εποχή του Τέσλα. Με γνώμονα αυτό ο Τέσλα είναι πιο επίκαιρός από ποτέ.

Θέλω να μπορώ τα σενάρια/κείμενα με τα οποία καταπιάνομαι να μεταφέρουν ιδέες που αφορούν σε ουσιαστικά ζητήματα και υπαρξιακά ερωτήματα που προκύπτουν όμως μέσα από μια απλότητα και όχι από μια ελιτίστικη και δήθεν ψαγμένη αντίληψη. Μου προκαλεί απορία αυτό το κούνημα του δαχτύλου από τύπους που νομίζουν ότι πρόλαβαν να μάθουν όλα τα μεγάλα συναισθήματα και συγκινήσεις και θέλουν να τα μάθουν και στους υπόλοιπους χρησιμοποιώντας προστακτικές και ''τσιτάτα''. Κι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά σήμερα μέσα στο χάος των social media κ.λ.π.  Έχω επίσης ανάγκη το σινεμά αλλά και το θέατρο,  να συνδυάζονται με μια διασκεδαστική αφήγηση/απόδοση οπτικοακουστικά και δραματουργικά. Με εξιτάρει ο ''σουρεαλισμός'' που διέπει την ίδια τη πραγματικότητα και υπάρχει παντού γύρω μας, σήμερα αλλά και σε γεγονότα της ιστορίας. Οι θεματικές που με απασχολούν δεν είναι συγκεκριμένες και ίσως κάθε φορά να διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους σε κάποια πράγματα. Ενέχουν όμως νομίζω τις παραπάνω κοινές συνιστώσες.

Επόμενα σχέδια; Εδώ και λίγο καιρό σκέφτομαι την δημιουργία ενός μεγάλου μήκους σεναρίου, βασισμένο σε μια ιστορία που άκουσα πρόσφατα σε ένα επαγγελματικό ταξίδι στη Βηρυτό του Λιβάνου. Μια σουρεαλιστική-σε σχέση με το κοινωνικό-πολιτικό πλαίσιο στο οποίο εκτυλίχθηκε- ιστορία, ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που βίωναν τον εμφύλιο.

Μέσα στο Μάρτη, θα βρεθώ ξανά εκεί και θα ξεκινήσει η έρευνα και η συλλογή στοιχείων ώστε να δημιουργηθεί ένα πρώτο draft του σεναρίου μέσα στο καλοκαίρι.

Τα τελευταία χρόνια με έχει συνεπάρει η εξέλιξη της επιστήμης της αστροφυσικής και της κοσμολογίας. Μέσα από τις έρευνες των συγκεκριμένων κλάδων, καταφέρνουμε να λαμβάνουμε συνεχώς περισσότερες πληροφορίες για τη δημιουργία του κόσμου. Κάθε τόσο ανακαλύπτονται νέοι γαλαξίες που περιέχουν δισεκατομμύρια ήλιους και πλανητικά συστήματα. Αυτό μας παρέχει ολοένα και περισσότερα εφόδια για την κατανόηση της ύπαρξης και μας επιβάλλει έναν επαναπροσδιορισμό των στόχων μας ως σύνολο. Μας κάνει να κατανοήσουμε τη πραγματική μας θέση στο σύνολο. Όλο αυτό είναι άκρως συναρπαστικό. Ένα (ταπεινό και προσγειωμένο φυσικά!) όνειρο λοιπόν, θα ήταν ένα ταξίδι για λίγο στο σύμπαν! (Επειδή βέβαια έχει ενδιαφέρον εδώ η φάση , να γυρίσω κιόλας!).

Σκηνοθεσία:  Μιχάλης Γιγιντής
Κείμενο- Δραματουργική Σύνθεση: Αγγελική Πούλου – Μιχάλης Γιγιντής
Ηθοποιοί: Γιάννης Μπισμπικόπουλος, Ιουλία Γεωργίου, Μάνθος Καλαντζής, Γιώργος Τζαβάρας, Χρήστος Γεωργαλής
Projection Mapping /  Φωτισμοί:  Άγγελος Παπαδόπουλος
Επιμέλεια κειμένου/ Έρευνα: Γιώργος Στάμκος, Γιώργος Τζαβάρας, Γιάννης Μπισμπικόπουλος
Ενδυματολογία:  Miranda Dempsey
Σκηνική Σύλληψη:  Άγγελος Παπαδόπουλος, Μιχάλης Γιγιντής, Λία Ασβεστά
Σκηνικά: Λία Ασβεστά
Πρωτότυπη μουσική - σύνθεση/ :  Μανώλης Μανουσάκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ξένια Καλαντζή
Υπηρεσίες Προσβασιμότητας Liminal
Διεύθυνση Παραγωγής: Κωνσταντίνα Αγγελέτου
Παραγωγή: Πλέγμα

Η παράσταση χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού και τη ΔΕΔΔΗΕ.

*Η παράσταση είναι πρόσβασιμη σε κωφούς και σε άτομα με βαρηκοΐα.

Info
Παλαιοί Φούρνοι. 23 έως 28 Φεβρουαρίου. Διπλές παραστάσεις 23.2, 24.2, 27.2 και 28.2. Ώρες διεξαγωγής παραστάσεων: Βραδινές - 21.00 Απογευματινές - 19.00. Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό: 15 €, Μειωμένο (φοιτητές, ΑμεΑ, άνω των 65): 12 €. Προπώληση εισιτηρίων από το δίκτυο της viva.gr.

Με το εισιτήριο, οι θεατές έχουν δωρεάν πρόσβαση στους χώρους του Βιομηχανικού Μουσείου Φωταερίου.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ