Ένας όμορφος μονόλογος, πότε υπαρξιακός πότε φεμινιστικά κοινωνικός, που αγγίζει τη σφαίρα της ποίησης και στέκεται γερά πάνω στη σκηνή με την αφοσιωμένη ερμηνεία της Σύνθιας Μπατσή.

Στη σκηνή του Θεάτρου Άβατον ανεβαίνει η «Φροσύνη» του Στέφανου Παπατρέχα, η ιστορία μιας γυναίκας που «ψηλώνει» αποκτώντας μυθικές, αρχετυπικές σχεδόν, διαστάσεις για να μικρύνει ξανά λίγο πριν το τέλος και καθώς ζει την προσωπική της τραγωδία.  

Ο Παπατρέχας εμπνέεται από τον μύθο της Κυρα-Φροσύνης γράφοντας ένα κείμενο καθαρά δικό του που την ίδια στιγμή μας αφορά όλους. Το κείμενο στηρίζεται στο θρύλο των Ιωαννίνων, σύμφωνα με τον οποίο, η Κυρα-Φροσύνη το Γενάρη του 1801 μαζί με άλλες 16 (ή και 17 γυναίκες) πνίγηκαν στη λίμνη Παμβώτιδα με εντολή του Αλί Πασά και την πρόφαση του έκλυτου βίου. Ήταν γνωστό όμως πως η Κυρα-Φροσύνη διατηρούσε εξωσυζυγικές σχέσεις με τον γιο του Αλί Πασά, Μουχτάρ.

Με τα χρόνια διατυπώθηκαν πολλές εκδοχές της ιστορίας. Ο Παπατρέχας όμως επιλέγει να εστιάσει σε μία, χωρίς ,ωστόσο, να περιορίζεται μέσα σε αυτήν- και ευτυχώς αποφεύγει την πατριωτική ερμηνεία της ηρωικής αντίστασης. Ο μονόλογος που γράφει αν και επικεντρώνεται στην ερωμένη Φροσύνη, ξεπερνά τα όρια της προσωπικής ιστορίας της Φροσύνης και του συνεχώς αναδυόμενου αισθησιασμού της προσωπικότητάς της για να γίνει ένας λόγος υπαρξιακός, με κοινωνικές ανησυχίες και προβληματισμούς. Το κείμενο στην ουσία εμπνέεται και αφορμάται από το ιστορικό πρόσωπο για να θίξει ζητήματα όπως ο έρωτας και η οικογένεια, οι περιορισμοί της κοινωνίας και η ελευθερία, ο θάνατος και ο ηρωισμός.

«Μόνο η Παμβώτιδα, αυτό το προαιώνιο θηρίο, επιβεβαιώνοντας το όνομά του θα καταπιεί τα πάντα. Το σώμα, τον έρωτα, την ψυχή, τα όνειρά μου.»

Τη σκηνοθεσία της παράστασης αναλαμβάνουν ο Στέφανος Παπατρέχας με τον Λάζαρο Βαρτάνη οι οποίοι εκμεταλλεύονται το κειμενικό εύρημα του Παπατρέχα και εμπιστεύονται την εξαιρετική Σύνθια Μπατσή ώστε να ερμηνεύσει δύο πρόσωπα στη σκηνή, δύο γυναίκες που στην πορεία θα χάσουν τα χαρακτηριστικά τους και θα γίνουν ένα, όπως ακριβώς το παρελθόν που συμβολίζει η μία θα γίνει ένα με τον παρόν που συμβολίζει η άλλη για να οδηγηθούν σταδιακά σε μια άχρονη μελαγχολία ενός ανθρώπου ασυνήθιστου μα και εντελώς συνηθισμένου.

Μια ηθοποιός λοιπόν μπαίνει στη σκηνή μιλώντας στο τηλέφωνο για το ρόλο της Κυρα- Φροσύνης. Έχει περιθώριο ως την επόμενη μέρα να ετοιμάσει ένα μονόλογο και ξεκινάει να ψάχνει πληροφορίες για τη ζωή της Φροσύνης. Το κομμάτι αυτό είναι χιουμοριστικό και λειτουργεί ενημερωτικά καθώς ακούγονται πολλές πληροφορίες για την ζωή της Φροσύνης. Από εκεί κι έπειτα περνάμε στο δράμα καθώς η ηθοποιός ξεκινάει να αυτοσχεδιάζει μέχρι να βρει τη φωνή της Φροσύνης στην τελευταία νύχτα της πριν τον πνιγμό. Έτσι αρχίζει να δημιουργεί τις αναμνήσεις της και να γίνεται τελικά επί σκηνής η Φροσύνη, και η κάθε Φροσύνη.

Η  παράσταση, ωστόσο, αν και στεγάζεται σε μια σκηνή (Σκηνικά – Κοστούμια: Έλλη Εμπεδοκλή) αρκετά λειτουργική, πολλές φορές δεν βοηθάει ώστε να ακουστεί ο λόγος της Μπατσή καθώς δημιουργείται «θόρυβος» από τη συνεχή κίνηση και δράση της ηθοποιού.

 «Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι σκέψεις μου φτάναν στο χείλος του γκρεμού.
Δικού μου; Δικού του;
Θυμάμαι τόσο ζωντανά μια τέτοια νύχτα.»

Όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της παράστασης, όπως οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου και η μουσική της Σίσσυς Βλαχογιάννη, λειτουργούν πολύ σωστά με την λογική να «στελεχωθεί» η ερμηνεία της Μπατσή και να διευκολυνθεί η ροή των σκέψεων που αναθυμάται φωναχτά. Και το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ένα κάπως λυρικό, συμπαγές, δυνατό αλλά και ήσυχο έργο που συγκινεί και προβληματίζει.

Τελικά το σίγουρο είναι πως  ο Παπατρέχας με την πένα του ερωτεύεται το μύθο της Κυρα-Φροσύνης και η Σύνθια Μπατσή με τη σειρά της ερωτεύεται τη Φροσύνη που της φτιάχνει ο συγγραφέας, γι’ αυτό και την ερμηνεύει όπως της αξίζει, με αμεσότητα, ενέργεια, πάθος και πειστικότητα αναδεικνύοντας τις αντιφάσεις και τις ματαιώσεις μιας γυναίκας που ήθελε, ίσως και απερίσκεπτα, να ζει ελεύθερα, αλλά τελικά συνειδητοποιεί πως κοιτάζει τη ζωή της «σαν απλός θεατής».

Συντελεστές
Κείμενο: Στέφανος Παπατρέχας
Σκηνοθεσία: Λάζαρος Βαρτάνης – Στέφανος Παπατρέχας
Σκηνικά – Κοστούμια: Έλλη Εμπεδοκλή
Μουσική: Σίσσυ Βλαχογιάννη
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Φωτογραφίες – Trailer – Σχεδιασμός αφίσας: Ναταλία Β.
Βοηθός σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Καναβός
Επικοινωνία παράστασης: Μαριάννα Παπάκη
Στην παράσταση ακούγεται η φωνή του Αιμίλιου Χειλάκη
Ερμηνεύει η Σύνθια Μπατσή

Info
Θέατρο Άβατον
Ευπατρίδων 3, Κεραμεικός (Μετρό – Κεραμεικός)
Τετάρτη στις 20.30
210 3412689
Προπώληση: viva.gr
Φροσύνη / Θέατρο Άβατον

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]