Βασίλης Σαφός: «Υποτιμούμε τα πράγματα από τη στιγμή που τους δίνουμε έκφραση»
Εκ των πρωταγωνιστών της παράστασης «Ιταλική Νύχτα», που παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας.
Είναι Κυριακή πρωί σε κάποια μικρή πόλη της Νότιας Γερμανίας και τα μέλη της τοπικής οργάνωσης του δημοκρατικού κόμματος συγκεντρώνονται στο στέκι τους, το εστιατόριο του Josef Lehninger, για να οργανώσουν την ιταλική νύχτα που θα γίνει στο ίδιο μέρος εκείνο το βράδυ. Όμως, μία δυσάρεστη έκπληξη τους περιμένει: λίγο πριν την ανακοινωμένη ''δημοκρατική'' ιταλική βραδιά το εστιατόριό του Josef, θα φιλοξενήσει μια γερμανική μέρα, διοργανωμένη από την τοπική ομάδα φασιστών. Και τώρα πώς πρόκειται να αντιδράσουν οι δημοκρατικοί;
H «Ιταλική Νύχτα», το έργο που έδωσε το βραβείο Κλάιστ στον Έντεν φον Χόρβατ, μεταφράζεται και ανεβαίνει για πρώτη φορά στη Ελλάδα, στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας, από τον Παντελή Φλατσούση με μία ομάδα νέων και ταλαντούχων ηθοποιών αλλά και έμπειρων και καταξιωμένων συνεργατών. Πρόκειται για την τρίτη σκηνοθετική του δουλειά μετά το «Λεόντιος & Λένα» του Γκέοργκ Μπύχνερ που παρουσίασε στο ΚΕΤ και το «NO FUTURE!» με την Ομάδα Εφήβων και Νέων του ΔΗ.ΠΕ. ΘΕ Κοζάνης.
Εκ των πρωταγωνιστών της παράστασης, ο ηθοποιός Βασίλης Σαφός συστήνεται στο click@life.
Συνεχίζω να μένω στον Άλιμο, μόνος μου πλέον αλλά αρκετά κοντά στους γονείς μου ώστε να τρώω συχνά ανθρώπινο φαγητό. Μου αρέσει που μένω σε μια γειτονιά γεμάτη πράσινο - τώρα μπαίνει η άνοιξη και ανθίζει το σύμπαν – η θάλασσα είναι δίπλα και αυτό δύσκολα θα το αποχωριζόμουν, επίσης κάνοντας βόλτα συναντώ συχνά παιδικές αναμνήσεις, πράγματα που είχα ξεχάσει και σε ανύποπτο χρόνο ξεφυτρώνουν από το πουθενά, κάτι μου αρέσει πάρα πολύ. Δεν μου αρέσει που κάνω μισή ώρα στην καλύτερη για να βρεθώ στο κέντρο επειδή όλο βρίσκω δικαιολογίες για να μην βγάλω δίπλωμα οδήγησης με αποτέλεσμα να χρησιμοποιώ τα μέσα.
Πολύ μικρός ήθελα να γίνω κτηνίατρος και να γιατρεύω άγρια ζώα, τα αγαπημένα μου ήταν τα λιοντάρια. Είχα τρέλα με τις εγκυκλοπαίδειες ζωολογικού περιεχομένου και με τα ντοκιμαντέρ του National Geographic. Μέχρι σήμερα μου έρχονται στο νου ονομασίες σπάνιων ειδών και τα πετάω πού και πού σε συζητήσεις για να κάνω εντύπωση αλλά και για να τσεκάρω ότι τα θυμάμαι ακόμα.
Από παιδί ονειροπολούσα και έπαιζα μόνος μου «θέατρο» με την φαντασία μου, αργότερα στο πανεπιστήμιο μπήκα στην θεατρική ομάδα, τότε άρχισα να παρακολουθώ συστηματικά παραστάσεις όποτε ανέβαινα στην Αθήνα. Νομίζω όταν παίξαμε και την τελευταία παράσταση με την φοιτητική ομάδα και σκέφτηκα ότι δεν θα ξαναπαίξω ποτέ πια κατάλαβα ότι θα μου λείψει πάρα πολύ. Αλλά επειδή ήμουν πολύ ανασφαλής είπα: «θα δώσω εξετάσεις και αν με πάρουν σημαίνει ότι αυτό είναι». Ευτυχώς με πήραν.
Οι καλλιτεχνικές μου επιρροές είναι σίγουρα οι δάσκαλοι μου στο Ωδείο, πέρα από το ότι έβαλαν μια σχετική τάξη στο χάος που είχα μέσα μου πριν την σχολή, συνεχίζουν να με εμπνέουν όποτε τους φέρνω στο νου μου. Η συνεργασία που είχα με την Γεωργία Μαυραγάνη με βοήθησε να δω με καθαρό βλέμμα τον εαυτό μου στη σκηνή και να εξελιχθώ. Από κει και έπειτα υπάρχουν τόσα πράγματα, παραστάσεις, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, μουσικές, βιβλία, πίνακες, άνθρωποι που συνάντησα και που κουβαλάω ακόμα μέσα μου.
Η «Ιταλική Νύχτα» του Χόρβαρτ μιλά –με χιούμορ και λεπτή ειρωνεία- για την ευθύνη που έφεραν οι δημοκρατικές δυνάμεις όσον αφορά άνοδο του φασισμού στη Γερμανία. Η ιστορία μοιάζει λίγο με ανέκδοτο: Σε μία επαρχιακή πόλη της Γερμανίας την στιγμή που οι φασίστες εξοπλίζονται με όπλα και οργανώνουντάγματα εφόδου, η Δημοκρατική – Σοσιαλιστική οργάνωση της περιοχής αποφασίζει να οργανώσει ένα πάρτι.
Ζούμε σε μία χώρα όπου η αυτοαποκαλούμενη αριστερή κυβέρνηση έχει αποποιηθεί στην πράξη τον αριστερό της χαρακτήρα, προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία, η αντιπολίτευση μετράει δεκαετίες διαφθοράς με το ένα σκάνδαλο να διαδέχεται το άλλο και οι μόνοι που δείχνουν κάποια ακεραιότητα στις πολιτικές τους πεποιθήσεις είναι οι φασίστες της εγκληματικής οργάνωσης με το όνομα χρυσή αυγή. Δυστυχώς το έργο του Χόρβατ εκτός από διαχρονικό συνομιλεί άμεσα με την πολιτική τρικυμία στην οποία βρισκόμαστε.
Θέλω να κάνω ένα θέατρο που δεν θα με κάνει να βαριέμαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Που θα με κάνει να φαντάζομαι. Που θα με εκπλήσσει. Και θα μπορώ να βιοπορίζομαι από αυτό.
Κάπως με μπερδεύει η λέξη υπερηφάνεια. Όταν πραγματοποιούνται τα όνειρα μου νιώθω πολύ μεγάλη ευφορία, που δυστυχώς κρατάει για λίγο και μετά αποτελεί ανάμνηση. «Κατά κάποιον περίεργο τρόπο, υποτιμούμε τα πράγματα από τη στιγμή που τους δίνουμε έκφραση» διάβασα κάπου.
Επόμενα σχέδια; Τον Απρίλιο θα ταξιδέψω με την παράσταση της Λένας Κιτσοπούλου «Αντιγόνη: alonelyplanet»στην Νέα Υόρκη, ενώ τον Ιούνιο στο Φεστιβάλ Αθηνών θα παίξω στην παράσταση «Η τραγωδία του βασιλιά Ριχάρδου του Τρίτου» του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη.
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Παντελής Φλατσούσης Δραματουργία: Παναγιώτα Κωνσταντινάκου Σκηνικά: Δανάη Ελευσινιώτη Κοστούμια: Βασιλεία Ροζάνα Πρωτότυπη μουσική σύνθεση & μουσική διδασκαλία: Ανρί Κεργκομάρ Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος Φωτογραφίες & Επιμέλεια video: Γιάννης Gizmo Μπερερής Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Ρουσσιάκη
Ερμηνεύουν: Αντώνης Αντωνόπουλος, Γιάννης Δενδρινός, Κατερίνα Λάττα, Θεανώ Μεταξά, Δημήτρης Μηλιώτης, Προμηθέας Nerattini – Δοκιμάκης, Μαριάνθη Παντελοπούλου, Βασίλης Σαφός.
Info
Β’ Σκηνή Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας: Κεφαλληνίας 18 Κυψέλη. Τηλέφωνο ταμείου: 2114117878. Παραστάσεις: έως 18 Απριλίου 2019. Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Τετάρτη στις 20:00 και Πέμπτη στις 21.00. Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό: 15 ευρώ, Φοιτητικό: 10 ευρώ, Άνεργοι & Ατέλειες: 5 ευρώ. Διάρκεια: 90 λεπτά
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ