Μια ενδιαφέρουσα παράσταση που αναπαριστά την ηθογραφία μιας κοινωνίας βυθισμένη στην hardcore παρακμή.

Ιδανικά δεν θα ήθελες να μοιάζεις σε κανένα από τους ήρωες που γεμίζουν το Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου για να μας αφηγηθούν την ιστορία του «Μύρτου» και των ανθρώπων που παρακμάζουν γύρω του όμορφα και συγυρισμένα.

Η ομάδα 4Frontal εξακολουθώντας να έχει αδυναμία στα λογοτεχνικά κείμενα, στρέφεται αυτή τη φορά στο βιβλίο «Μύρτος» του Παύλου Μάτεσι και υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Θανάση Ζερίτη μας μεταφέρει σε μια ελληνική κωμόπολη του 1939 και τα πάθη που «μαστίζουν» μια εύπορη οικογένεια της περιοχής.

Και ο λόγος για την οικογένεια Γαβριήλ, μια οικογένεια με όνομα, χρήμα και κύρος. Αυτή την οικογένεια παρακολουθούμε να ζει απέναντι από το σπίτι του Μύρτου, ενός αγοριού που γεννήθηκε χωρίς να ξυπνήσει και συνεχίζει για οκτώ χρόνια τον ύπνο του. Πότε θα ξυπνήσει; Σε τι κόσμο θα ξυπνήσει; Όταν ξυπνήσει θα ξυπνήσει στον κόσμο της οικογένειας Γαβριήλ, ένα κόσμο σκληρό με ανθρώπους που προφασίζονται την ηθική της βιτρίνας, υποταγμένης πάντα στον καθωσπρεπισμό της θρησκείας, της εποχής, της κοινωνίας ή/και της οικογένειας οι οποίοι διαθέτοντας μηδενική ανοχή ή ευαισθησία απέναντι στο διαφορετικό καταλήγουν σε τετατώδεις πράξεις που καθόλου δεν ταιριάζουν με τις αξίες που υποτίθεται πως παρακινούν τις πράξεις αυτές. 

Μέσα στο πλούσιο και πυκνό σύμπαν του έργου χωράνε μια εκ γενετής ανάπηρη κόρη, ο αγώνας της μάνας να κρύψει αυτό που ορίζει ως ασχήμια και να ελέγξει την δημόσια εικόνα της οικογένειας θυσιάζοντας την ηθική και την τύχη άλλων ανθρώπων, η άπληστη σεξουαλικότητα του πατέρα που συχνά καταλήγει βίαιος, ένα γιο που τον «πνίγουν» στην οικογενειακή θαλπωρή, μια κοπέλα ποθητή που θα βρεθεί από δική της απερισκεψία στην οικογένεια, ένα ζευγάρι που ζει, εργάζεται και υποτάσσεται στα θέλω των αφεντικών της θυσιάζοντας ακόμη και την ευτυχία της ίδιας τους της κόρης και τέλος ένα θρήσκο υποτακτικό που ήδη έχει θυσιάσει αρκετά για την οικογένεια αλλά είναι ακόμα έτοιμος να κουκουλώσει κάθε ζήτημα διαπράττοντας πράξεις ασύμβατες με την πίστη του στο Θεό.

Αυτό το πλούσιο σύμπαν παίρνουν στη λογοτεχνική του μορφή οι Θανάσης Ζερίτης και Νεφέλη Μαϊστράλη, οι οποίοι αναλαμβάνουν τη δραματουργική επεξεργασία, για να φτιάξουν μια συμπτυγμένη αλλά επαρκή ιστορία η οποία περιγράφει τα πρόσωπα περιληπτικά αλλά χωρίς κενά. Οι πράξεις τους άλλωστε είναι αρκετά επαρκείς για να καταλάβουμε τη βρωμιά που μολύνει τη σκέψη τους.

- Χρόνια τό περιμέναμε, ακούστηκε από απέναντι. Η τιμωρία των αμαρτωλών είναι ημέρα έορτάσιμος. Επιτέλους, ο Θεός σας εκδικήθηκε...
- Λες; Εκδικήθηκε Σταύρο μου;
- Γιατί ρε Διονυσία; Αυτή δεν είναι η δουλειά του;

Αυτή την ιστορία ο Ζερίτης την στεγάζει σε ένα μικρό χώρο, το Δώμα, και γι’ αυτό πολύ σωστά τα σκηνικά (Σκηνικά - Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα) υπακούν στο μινιμαλιστικό στιλ. Πάνω στη σκηνή βρίσκουμε ένα πολυέλαιο, μια ταπετσαρία της εποχής στο πάτωμα, κάποια σκηνικά αντικείμενα, κάποια έπιπλα σαν κομοδίνα, και κουκλόσπιτα που εξυπηρετούν κάθε φορά διαφορετικά την αφήγηση- το κομοδίνο, για παράδειγμα, του θρήσκου της ιστορίας όταν ανοίγει κρύβει μέσα του ένα μικρό εικονοστάσι. Με αυτό τον τρόπο η μικρή σκηνή γίνεται λειτουργική και βοηθάει την κινησιολογία (Επιμέλεια κίνησης: Πάνος Τοψίδης) των ηθοποιών, οι οποίοι ομολογουμένως φαίνονται να κινούνται πραγματικά άνετα πάνω στη σκηνή παρά το γεγονός πως συχνά βρίσκονται όλοι μαζί  πάνω της. Η σκηνή αλλά και ο τρόπος που στήνεται βοηθούν, επιπλέον, τη λειτουργία των φωτισμών (Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης) οι οποίοι συχνά δημιουργούν εντυπωσιακές σκιές στους τοίχους κάνοντάς μας να δούμε τους ήρωες όπως είναι, σκοτεινοί.

Από κει κι έπειτα ο Ζερίτης αναθέτει σε κάποιους ηθοποιούς πολλαπλούς ρόλους και ρυθμίζει την ομάδα του ώστε να μπαινοβγαίνει άνετα μέσα και έξω από τη σκηνή και από τον ένα ρόλο στον άλλο. Με αυτό τον τρόπο η αφήγηση κυλάει γρήγορα και εύκολα, χωρίς να κομπιάζει, αν και σίγουρα απαιτεί μια ερμηνευτική ετοιμότητα από τους ηθοποιούς, οι οποίοι, ωστόσο, δεν δείχνουν κανένα σημάδι. Όλοι τους είναι πιστοί στους χαρακτήρες τους. Η Χρηστίνα Γαρμπή εξαιρετικά εκφραστική και δυναμική, ο Σταύρος Γιαννουλάδης πειστικός και συχνά σωματικός, η Ευαγγελία Καρακατσάνη με σοβαρότητα, αφοσίωση και αυτοπεποίθηση, ο Γιώργος Κισσανδράκης έντονος αλλά με μεταπτώσεις και ο Χάρης Κρεμμύδας ήπιος, όπως απαιτεί ο ρόλος του, και μόνιμα παγιδευμένος ανάμεσα στο πρέπει της πίστης του και στο πρέπει της οικογένειας από την οποία εξαρτάται άμεσα.

Τελικά ο Ζερίτης κοιτά και μεταφέρει εύστοχα την ουσία του έργου του Μάτεσι φτιάχνοντας μια παράσταση άμεση και ζωντανή που δεν χάνει ποτέ το ρυθμό της καθώς αφηγείται μια ιστορία δύσκολη αλλά κυρίως δυσάρεστη. Κανείς δεν νιώθει όμορφα με όσα διαδραματίζονται στη σκηνή και η παράσταση συνεχώς σου θυμίζει- ίσως κάποιες φορές περισσότερο χοντροκομμένα- τη βαθιά παρακμή και την υποκρισία που συνοδεύουν την ανθρώπινη ύπαρξη γενικά, όχι μόνο της επαρχίας- αν και εκεί παρατηρούνται πιο συχνά γεγονότα όπως αυτά που περιγράφονται στο έργο- και όχι μόνο της εποχής της εκείνης.

Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Θανάσης Ζερίτης
Δραματουργική επεξεργασία: Νεφέλη Μαϊστράλη, Θανάσης Ζερίτης
Σκηνικά - Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Επιμέλεια κίνησης: Πάνος Τοψίδης
Μουσική επιμέλεια: Σταύρος Γιαννουλάδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Κουτσιούμπα
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Χριστίνα Τσουτσουλίγα
HairStyling: Κωνσταντίνος Κολιούσης
Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου

Ερμηνεύουν
Χρηστίνα Γαρμπή, Σταύρος Γιαννουλάδης, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Γιώργος Κισσανδράκης, Χάρης Κρεμμύδας

Info
Δώμα, Θέατρο του Νέου Κόσμου
Τετάρτη- Σάββατο 21:15
Κυριακή 19:00
4Frontal

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]