Η ηθοποιός συμμετέχει στην παράσταση «Οθέλλος» της ομάδας Kursk, που κάνει πρεμιέρα 25 Φεβρουρίου στο Υπόγειο του Τέχνης.

Μετά τις παραστάσεις Woyzeck στο Απλό Θέατρο, Η προσευχή της κοπέλας που έπεσε μέσα στο πηγάδι και δεν θέλει να πεθάνει στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων,Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων και στο Θέατρο Τέχνης (Φεστιβάλ Αθηνών 2015), Lenz στο Bios, η ομάδα ομάδας Kursk καταπιάνεται με τον «Οθέλλο» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Τη σκηνοθεσία υπογράγει ο Χάρης Φραγκούλης.

Ανάμεσα στους ηθοποιούς που θα δούμε στη σκηνή του Υπογείου του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν και η Κατερίνα Λούβαρη Φασόη. Συστήνεται στο click@life και μιλά μία ιστορία για ένα μαντίλι, για ένα μαντιλάκι, ή και όχι.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Σπούδασα Νομική στην Κομοτηνή και επιστρέφοντας στην Αθήνα, υποκριτική στην Σχολή Δραματικής Τέχνης "Πράξη 7".

Τα τελευταία δύο χρόνια ζω στη Νεάπολη Εξαρχείων. Επέλεξα να φύγω από τα προάστια και να μετακομίσω στο κέντρο της πόλης. Τα πάντα είναι πιο κοντά, οι δουλειές, τα θέατρα, τα όμορφα σινεμά και οι φίλοι μου. Ο λόφος του Λυκαβηττού και η λαϊκή της Καλλιδρομίου είναι τα αγαπημένα μου. Βέβαια εδώ δεν μπορώ να βγω και να τρέξω στο δρόμο όταν πρέπει να ξεθολώσει το μυαλό μου.

Όταν ήμουν 5, ήθελα να γίνω περιπτερού. Μου άρεσαν τα κέρματα. Αλλά ύστερα δεν θυμάμαι.

Κατά την διάρκεια των πρώτων σπουδών μου, ασχολήθηκα ερασιτεχνικά με την υποκριτική στο εργαστήριο του Ωδείου της Κομοτηνής. Ήταν μια από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου. Δεν θύμιζε τίποτα άλλο που είχα συναντήσει ως τότε. Και κάπως έτσι μου κόλλησε το μικρόβιο. Από τότε, σε ό,τι φάση και να βρίσκομαι, είμαι σε μία ζωντανή σχέση με την υποκριτική. 

Αγαπώ τη λιτότητα, την σαφήνεια, την προσωπική γραφή ενός καλλιτέχνη. Αγαπώ τον Μπέκετ, τον Τομ Ρόμπινς, τον Ταρκόφσκι, τον Μπερνάρντ Μαρία Κόλτές, τον Σούμπερτ, τον Αλεχάντρο Χοδορόφσκι. Και αγαπώ και την Capoeira. Είναι εκπληκτικά θεατρική. 

Ο "Οθέλλος" είναι η παράστασή μας. Ο σπόρος βρισκόταν στο μυαλό του Χάρη Φραγκούλη, και όλοι μαζί τον ανθίσαμε τους τελευταίους μήνες.

Είναι μία ιστορία για ένα μαντίλι, για ένα μαντιλάκι, ή και όχι. Την πιο κατασκότεινη ώρα της μέρας, όταν οι ψυχές ξεχειλίζουν αγάπη. Πρόσωπα που ζητούν και δίνουν αγάπη, πρόσωπα παράφορα. Άνθρωποι που δεν μπορούν να αντέξουν να'ναι κομμάτια ενός κόσμου "λογικού" και "σε τάξη", γιατί οι αισθήσεις τους ζητούν κάτι. Την ιστορία ο καθένας μας την αφουγκράζεται βάση της δικής του θέλησης να πάει σε κάτι παραπέρα από το νοητικό. Θα ήταν άδικο για το έργο να δωθεί μία περίληψη στον θεατή. Δεν είναι ακριβώς η πλοκή που μας αφορά, αλλά τα πρόσωπα.

Ιδιοσυγκρασιακά, αντιλαμβάνομαι την ιδιαιτερότητα ενός έργου ως μη κάμωμα. Και αυτό το έργο δεν καμώνεται. Χρησιμοποιώντας ως αρωγό την ποίηση, γελοιοποιεί και εξυψώνει τον άνθρωπο. Αγαπάει το "κακό", όπως αγαπά ένα παιδί το βάζο με το μέλι. Και όπως το παιδί θα σκαρφαλώσει για να το πιάσει, παρ'όλο που γνωρίζει ότι θα του πέσει και θα σπάσει, έτσι και εδώ, όλα τα πρόσωπα επιλέγουν τη μοίρα τους και δεν διστάζουν να χύσουν το αίμα τους. 

Πάντα οι άνθρωποι θα έχουμε μέσα μας το καλό και το κακό, την αγάπη και την ακόμα περισσότερη αγάπη, την ανάγκη να σωπάσουμε ή να κινηθούμε σαν τρελοί. Οπότε, ναι, ο Οθέλλος, ως γνήσιο τέκνο ενός τραγικού τσαρλατάνου καλλιτέχνη, θα' ναι- στα μάτια ημών- πάντα επίκαιρος. 

Θέλω να αγαπώ και να αγαπιέμαι στη δουλειά, να δουλεύω με ανθρώπους ανοιχτούς, γενναιόδωρους. Δεν με αφορά ακριβώς η φόρμα και τα διαθέσιμα μέσα. Μπορεί να έχεις διαθέσιμα τα πιο ζηλευτά μέσα και το κατασκεύασμα να' ναι κούφιο. Και επειδή βλέπω το θέατρο σαν μια αρένα εμπειριών, έτσι θα' θελα να συνεχίζω να το ζω εκ των έσω. Ως τώρα στάθηκα εξαιρετικά τυχερή με όλους όσους συνεργάστηκα. 

Τα όνειρα είναι όνειρα, δεν ξέρω αν ποτέ πραγματοποιούνται. Αλλά συμβαίνουν θαύματα. Και τα χαζεύω χαμογελώντας. Θαύμα είναι που ξυπνάω το πρωί δίπλα στον καλό μου, που έχω τους πιο εγκάρδιους φίλους και που μπορώ και φαλτσάρω αυτοσχεδιάζοντας στο πιάνο μου.

Προς το παρόν, για αυτή τη θεατρική σεζόν, θα βρίσκομαι στον "Οθέλλο" ως τα τέλη Μαίου. Μόλις ολοκληρώθηκε ένας κύκλος παραστάσεων του έργου "Παράσιτα¨, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Βογιατζή στον κάτω χώρο του Bios, και ενδεχομένως να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας εκτός Αθήνας τους επόμενους μήνες. 

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης Σκηνοθεσία: Χάρης Φραγκούλης Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρία Πανουργιά Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου Βοηθός σκηνοθέτη: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Κορίνα Άννα Γκουγκουλή Βοηθός σκηνογράφου: Φωτεινή Ιατρού Βοηθός φωτίστριας: Τζάνος Μάζης Hair styling: Talkin’ Heads Οργάνωση παραγωγής: Ερωτόκριτος Κοτσιλίνης Φωτογραφίες: Εβίτα Σκουρλέτη.

Ερμηνεύουν: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Σοφία Κόκκαλη, Ανδρέας Κοντόπουλος, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Κατερίνα Λούβαρη-Φασόη, Άγγελος Παπαδημητρίου, Γιάννης Παπαδόπουλος, Κορνήλιος Σελαμσής, Μιχάλης Τιτόπουλος.

Info
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Υπόγειο (Πεσμαζόγλου 5, 210 3228706). Πρεμιέρα Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου. Παραστάσεις έως Τρίτη 23 Απριλίου 2019 (εκτός Δευτέρας 15 Απριλίου και Τρίτης 16 Απριλίου). Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00. Τιμές: 16 ευρώ γενική είσοδος / 12 ευρώ μειωμένο – φοιτητικό / 8 ευρώ ανέργων.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ