Ο χορογράφος παρουσιάζει την παράσταση «ΧΟΡΟΙ ΜΑΣ ΧΩΡΕΙ ΜΑΣ» στο Σεράφειο του δήμου Αθηναίων.

Από τους νέους χορογράφους της ελληνικής σκηνής, ο Κώστας Τσιούκας προσκαλεί στη σκηνή μία ομάδα από μουσικούς, χορευτές, ηθοποιούς, βοηθούς σκηνοθέτη, ταλαντούχα παιδιά και κυρίες της διπλανής πόρτας για να γιορτάσουν την επιστροφή στην πιο καθαρή μορφή χορού: στον χορό που εκφράζει αυτό που συμβαίνει τώρα. Ο λόγος για την παράσταση «Χοροί μας Χωρεί μας» που ανεβαίνει στις 16, 17, 18 Μαρτίου 2019 ( Ώρα έναρξης: 20:00) στο Σεράφειο του δήμου Αθηναίων.

Η παράσταση είναι μια διαδοχή περίπου είκοσι πρωτότυπων πολυθεματικών χορών. Οι δημιουργικές αφορμές αυτών των χορών είναι καθημερινές, τόσο μικρές όσο και μεγάλες. Οι χοροί αυτοί διαφέρουν σε διάρκεια (από 5 δευτερόλεπτα έως 5 λεπτά) και είναι είτε ατομικοί είτε ομαδικοί. Η μουσική υπόκρουση είναι γραμμένη από διαφορετικούς μουσικούς εξαρτώμενη όμως πάντα από τον σκοπό του συγκεκριμένου κάθε φορά χορού.

Ο Κώστας Τσιούκας συστήνεται στο click@life και μιλά για την ελληνική χορευτική σκηνή του σήμερα.

Γεννήθηκα στην Αθήνα στο μαιευτήριο “Έλενα” που τώρα είναι η γειτονιά που μένω. Μεγάλωσα σε μια κωμόπολη, τους Σοφάδες Καρδίτσας. Μέχρι να τελειώσω το Λύκειο ένα μέρος με μεγάλο πληθυσμό ρομά και αγαπησα πολυ τη τσιγγάνικη μουσική. Σπούδασα Πληροφορική & Τηλεπικοινωνίες και ταυτόχρονα στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης. Και στις δύο σχολές μπήκα με τη δευτερη προσπάθεια όπως και με την δεύτερη φορά πήρα το δίπλωμα οδήγησης και αγγλικών. Μόνο τα Γαλλικά με την πρώτη που μου άρεσαν πολύ.

Η γειτονιά μου όπως προανέφερα είπα είναι στο μαιευτήριο “Έλενα” στις παρυφες του Λυκαβηττού και κοντά στην πλατεία Μαβίλη. Είναι μία ζωντανή γειτονιά βρίσκω τσιγάρα στο περίπτερο 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και από τότε που σταμάτησαν οι αγώνες του ποδοσφαίρου στο Γήπεδο του Παναθηναϊκού είναι ήρεμα τις Κυριακές. Από το σπίτι μου βλέπω το προαύλιο των σχολείων, κουδούνια και φωνές στα διαλείμματα. Είναι το σχολείο που πήγαινε και ο Τσίπρας. Δεν μου αρέσει που ο κάδος σκουπιδιών απέναντι μου ειναι για ανακύκλωση αλλά για ένα περίεργο λόγο παλιά ήταν για τα σκουπίδια και μας έχουν μπερδέψει. Πάντως τσέκαρα οτι τον αδειάζουν τα κανονικά απορριμματοφόρα. Μπέρδεμα.

Έκανα από τα πέντε μου παραδοσιακούς χορούς και με την ομάδα χορού κάναμε πολλά ταξίδια εντός και εκτός Ελλάδας. Οπότε ήμουν εξοικειωμένος με τον χορό. Μου άρεσε πολύ και η Βιολογία και η Γυμναστική και η ρέιβ μουσικη.

Στην εφηβεία θυμάμαι ήθελα να ασχοληθώ με ένα είδος χορού που το φανταζόμουνα αλλά δεν το γνωριζα. Οπότε έφτιαχνα δικούς μου χορούς λίγο ρέιβ, λίγο παραδοσιακούς και θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνω κρυφά απ’ τους γονείς μου ανοίγματα πάνω στις φέτες του καλοριφέρ.

Ουσιαστικά ήμουν χορευτης από μικρός, είχα συνηθίσει στην έκθεση στα κοστούμια στο τουρ και στα ταξίδια. Τις απόκριες που συνήθως πέφτουν και τα γενέθλιά μου ήθελα να ντύνομαι κλόουν και να είμαι διασκεδαστής. Θαύμαζα από τις σελιδες των περιοδικών τον μεγάλο χορευτή Ρούντολφ Νουρέγιεφ που επαναπροσδιόρισε τον χορό. Ααα, και τον Μάικλ Τζόρνταν.

Η μεγαλύτερη επιρροή μου είναι η φύση μιας και εκεί μεγάλωσα και εκεί συνέδεσα τον χορό με το ηλιοβασίλεμα του κάμπου. Στην επαρχία ο χορός είναι μέρος της φύσης, της κοινωνίας, της αγροτικής καλλιέργειας και των εκφάνσεών τους. Μετά, στην πρωτεύουσα εσωτερικός μετανάστης αλλά και σε άλλες πόλεις που έχω ταξιδέψει και μείνει σίγουρα ο χορός ήταν πιο πολύ σε πάρτυ, μαζώξεις και κλαμπ. Αν και μου αρέσει ο έντεχνος χορός πάντα προτιμούσα την εξωστρέφεια και το συνδυασμό του με την κοινωνία.

Η παράσταση ΧΟΡΟΙ ΜΑΣ ΧΩΡΕΙ ΜΑΣ μιλάει για αυτούς τους χορούς που δημιουργούνται σήμερα και αποτελούν το νέο φολκ. Όπως παλαιότερα φτιάχνουν χορούς για την συγκομιδή, τον γάμο και άλλες εκδηλώσεις, έτσι κι εμείς φτιάχνουμε τους χορούς του σήμερα. Για παράδειγμα ο χορός της γραφειοκρατίας, των σφουγγαράδων της Καλύμνου, του γκέι γάμου, της ερωτικής απογοήτευσης, της κατάθλιψης, της εφηβείας, του φλαμένκο κ.α.

Η ιδιαιτερότητα της παράστασης είναι ότι αυτοί οι νεο-φολκ χοροί χορεύονται από ερμηνευτές που δεν έχουν ομοιομορφία και είναι από το χώρο του θεάτρου, του χορου, των εικαστικών αλλά και έφηβοι και ένα κορίτσι, σαν καθρέφτης της κοινωνίας που αποτελείται από διάφορα μέλη διαφορετικών ταυτοτήτων και ιδιοτήτων. Επίσης η παράσταση είναι πολυσυλλεκτική μιας και κάθε νεο-φολκ χορός έχει φτιαχτεί από διαφορετικό μουσικό και εικαστικό για την προβολή βίντεο. Όλοι οι εικαστικοί που συμμετέχουν με τη συνεισφορά τους στο βίντεο είναι αγαπημένοι καλλιτέχνες που γνώρισα στην πορεία μου ως καλλιτέχνης και εκτιμώ τη δουλειά τους. Το ίδιο και οι μουσικοί, το ίδιο και οι ερμηνευτές φτιάχνοντας ένα γαϊτανάκι με διαφορετικά χρώματα και αισθήσεις θυμίζοντας  κολάζ.

Θέλω να κάνουμε παραστάσεις που συνδέονται με την ιστορία μας αλλά και το σήμερα, δημιουργώντας ενα παρεΐστικο κλίμα παρά βαρύ επαγγελματικό, βγάζοντας τα θετικά στοιχεία του κάθε συμμετέχοντα και να θυμίζουν πιο πολύ κοινωνική εκδήλωση; Γιορτη; Πάρτι; Κάπως έτσι το φαντάζομαι.

Η ελληνική χορευτική σκηνή είναι σχετικά μικρή, οπότε όλοι γνωριζόμαστε και ακριβώς επειδή είναι μικρή είναι και πιο δεμένη και αφήνει περιθώρια διαλόγου μεταξύ των μελών της. Ακόμα και αν δε μοιάζουν μεταξύ τους οι παραστάσεις χορού όσον αφορά στο ύφος και τη θεματολογία υπάρχει ένα αόρατο νήμα που συνδέει τους καλλιτέχνες και το έργο τους. Είναι μια κοινότητα με ισχυρή γνώμη και που όλα τα έργα είναι απαραίτητα είτε πρόκειται για επιτυχίες είτε για πιο πειραματικά είτε όχι τόσο εύστοχα, ολα τα έργα χορού πιστεύω είναι σημαντικά και έχουν το δικό τους λόγο ύπαρξης. Και έχει ξεκινήσει και μεγαλύτερη εξωστρέφεια προς άλλες χώρες αλλά και εντός της Ελλάδας. Θέλω να πιστεύω ότι η οικογένεια του χορού συμπεριλαμβάνει και όλα τα άλλα είδη χορού πέρα από τον έντεχνο δηλαδη το ποπ το φολκ το εμπορικό και πολλά άλλα είδη χορού τα οποία είναι καλοδεχούμενα και  διευρύνουν την κοινότητα της ελληνικής χορευτικής σκηνής σημερα.

Επόμενα σχέδια; Αν και δεν είμαι φαν του μπαλέτου, θα καταπιαστούμε με το μύθο της Ζιζέλ που αποτελεί ένα έργο μπαλέτου. Με εκλεκτούς συνεργάτες θα το παρουσιάσουμε στο Φεστιβάλ Αθηνών στις 5 & 6 Ιουνίου. Με χαρά θα μοιραστούμε επεξεργασμένο το μύθο αυτό που είναι αρκετά σκοτεινός αλλά και συνυφασμένος με τη ζωή και την ιστορία του Χορού, βλέπε χορομανία και μιλάει για τον έρωτα και το θάνατο. Τέλος, εργάζομαι ως καθηγητής χορού στο Κέντρο Μελέτης Χορού Ισιδώρας & Ραϋμόνδου Ντάνκαν και προσκαλώ όλους -ειδικά τους αρχάριους- να ασχοληθούν με το χορό ως άσκηση και διασκέδαση.

Χορογραφία: Κώστας Τσιούκας

Ερμηνευτές: Ασπασία Μαρία Αλεξίου, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Άννα Απέργη, Φίλιππος Βασιλείου, Λήδα Δάλλα, Πένυ Ελευθεριάδου, Λίνα Ιωαννίδου, Μαρίνα Μπάμπαλη, Μαρία Μυρτώ Μόσχου, Μαριλένα Πετρίδου, Ιωάννα Πιατά, Όλγα Σπυράκη, Κατερίνα Σπυροπούλου, Μπέτυ Σφυρή, Βενέτα Σώζου, Χρήστος Νταβίδης, Κώστας Τσιούκας.

Κοστούμια: Anthea Hamilton, Βασιλική Αντωνοπούλου, Ντόρα Οικονόμου Σχεδιασμός Φωτισμού: Ελευθερία Ντεκώ Εκτέλεση: Ηλίας Μπάλμπας Επιμέλεια Βίντεο: Γιώργος Ευθυμίου Επιμέλεια Μουσικής: Γιώργος Ραμαντάνης Βοηθός Χορογράφου: Αντώνης Αντωνόπουλος Μουσικοί: Απόλλωνας Ρέτσος, The Singing Head, Θεόδωρος Καστέλης, Lowtronik, Larry Gus, Γιώργος Φασόλης, SOPHIE, Abyss X, Μαριλένα Πετρίδου. Καλλιτέχνες Βίντεο: Βασιλική Σηφοστρατουδάκη, Γιώργος Ευθυμίου, Εύη Καλογηροπούλου, Βασιλική Αντωνοπούλου, Σοφία Κουρκουλάκου, Μπάυρον Καλομαμάς και Ιόλη Καβάκου, Μπέτυ Σφυρή, David Panos, Angelo Plessas, Βάνα Κωσταγιόλα. Σχεδιασμός Αφίσας: Βασίλης Μαρματάκης Προβολή, Επικοινωνία: Γιώργος Κατσώνης Καλλιτεχνική Διεύθυνση, Παραγωγή: ΕΑΡ 17.

Infο
Σεράφειο του δήμου Αθηναίων: Πειραιώς & Πέτρου Ράλλη (Δωρεάν πάρκινγκ). Ημερομηνίες παραστάσεων: 16, 17, 18 Μαρτίου 2019, Ώρα έναρξης: 20:00, Είσοδος ελεύθερη.