Σκηνοθετεί την παράσταση «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» του Πίντερ στο Θέατρο ΜΠΙΠ.

Ένα ζευγάρι Άγγλων, μετά την πρώτη νιότη, ο Έντουαρντ και η Φλώρα, απολαμβάνουν το τσάι τους στη βεράντα. Είναι καλοκαίρι, η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, ο καιρός είναι υπέροχος και ο κήπος ανθισμένος.  Τα πράγματα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, όπως φαίνονται, αν και δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Μια συνάντηση φέρνει τα πάνω κάτω στο κατά τα άλλα φιλήσυχο ζευγάρι, ή καλύτερα, τα μέσα έξω.

Αυτή είναι η υπόθεση του έργου «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» του Πίντερ που ανεβαίνει στο Θέατρο ΜΠΙΠ σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χριστοφή. Η σκηνοθέτις συστήνεται στο click@life.

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, έζησα εκεί λίγα χρόνια, μετά λίγα χρόνια στη Λάρισα και από το Γυμνάσιο και μετά στην Αθήνα. Οι βασικές μου σπουδές ήταν στο Marketing και τη Μουσική, μεγαλώνοντας συνέχισα με σπουδές κινηματογράφου και σεναριογραφίας στην Αμερική και υποκριτικής κυρίως στην Ελλάδα. 

Σήμερα ζω στην Κυψέλη. Στην Κυψέλη μου αρέσει η πολυπολιτισμικότητα, η μίξη πολλών και διαφορετικών ανθρώπων, και μου αρέσει επίσης ότι εδώ υπάρχουν πολλά θέατρα. Και σε άλλες περιοχές της Αθήνας θα βρεις όμορφες πλατείες και γειτονιές, εδώ όμως βρίσκεις πολλά θέατρα και αυτό με κάνει να θέλω να συνεχίσω να ζω εδώ. Δεν μου αρέσει η βρώμα και ο θόρυβος.

Τα πάντα ήθελα να γίνω μικρή! Αρχαιολόγος, ζωγράφος, δασκάλα, ξενοδόχος… μεγαλώνοντας βρήκα τι θέλω να είμαι: καλά! Θέλω να είμαι καλά και να κάνω αυτό το σύντομο πέρασμα στη ζωή μια εναρμονισμένη εμπειρία με τα μέσα μου και με όσα συμβαίνουν έξω.

Από μικρή μου άρεσε να γράφω. Αυτή ήταν η κλίση μου ας το πούμε έτσι. Από τη γραφή ήρθαν τα σενάρια και η σκηνοθεσία και κάποια στιγμή πήρε το μάτι μου μαθήματα θεατρικής συγγραφής στο θέατρο Επί Κολωνώ. Βρέθηκα λοιπόν εκεί και ορμώμενη από τις σπουδές μου στην Αμερική όπου μας έλεγαν ότι ένας καλός σκηνοθέτης πρέπει να ξέρει τη γλώσσα του ηθοποιού, άρχισα και μαθήματα υποκριτικής με την Ελένη Σκότη. Τώρα μιλάμε δέκα χρόνια πίσω τουλάχιστον. Το πρώτο μάθημα εκεί άλλαξε τη ζωή μου. Βρήκα τον ζωτικό μου χώρο. Τη σκηνή. Πίσω, κάτω, μέσα… Δεν έχει σημασία από ποια μεριά και με ποιο ρόλο. Η σκηνή είναι ο μαγικός χώρος που συμπυκνώνει την ύπαρξή μας.

Επιρροή είναι ό,τι θαυμάζεις, ό,τι σε κινητοποιεί. Δεν θέλω συνειδητά να μοιάσω σε κάποιον, δεν καταλαβαίνω δηλαδή ποιες είναι οι επιρροές μου. Ο Μπαχ μου έμαθε πολλά, όταν μελετάς Μπαχ καθαρίζει και διευρύνεται το μυαλό σου, η ροκ μουσική, το μέταλ έδωσε μορφή στο θυμό της εφηβείας μου, η PJ Harvey, οι Mazzy Star, οι Pixies, o Jim Morrison, η ψυχεδέλεια των 60s, οι γάτες που υιοθέτησα μού έδωσαν έμπνευση, όπως και ο θάνατός τους, ταινίες όπως το «Δαμάζοντας τα Κύματα» του Τρίερ, η Μέριλ Στριπ είναι πάντα μια έμπνευση, ο Έσσε στη νεότητά μου, ανεκπλήρωτοι έρωτες, μια συζήτηση, μια ιστορική συγκυρία, μια πορεία, ένας άδικος θάνατος, ένα πορτρέτο του Egon Schiele, το True Detective, μια φράση του Σολωμού, ένα θεατρικό έργο, μια παράσταση χορού. Η λίστα είναι μεγάλη και θα κουράσει τους αναγνώστες σας.

Η παράσταση που σκηνοθετώ είναι για το έργο του Χάρολντ Πίντερ, «Ένας ανεπαίσθητος πόνος». Το έργο αυτό είναι από τα πρώτα του Πίντερ, γράφτηκε το 1958, τότε που οι επιρροές του ήταν περισσότερο «Μπεκετικές». Η ιστορία έχει να κάνει με ένα ζευγάρι, τον Έντουαρντ και τη Φλώρα. Είναι δύο άνθρωποι μέσης ηλικίας, αστοί κατά πάσα πιθανότητα, και τους συναντάμε να πίνουν το τσάι τους στη βεράντα τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου. Όλα φαίνονται κανονικά -όσο κανονικά μπορεί να είναι- μέχρι που ένας επισκέπτης αλλάζει τις φαινομενικές ισορροπίες και φέρνει τα πάνω κάτω ή…  τα μέσα έξω.

Η ιδιαιτερότητα του έργου είναι ότι γράφτηκε από τον Πίντερ. Όλες οι ιστορίες έχουν ειπωθεί. Ο καλλιτέχνης βρίσκει τον τρόπο να πει μια ιστορία μέσα από το δικό του πρίσμα, να την εντάξει στον κόσμο του. Ο κόσμος του Πίντερ είναι ένας ιδιαίτερα ευφυής κόσμος που αναγνωρίζει το τραγικό και το γελοίο της ζωής. Στον κόσμο του Πίντερ δεν χρειάζονται συγκεκριμένες απαντήσεις, όλα είναι και μπορούν να φαίνονται όπως είναι ή όχι. Τα ερωτήματα της ύπαρξης υπάρχουν σε όλο τους το βάθος αλλά με μια απλότητα, με μια αμεσότητα, με ένα χαμόγελο που καταλαβαίνει και λυπάται ταυτόχρονα, ένα χαμόγελο για όλους εμάς που δεν μπορούμε παρά να παίρνουμε τους εαυτούς μας στα σοβαρά.

Η έγγαμη ζωή, οι καταπιεσμένες επιθυμίες, ο ερχομός του γήρατος, η μάταιη προσπάθεια για επικοινωνία, ο φόβος του απολογισμού και της κενότητας που μπορεί να σου φανερώσει… όλα αυτά υπήρχαν και το 1958, υπάρχουν και σήμερα. Και όταν μεταφέρονται με το χιούμορ και την ποιητική γραφή ενός χαρισματικού συγγραφέα, τότε είναι διαχρονικά, δεν χρειάζεται να τα «επικαιροποιήσεις», να τους φορέσεις το μανδύα του σήμερα.

Υπάρχει μια ιστορία με πηγάδια. Σε αυτή την ιστορία όσο πιο βαθύ το πηγάδι τόσο πιο δροσερό το νερό. Αυτό θέλω να κάνω στο θέατρο, να βαθαίνω το δικό μου πηγάδι, με όση δύναμη έχω. Γιατί τότε, το νερό που θα βγάζω θα είναι δροσερό. Απλά πράγματα.

Προς το παρόν δεν έχω επόμενα σχέδια. Ένα βήμα τη φορά. 

Αν υπάρχει κάποιο όνειρο που έχω πραγματοποιήσει και είμαι υπερήφανη γι’ αυτό; Ναι, να απολαμβάνω περισσότερο τη ζωή, να βασανίζω τον εαυτό μου και τους άλλους λιγότερο και να είμαι περισσότερο χρήσιμη για τους γύρω μου. Είμαι περήφανη που το πραγματοποιώ όλο και περισσότερο, έχω πολύ δρόμο ακόμα! 

Μετάφραση: Αλέξης Αλάτσης
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή
Σκηνικά/Κοστούμια: Μυρτώ Κοσμοπούλου
Φωτισμοί: Γιάννης Ζέρβας
Μουσική: Stratum 3 
Φωτογραφίες: Χρήστος Καλαϊτζής
Επικοινωνία/Δημόσιες σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη

Ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης): Δημοσθένης Φίλιππας, Μαρία Μπρανίδου, Κωσταντής Μιζάρας.

Info
Θέατρο ΜΠΙΠ Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων, Κυψέλη τηλέφωνο κρατήσεων: 2130344074. Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 για λίγες παραστάσεις.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ