Από την Ελένη Πετάση.

Βιέννη λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Μια ομάδα μικροαστών αναλώνεται σε εφήμερες απολαύσεις, εκτοξεύοντας απίστευτες βλακείες που υποδεικνύουν την ημιμάθεια,  τον ατομικισμό, την θρησκοληψία, τις προκαταλήψεις, τον οπισθοδρομισμό και εν τέλει την βαρβαρότητα τους. Είναι άνθρωποι «μικροί», «περιφρονημένοι» από τον Θεό που από συνήθεια επικαλούνται και η εκούσια άγνοια ή η ηλιθιότητα ή έστω η απροθυμία να χρησιμοποιήσουν τη λογική τους σε καιρούς οικονομικά δύσκολους λειτουργεί ως θερμοκήπιο για την άνοδο του φασισμού.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που στις Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης (1931) ο Έντεν Φον Χόρβατ, ξεκινά με τη φράση «Τίποτα δεν μας δίνει την αίσθηση του απείρου όσο η βλακεία» καθώς τα  πρόσωπα του έργου αντιπροσωπεύουν ένα μεγάλο μέρος εκείνων που υπερασπίστηκαν το ναζιστικό καθεστώς.

Οι χαρακτήρες του, κατ΄ επέκταση, χρησιμοποιούν έναν ιδιαίτερο λεκτικό κώδικα (εύστοχη η απόδοσή του από τον Γιώργο Δεπάστα), παραληρηματικό, γεμάτο αποφθέγματα, φράσεις κλισέ και δανεισμένες μεγαλοστομίες, στοχεύοντας να καλύψουν την αμορφωσιά και την ανοησία τους.

Το προφητικό κείμενο του Χόρβατ, που φέρει ως τίτλο το ομώνυμο βαλς του Γιόχαν Στράους (το οποίο, παραπέμποντας στη νοσταλγία «περασμένων μεγαλείων», μαζί με άλλες συνθέσεις του, παίζει στο πιάνο ζωντανά η Μαρίνα Χρονοπούλου) κρούει τον κώδικα του κινδύνου.

Γεγονός που ωθεί την Μαριάννα Κάλμπαρη (σε συνεργασία με τον θίασό της) να υπογραμμίσει στην παράστασή της τη συχνά θλιβερή επανάληψη της Ιστορίας και να μας αφυπνίσει για τις καταστροφικές της συνέπειες. Στο κέντρο της πλοκής  βρίσκεται η Μαριάννε, μια νέα κοπέλα που ο πατέρας της την πίεσε να αρραβωνιαστεί έναν χασάπη για τον οποίο δεν τρέφει κανένα συναίσθημα.

Όταν εκείνη ερωτεύεται έναν τυχοδιώκτη, τον Άλφρεντ και αποφασίζει να φύγει μαζί του αναζητώντας την ευτυχία έρχεται σε σκληρή αντιπαράθεση με το περιβάλλον της. Και όταν ο αγαπημένος της την προδίδει, μη έχοντας τη δύναμη να αντισταθεί στις κοινωνικές επιταγές, επιστρέφει άοπλη στον πρώην αρραβωνιαστικό της βουλιάζοντας ξανά στην γελοία ζωή της.

Η σκηνοθεσία πλησιάζει το έργο συντηρητικά, χωρίς ανορθογραφίες, ακολουθώντας την κινηματογραφική γλώσσα του  - οι 15 σκηνές διαδέχονται με ταχύτητα η μία την άλλη ενώ τις σκηνικές οδηγίες του Χόρβατ προλογίζει η  ηθοποιός Μαριλένα Μόσχου - και  αναδεικνύοντας το κατάμαυρο χιούμορ  και την τεθλασμένη επικοινωνία των ηρώων του.

Η Κωνσταντίνα Τάκαλου ξεχωρίζει με την ερμηνεία της  ως μία απλοϊκή μικροαστή που επιθυμεί να ξεφύγει από την μίζερη καθημερινότητα της αλλά εν τέλει υποτάσσεται σ' αυτήν μη έχοντας τα εφόδια να ανοίξει τους ορίζοντές της.

Τον αδίστακτο, χωρίς ηθικές αξίες, κόσμο που  την περιβάλλει αντιπροσωπεύουν, μεταξύ άλλων, ο Νίκος Χατζόπουλος (πειστικός στον ρόλο του αυταρχικού πατέρα), ο Νίκος Αλεξίου (αδύναμος ως ανήθικος εραστής), η πληθωρική Ιωάννα Μαυρέα (Βαλερί) που εκμαιεύει αβίαστα το γέλιο του κοινού και η Σμαράγδα Σμυρναίου (υπερβολικά δραματική στον ρόλο της απωθητικής γιαγιάς).

Οι υπόλοιποι ηθοποιοί ολοκληρώνουν με συνέπεια την πινακοθήκη των προσώπων: Νικόλας Χανακούλας, Κατερίνα Λυπιρίδου, Θεόδωρος Γράμψας, Δημήτρης Δεγαίτης, Βασίλης Μαγουλιώτης.

Info
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν
Υπόγειο-Πεσμαζόγλου 5
Τηλ. 2103228706
Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο στις 9.15μμ
Απογευματινή: Σάββατο 6.15μμ
 

Ελένη Πετάση - [email protected]